Jodła nikko, jodła nikkońska (Abies homolepis) – gatunek zimozielonego drzewa z rodziny sosnowatych. W stanie naturalnym występuje w Japonii, na wyspach Honsiu i Shikoku[6]. Rośnie tam w górach, na wysokościach 750-1500 m[7]. Jest uprawiana w wielu krajach świata, głównie w Europie, USA, Chinach i na Nowej Zelandii[8].
Morfologia
Morfologia
Pokrój
Wysokość do 35 m, korona silnie szerokostożkowata ze spiczasto zakończonym wierzchołkiem. Gałęzie lekkie i nieco wznoszące się do góry. Czasami z dolnej części pnia wyrastają boczne odgałęzienia[9].
Ma łososiowy kolor i podobnie jak u młodych świerków podzielona jest na delikatne platki. Z czasem staje się szara z prostopadłymi spękaniami lub pokryta korkowymi naroslami[9].
Stojące, walcowate, o długości 8-10 cm. Zawiązują się niezbyt licznie, ale nie tylko na wierzchołku drzewa, ale również na niższych gałęziach. Przed dojrzeniem są fioletowe, potem fioletowo-brązowe. Ukryte łuski wspierające. Po dojrzeniu nasion szyszka rozpada się[9][7].
Zastosowanie
Bywa uprawiana jako roślina ozdobna w parkach i ogrodach oraz w zadrzewieniach krajobrazowych. W Europie do uprawy wprowadził ją Philipp Franz von Siebold w 1859[7]. Najlepiej rośnie na glebach gliniastych, lekko kwaśnych i w pełnym słońcu. Źle toleruje gleby stale podmokłe. Jest odporna na mrozy, ale źle toleruje wysuszające zimowe wiatry[7]. W Polsce duże okazy znajdują się między innymi w Kórniku, Wrocławiu, Żabowie.
Przypisy
↑Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-03-26](ang.).
↑M.J.M.M.J.M.ChristenhuszM.J.M.M.J.M. i inni, A new classification and linear sequence of extant gymnosperms, „Phytotaxa”, 19 (1), 2011, s. 55–70, DOI: 10.11646/phytotaxa.19.1.3(ang.).
↑Abies homolepis. [w:] The Plant List (2013). Version 1.1. [on-line]. [dostęp 2014-02-24].
↑Abies homolepis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species(ang.).
↑Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2013-01-30].
