Język mówiony – reprezentacja języka naturalnego lub języka sztucznego wyrażona za pomocą mowy; jest środkiem komunikacji werbalnej.
Język mówiony, w przeciwieństwie do języka pisanego, ma charakter dialogowy i niejednokierunkowy[1]. Cechuje go ulotność, ścisłe związanie z kontekstem sytuacyjnym, a także potoczność i emocjonalne nacechowanie wypowiedzi[1]. Wykorzystuje elementy fatyczne, służące nawiązaniu i podtrzymaniu kontaktu, i bezpośrednie zwroty do odbiorcy[1]. Obfituje w środki parajęzykowe takie jak intonacja i tembr głosu; przekaz werbalny uzupełniany jest przez gestykulację i mimikę[1]. Mowa charakteryzuje się większą swobodą w zakresie składni (niepełne zdania, potoczne spójniki itd.) niż język pisany, w którym przypisuje się znaczenie estetyce kompozycyjnej[1]. W języku ustnym występują powtórzenia i wtrącenia, pauzy, przerywniki; spójność osiągana jest tylko w ograniczonym zakresie[1].
Język mówiony jest pierwotną reprezentacją języka naturalnego; został wyodrębniony i nazwany na skutek pojawienia się wtórnej reprezentacji języka naturalnego, którą jest język pisany[2].