Języki polisyntetyczne – języki syntetyczne charakteryzujące się obecnością długich słów złożonych z licznych morfemów, łączonych z reguły bez zmian fonetycznych na szwach morfemicznych. Jeśli w słowie gromadzone są wyłącznie rdzenie pełnoznaczne, a słowo polisyntetyczne przybiera wykładniki gramatyczne jedynie jako całostka, mówi się często o typie inkorporującym (inkorporatywnym)[1].
W językach polisyntetycznych zanika różnica między wyrazem a zdaniem (nawet złożonym), np. w językach jupik:
Wyraz języka polisyntetycznego składa się z jednego lub kilku rdzeni niosących informację leksykalną, oraz z afiksów niosących informację gramatyczną. W takich językach nie ma ściśle określonej kategorii części mowy, ponieważ każdy morfem znaczeniowy posiada szerokie pole znaczeniowe precyzowane przez licznie dołączane morfemy gramatyczne, i pełni funkcję czasownikową lub rzeczownikową wyłącznie w zależności od użytych morfemów gramatycznych. Niekiedy trudno stwierdzić nawet, czy dany morfem to rdzeń czy afiks.
Języki polisyntetyczne można zaliczyć do typu aglutynacyjnego, fleksyjnego lub symbolicznego[2] w zależności od tego, czy afiksy mają tylko jedną funkcję, czy też wiele. Istnieją również języki polisyntetyczne, w których informację gramatyczną przenosi głównie kolejność morfemów semantycznych, jak ma to miejsce w językach izolujących. Polisyntezji zazwyczaj towarzyszy inkorporacja rzeczowników.
Pojęcie polisyntezy wprowadził Peter Stephen DuPonceau w 1819 roku[3].
Przykładami języków polisyntetycznych są języki: abchaski, ajnuski, czukocki, inuktitut, nahuatl.
Tendencje polisyntetyczne występują również w niektórych dialektach arabskich, a także w baskijskim i językach bantu.
Przykład z dialektu egipskiego:
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.