John Barbirolli
Ilustracja
John Barbirolli, 1965
Imię i nazwisko

Giovanni Battista Barbirolli

Data i miejsce urodzenia

2 grudnia 1899
Londyn

Pochodzenie

włosko-francuskie

Data i miejsce śmierci

29 lipca 1970
Londyn

Instrumenty

wiolonczela

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

dyrygent, wiolonczelista

Powiązania

Filharmonia Nowojorska, The Hallé

Odznaczenia
Order Towarzyszy Honoru (Wielka Brytania) Order Zasługi Republiki Włoskiej III Klasy (1951-2001) Oficer Orderu Sztuki i Literatury (Francja) Krzyż Komandorski I klasy Orderu Białej Róży Finlandii Oficer Orderu Narodowego Zasługi (Francja)

Sir John Barbirolli, właśc. Giovanni Battista Barbirolli (ur. 2 grudnia 1899 w Londynie, zm. 29 lipca 1970 tamże[1][2]) – brytyjski dyrygent i wiolonczelista pochodzenia włosko-francuskiego[1].

Życiorys

Studiował w Trinity College of Music oraz Królewskiej Akademii Muzycznej w Londynie[2]. Jako wiolonczelista debiutował w 1911 roku[3]. Grał w orkiestrze Queen’s Hall, występował także jako solista i kameralista[4]. Od 1924 roku prowadził własny zespół kameralny[2][3]. W 1926 roku British National Opera Company powierzyła mu prowadzenie wykonań kilku oper włoskich[4].

W latach 1933–1936 dyrygował Royal Scottish National Orchestra, następnie w latach 1936–1941, jako następca Arturo Toscaniniego, był dyrektorem muzycznym Filharmonii Nowojorskiej[3]. Po powrocie do Anglii w 1943 roku objął kierownictwo orkiestry The Hallé w Manchesterze, którą prowadził do śmierci[3]. Zreorganizował ją i podniósł na wysoki poziom artystyczny, dając liczne koncerty gościnne i zyskując międzynarodową sławę[3][4]. Od 1961 do 1967 roku kierował również orkiestrą Houston Symphony[3]. W 1949 roku otrzymał tytuł szlachecki[2][3][4]. W 1969 roku odznaczony Orderem Towarzyszy Honoru[5], ponadto komandor I klasy Orderu Białej Róży Finlandii (1963), komandor Orderu Zasługi Republiki Włoskiej (1964), oficer francuskiego Orderu Sztuki i Literatury (1966)[6] i oficer Orderu Narodowego Załugi (1968)[7].

Prezentował szeroki i różnorodny repertuar, wykonując z powodzeniem zarówno dzieła Bacha z połowy wieku XVIII, jak i utwory Berga z wieku XX[2]. Szczególną wagę przywiązywał jednak do współczesnej muzyki brytyjskiej (Edward Elgar, Ralph Vaughan Williams, Alan Rawsthorne, Peter Racine Fricker, Arthur Benjamin)[2][4]. W 1939 roku poślubił oboistkę Evelyn Rothwell, dla której opracowywał transkrypcje na obój utworów kompozytorów okresu baroku[3][4].

Przypisy

  1. a b Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 78. ISBN 978-83-01-13410-5.
  2. a b c d e f The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 47. ISBN 0-674-37299-9.
  3. a b c d e f g h The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 56. ISBN 978-0-19-957854-2.
  4. a b c d e f Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 189. ISBN 83-224-0113-2.
  5. Musicians Since 1900: Performers in Concert and Opera. compiled and edited by David Ewen. New York: H. W. Wilson Company, 1978, s. 42. ISBN 0-8242-0565-0.
  6. Who’s who, 1968. London: A. & C. Black, 1968, s. 152.
  7. Kelly’s Handbook to the Titled, Landed and Official Classes, 1969. London: Kelly’s Directories, 1969, s. 204.

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się