Języki północnogermańskie
Obszar

Europa Północna

Klasyfikacja genetyczna

języki indoeuropejskie

Prajęzyk

język pranordyjski

Podział

• języki wschodnioskandynawskie
• języki zachodnioskandynawskie

Kody rodziny językowej
ISO 639-5 gmq
Glottolog nort3160
Występowanie
Ilustracja

     duński

     norweski

     szwedzki

     farerski

     islandzki

     norn †

     grenlandzki (germański) †

Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unicode.

Języki północnogermańskie (języki nordyjskie, nordyckie, skandynawskie) – północna grupa języków germańskich, którymi posługuje się blisko 18 mln ludzi zamieszkujących kraje skandynawskie i Islandię.

Zespół języków północnogermańskich jest jednym z trzech głównych zespołów języków germańskich, obok wschodnio- i zachodniogermańskich. W okresie między 400 p.n.e. a 100 p.n.e. doszło do rozróżnienia dwóch podstawowych gałęzi: wschodnionordyjskiej (później duński i szwedzki) i zachodnionordyjskiej (później norweski, farerski i islandzki). Znaczące zróżnicowanie w ramach dialektów germańskich używanych w Skandynawii nastąpiło około 800 r. n.e.

W pierwszej połowie I tysiąclecia n.e. ludy skandynawskie nawiązały kontakty handlowe z Imperium Rzymskim – tą drogą dotarło do Skandynawii pismo runiczne, które powstało w oparciu o wzory pisma antycznego, prawdopodobnie jednego z plemion północnoitalskich. W epoce wikingów pismo runiczne, składające się dotychczas z 24 znaków, uproszczono do 16 znaków. Najstarsze runiczne zapisy w języku północnogermańskim pochodzą z III w. Charakterystyczny kształt alfabetu runicznego zwanego fuþarkiem (od pierwszych sześciu liter: f – u – þ – a – r – k) doskonale nadawał się do rzeźbienia w drewnie czy kamieniu. Umożliwiał on przekazywanie krótkich informacji, dokonywanie zapisów i notatek. W okresie średniowiecznym stał się on głównym pismem użytkowym, stosowanym głównie przez warstwy mniej wykształcone.

Współczesny zasięg języków nordyckich (Islandia, Wyspy Owcze, Półwysep Jutlandzki, wyspy duńskie, Półwysep Skandynawski, zachodnie wybrzeże Finlandii – wśród fińskich Szwedów, Wyspy Alandzkie, a przed II wojną światową także północno-zachodnie wybrzeże Estonii – wśród estońskich Szwedów) jest mniejszy niż w okresie średniowiecznym. Posługiwano się nimi bowiem we francuskiej Normandii (do 1000 roku), w północno-wschodniej Anglii (do 1100), na Orkadach (do 1700), na Szetlandach (do 1750) i Hebrydach (do 1400), w Irlandii (do 1250), na wyspie Man (do 1450), na Grenlandii (staronordyjski do 1450, obecnie znowu duński), w Nowogrodzie (do 1300) i na Rusi Kijowskiej (do 1050).


Klasyfikacja języków północnogermańskich:

języki indoeuropejskie
języki germańskie
języki północnogermańskie
pranordyjski (staroruniczny)
staronordyjski
zachodnie
islandzki
farerski
norweski
russenorsk
norn
jamski
wschodnie
duński
szwedzki
elfdalski
starogotlandzki

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się