| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 maja 1764 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 stycznia 1850 |
| Zawód, zajęcie |
rzeźbiarz |
Johann Gottfried Schadow (ur. 20 maja 1764 r. w Berlinie, zm. 27 stycznia 1850 r. w Berlinie) – niemiecki rzeźbiarz, malarz i grafik, przedstawiciel klasycyzmu.
Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie, a w latach (1785-1787) kształcił się we Włoszech, gdzie zetknął się z Antonio Canovą[1]. Po powrocie do Berlina w 1788 został rzeźbiarzem nadwornym[1]. W 1810 roku został dyrektorem Szkoły Architektury, a od 1816 był dyrektorem Pruskiej Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie[1].
Był dwukrotnie żonaty. Pierwszą żoną była Anna Davidels i miał a nią 2 synów: Rudolfa i Friedricha Wilhelma, którzy także odegrali ważną rolę w historii sztuki. Po raz drugi ożenił się w 1817 roku z Caroline Henriette Rosenstiel i miał z nią 4 dzieci[1].
Główne dzieła: „Perseusz i Andromeda”, pomnik hr. von der Mark w kościele św. Doroty w Berlinie (1796), kwadryga z postacią Wiktorii na Bramie Brandenburskiej (1789), posągi Fryderyka II Wielkiego w Szczecinie (1793), generała von Ziethena, królowej Luizy z siostrą, Blüchera, Lutra, Jana Sebastiana Bacha, Dessauera i in. Pozostawił też szereg sztychów i rysunków. Wydał kilka dzieł teoretycznych, jak: „Polyklet, oder von den Massen des Menschen nach dem Geschlecht u. Alter”, „Kunstwerke u. Kunstansichten” i i. Johann Gottfried Schadow wykształcony w duchu klasycyzmy i kultu antyku w dziełach i naukach podkreślał znaczenie studium natury. Tworzył rzeźby architektoniczne, reliefy, grobowce, portrety i medaliony. Odegrał ważną rolę jako pedagog publikując szereg prac teoretycznych.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
