Data i miejsce urodzenia |
15 kwietnia 1931 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
15 września 2012 |
profesor nauk historycznych | |
Specjalność: archeologia pradziejowa, etnogeneza Bałtów i Słowian, metody badań osadniczych, paleodemografia | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1966 |
Habilitacja |
1971 |
Profesura |
1985[1] |
Uczelnia | |
Odznaczenia | |
Jerzy Antoni Okulicz-Kozaryn (ur. 15 kwietnia 1931 w Kaliszu, zm. 15 września 2012 w Warszawie) – polski archeolog i prehistoryk, profesor Uniwersytetu Warszawskiego.
Syn pułkownika Jarosława Okulicz-Kozaryna (1888–1955)[2] i Zofii z domu Zakrzewskiej (1896–1951)[3]. Jego rodzeństwem byli Lech (1924–2004) i Halina[3].
Ukończył VI Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1950)[4][5]. Doktoryzował się w 1966, a habilitował w 1971 na podstawie pracy Pradzieje ziem pruskich od późnego paleolitu do VII w. n.e. (wyd. 1973)[2]. Profesor Okulicz-Kozaryn był specjalistą od problematyki europejskiej epoki żelaza, przede wszystkim okresu wpływów rzymskich. Jego badania związane były przede wszystkim z archeologią północno-wschodnich ziem Polski oraz ludów bałtyjskich: Prusów i Jaćwięgów. Prowadził m.in. wykopaliska na północnym Mazowszu, na Mazurach i w rejonie Elbląga (cmentarzysko kultury wielbarskiej w Weklicach). W ekspedycjach badawczych towarzyszyła mu wielokrotnie żona Łucja Okulicz-Kozaryn.
Pośmiertnie „za wybitne osiągnięcia w pracy naukowo-badawczej i działalności dydaktycznej, za wkład w rozwój archeologii w Polsce i w Europie” został postanowieniem z 24 września 2013 r. przez prezydenta Bronisława Komorowskiego odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[6][7].
Został pochowany w grobowcu rodzinnym cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.