 |
Ten artykuł od 2023-09 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
21 (2020) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| UNESCO | 5 krytycznie zagrożony↗ | ||
| Ethnologue | 8b prawie wymarły↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-2 | vot | ||
| ISO 639-3 | vot | ||
| IETF | vot | ||
| Glottolog | voti1245 | ||
| Ethnologue | vot | ||
| WALS | vot | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język wotycki[1][2] (wotski, wocki[3]) – język ugrofiński z grupy bałtycko-fińskiej, używany niegdyś w Ingrii przez lud Wotów. Jest to język zagrożony wymarciem: według wyników rosyjskiego spisu powszechnego z 2020 roku posługuje się nim 21 osób. Według szacunków lokalnego działacza Arvo Survo żyje około 100 osób, które wykazują jakiś stopień znajomości języka wotyckiego.
Wyróżnia się dialekty zachodni i wschodni, lecz dialekt wschodni wyszedł z użycia prawdopodobnie w latach 60. XX w.[4][5]
Język wotycki jest blisko spokrewniony z estońskim i tworzy kontinuum dialektalne z jego wschodnimi gwarami. Wykazuje silne wpływy języków ingryjskiego, fińskiego i rosyjskiego[4].
W ostatnich latach wzrosło zainteresowanie językiem wotyckim, zwłaszcza wśród ludzi młodych; jego nauczanie rozpoczęto w szkołach i na kursach. W konsekwencji liczba osób deklarujących znajomość tego języka zwiększyła się, jednak nie jest on dla nich językiem ojczystym, lecz obcym (wyuczonym).
W 1930 roku wotycki poeta Dymitr Cwietkow opublikował gramatykę tego języka, a do jego zapisu proponował używać cyrylicy; obecnie jednak stosuje się alfabet łaciński z dodatkowymi znakami diakrytycznymi. Próby stworzenia literatury się nie powiodły.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.