Jan Doktór (ur. 3 maja 1952 w Warszawie) – polski historyk, pracownik Żydowskiego Instytutu Historycznego. W okresie PRL także dziennikarz w prasie drugiego obiegu, brat religioznawcy Tadeusza Doktóra.
Ukończył studia w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie, po których pracował jako terapeuta i tłumacz. W stanie wojennym współpracował z opozycyjnym „Tygodnikiem Wojennym”, był członkiem jednej z jego tzw. redakcji zastępczych, powstałych na wypadek aresztowania głównej redakcji. Redagował w związku z tym razem ze Stanisławą Domagalską numery 90–100 (lipiec-grudzień 1984)[1]. Od listopada 1984 do 1990 był również członkiem redakcji drugoobiegowego tygodnika „Przegląd Wiadomości Agencyjnych”[2].
W 1990 w Instytucie Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk uzyskał stopień doktora w zakresie nauk humanistycznych na podstawie rozprawy Mesjańska doktryna Jakuba Franka jako reakcja na kryzys religijnej tradycji osiemnastowiecznego żydostwa polskiego. W 1999 na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego otrzymał stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie historii w oparciu o pracę Śladami Mesjasza-Apostaty. Żydowskie ruchy mesjańskie w XVIII wieku a problem konwersji.
W latach 1992–1993 prowadził wykłady na temat mesjanizmu na Uniwersytecie w Hamburgu. Był dwukrotnym stypendystą Herzog August Bibliothek w Wolfenbüttel. Od 1996 związany zawodowo z Żydowskim Instytutem Historycznym. Był członkiem rady naukowej tej jednostki. Jest redaktorem naczelnym „Kwartalnika Historii Żydów”. W pracy naukowej zajmuje się mesjanizmem żydowskim, mistyką żydowską, chasydyzmem, frankizmem i chrześcijańskimi misjami wśród Żydów w XVIII wieku.
W 2011 prezydent Bronisław Komorowski odznaczył go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[3][4]. W 2018 otrzymał Krzyż Wolności i Solidarności[5], a w 2023 Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości[6].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.