 Prof. Jerzy Axer (2013) | |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
18 kwietnia 1946 |
| profesor doktor habilitowany nauk humanistycznych | |
| Specjalność: filologia klasyczna i neolatynistyka, teatrologia, źródłoznawstwo | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1972 |
| Habilitacja |
1976 |
| Profesura |
1986 |
| Polska Akademia Nauk / Umiejętności | |
| Status PAN |
Członek rzeczywisty |
| Status PAU |
Członek czynny Wydziału I Filologicznego |
| Doktor honoris causa Uniwersytet Państwowy im. Iwana Franki we Lwowie – 2003 | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
| Wydział | |
| Stanowisko |
profesor zwyczajny |
| Uczelnia | |
| Wydział | |
| Stanowisko |
profesor zwyczajny |
| Dziekan | |
| Wydział | |
| Okres spraw. |
2012–2016 |
| Następca |
dr hab. Robert Sucharski |
| Dyrektor | |
| Kolegium | |
| Okres spraw. |
od 2016 |
| Poprzednik |
prof. dr hab. Piotr Wilczek |
| Odznaczenia | |
 
| |
| Strona internetowa | |
Jerzy Axer (ur. 18 kwietnia 1946 r. w Łodzi[1]) – polski filolog klasyczny, wykładowca Uniwersytetu Warszawskiego, od 2022 członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk[2].
Syn Erwina Axera, znanego polskiego reżysera teatralnego, wychowanego we Lwowie, i Bronisławy z Kreczmarów – przedstawicielki warszawskiej rodziny nauczycielskiej. Żonaty z Anną Axer. Absolwent VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1964)[3].
Członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk (2022)[2]. Członek z wyboru wielu towarzystw naukowych, polskich i zagranicznych, m.in. Polskiej Akademii Umiejętności (PAU), Polskiego Towarzystwa Filologicznego (PTF, prezes 1992–2001), Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (TNW), International Society for the History of Rhetoric (wiceprzewodniczący 1997–1999, przewodniczący 1999–2001, past-president 2001–2003), Academia Europaea (Londyn, od 1993), Academia Latinitati Fovendae (Rzym, od 1990)[6]. Członek honorowy Collegium Invisibile[7].
Początkowo zajmował się krytyką tekstu, przede wszystkim na przykładzie twórczości Cycerona. Od czasów studenckich łączył jednak latynistykę z zainteresowaniami historią nowożytną, w tym teatrem jezuickim, dziejami dyplomacji, a także edytorstwem źródeł historycznych. Kieruje obecnie międzynarodowym programem edycji źródeł historycznych: Corpus epistularum Ioannis Dantisci, któremu patronuje International Academic Union[8].
Przedmiotem jego zainteresowania jest również obecność i funkcja tradycji antycznej w wielkich dziełach literackich – Jana Kochanowskiego, Adama Mickiewicza, Henryka Sienkiewicza.
W jego twórczości naukowej ważną rolę odgrywa problematyka widowisk w świecie antycznym i nowożytnym. Interesują go także przemiany klasycznego kanonu w czasach najnowszych. Od lat dziewięćdziesiątych zajmuje się jednak przede wszystkim recepcją kultury antycznej w kulturach narodowych i regionalnych Europy Środkowowschodniej, kierując międzynarodowymi programami badawczymi, m.in. „Łacina w Polsce. Teksty literackie i dokumenty z Europy Środkowowschodniej” (z udziałem uczonych ukraińskich, białoruskich, litewskich, włoskich, niemieckich i polskich; wyniki programu opublikowane zostały w zeszytach naukowych „Łacina w Polsce”, t. 1–12, 1995–1998) oraz „Respublica Polonorum a Respublica Litteraria Europaea”, również z udziałem badaczy wschodnioeuropejskich.
Na fali ruchu pierwszej „Solidarności” został wybrany prodziekanem, a następnie dziekanem Wydziału Polonistyki UW (1980–87). Wkrótce potem (1991) utworzył w Uniwersytecie Warszawskim centrum interdyscyplinarnych badań humanistycznych – Ośrodek Badań nad Tradycją Antyczną w Polsce i Europie Środkowo-Wschodniej na Uniwersytecie Warszawskim (od roku 2008 Instytut Badań Interdyscyplinarnych „Artes Liberales”, od roku 2012 Wydział „Artes Liberales”) i powołał organizacyjnie z nim związaną nową formę studiów humanistycznych – Kolegium Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych (1992), próbując stworzyć środowisko zdolne do łączenia wysokiej klasy badań naukowych z dydaktyką przywracającą między studentem a profesorem relacje mistrz – uczeń. 10 grudnia 2008 na mocy porozumienia z Fundacją „Instytut Artes Liberales” i Uniwersytetem Warszawskim powołał do życia Collegium Artes Liberales, będące jedyną w Europie Wschodniej placówką szkolnictwa wyższego nawiązującą do tradycji edukacji liberalnej, ugruntowanej w amerykańskich college’ach. Stanął na jego czele[9]. Sprawuje funkcję Prezydenta Rady Fundacji „Instytut Artes Liberales”[10].
Wybrana bibliografia:
Nagroda im. Stefanii Światłowskiej, reytan.edu.pl [dostęp 2023-11-26].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
