Chile jest krajem, w którym we wszelkich sferach życia dominuje język hiszpański. Wyjątkami są niektóre społeczności imigranckie bądź izolowane, które zachowują własne języki. Na terytorium Chile stwierdzono obecność dziewięciu języków żywych oraz siedmiu wymarłych[1].
Spośród ok. 16 milionów Chilijczyków, 14 milionów posługuje się chilijskim hiszpańskim jako językiem ojczystym[1]. Odmiana ta jest zbliżona w wymowie do andaluzyjskiego hiszpańskiego, natomiast trudna do zrozumienia dla posługującego się kastylijskim hiszpańskim.
W Chile mieszka ok. 700 tys. Mapuczy, z czego ok. 200 tys. posługuje się językiem mapudungun[1].
Chilijskim keczua posługuje się ok. 8,2 tys. osób, zwłaszcza w północno-wschodniej części kraju. Przypuszcza się, że język ten jest identyczny lub bardzo podobny do południowoboliwijskiego dialektu keczua[1].
Rapanui to polinezyjski język używany na Wyspie Wielkanocnej. Posługuje się nim ok. 3,4 tys. Chilijczyków, z czego 3,2 tys. zamieszkuje wyspę, zaś 200 mieszka poza nią.
Językiem huilliche, według spisu z 1982, posługuje się ok. 2 tys. osób, mieszkających głównie w regionach Los Ríos i Los Lagos. Większość z nich była w podeszłym wieku, zatem wątpliwe jest, czy ten język przetrwał do dziś[1].
Chociaż szacuje się, że od 150 do 200 tys. Chilijczyków ma niemieckie pochodzenie, liczba osób posługujących się językiem niemieckim zaczęła spadać od momentu zakończenia II wojny światowej. W latach 80. szacowano, że językiem tym posługuje się ok. 35 tys. Chilijczyków pochodzenia niemieckiego, obecnie zaś posługuje się nim 20 tys. osób, głównie w rejonie Los Lagos[3].
Zgodnie z danymi Światowej Federacji Głuchych, w Chile mieszka ok. 66,5 tys. głuchych[4], jednak liczba osób posługujących się chilijskim językiem migowym jest nieznana.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.