Ponieważ innowacja satemowa zaszła jeszcze przed ostatecznym rozdzieleniem się powyższych grup językowych, część językoznawców uważa, że stanowią one – w odróżnieniu od języków kentumowych – grupę genetyczną[3]. Języki kentumowe nazywa się peryferyjnymi, a satemowe centralnymi[9] (zobacz mapka obok)[3].
Przykładem różnicy pomiędzy językami satemowymi a kentumowymi jest polskie słowo „serce”. Pochodzi ono bezpośrednio od prasłowiańskiego rdzenia srd- (z r sonantycznym), który z kolei wywodzi się z praindoeuropejskiego k’rd (również z r sylabotwórczym), w łacinie poświadczonego w wyrazie cor, cordis („serce”)[3].
W nowszej indoeuropeistyce zamiast dwóch grup, satemowej i kentumowej, wprowadza się podział na języki wschodnie i zachodnie[8].
Przypisy
↑Józef Reczek: Pochodzenie języka polskiego, w: Encyklopedia wiedzy o języku polskim pod redakcją Stanisława Urbańczyka. Wrocław: Ossolineum, 1978, s. 246.
↑ abcdAgnieszka Krygier-Łączkowska: Europejczycy, Słowianie, Polacy. Na czym polega pokrewieństwo językowe? (propozycja rozdziału podręcznika do nauczania treści historycznojęzykowych na studiach I stopnia). kwartjez.amu.edu.pl, 2011. s. 103. [dostęp 2017-07-28]. (pol.).
↑Andrzej Pisowicz: Gramatyka ormiańska. Grabar. Aszharabar. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2014, s. 31. ISBN 83-7188-489-3.
↑Zbigniew Gołąb, Adam Heinz, Kazimierz Polański: Słownik terminologii jezykoznawczej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1968, s. 506.
↑Indo-European languages - Characteristic developments of Indo-European languages, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2017-07-28](ang.).
↑G.S.G.S.LowmanG.S.G.S., The Phonetics of Albanian, „Language”, 8 (4), 1932, s. 271–293, DOI: 10.2307/408833, ISSN 0097-8507, OCLC 5548050876, JSTOR: 408833(ang.).