ResponseEve, a responsive template by SiGa

Język kipczacki (kumański, połowiecki) – język z tureckiej rodziny językowej, którego nazwa pochodzi od Kipczaków (których zachodni odłam był zwany Kumanami lub Połowcami), zamieszkujących w XI wieku stepy Azji Środkowej i Europy Wschodniej. Dawniej język urzędowy Chanatu Kipczackiego, dał początek kipczackiej grupie języków tureckich. Najstarsze zachowane zabytki spisane zostały w księdze Codex Cumanicus. Do XVII wieku używany był przez Ormian polskich. Zbliżonego języka używają do dziś nieliczni Karaimi (patrz – język karaimski).

Utrzymuje się, że ostatnim użytkownikiem języka był István Varró, mieszkaniec Karcagu na Węgrzech, zmarły w 1770 roku.

Zabytki języka kipczackiego w Polsce

• Prawa Ormiańskie, przez Zygmunta I nadane w Piotrkowie roku 1519 – Biblioteka zakładu im. Ossolińskich we Wrocławiu, Nr 1916/II
• Kontrakty ślubne z m. Zamościa, 1675 i później – Główne Archiwum Akt Dawnych, Warszawa BOZ XII 9/1, BOZ XII 9/6
• Zbiór kazań wartabeda Antoniego – Instytut Historii PAN, Warszawa, Nr 6
• Księga postanowień stanisławowskiego sądu ormiańskiego (kipczackie komentarze na marginesach ksiąg w j. polskim) – Biblioteka Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, Wrocław, Nr 1359/II
• Modlitewnik z kalendarzem ormiańskim (w j. ormiańskim i kipczackim) – Biblioteka Muzeum Narodowego Czartoryskich w Krakowie, Nr 2412
• Psałterz lwowski – Biblioteka Muzeum Narodowego w Krakowie, Nr 3546/III
• Kalendarz ormiański na 500 lat – Biblioteka Jagiellońska, Kraków Nr 3342
• Księga postanowień lwowskiego ormiańskiego sądu duchownego, 1625–1630 – Zbiory prywatne Z. Abrahamowicza, Kraków

Bibliografia

• Encyklopedia PWN. Obyczaje, języki, ludy świata. red. nacz. Bartłomiej Kaczorowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007. ISBN 83-01-14874-8.brak strony w książce
• Aleksander Harkawiec: Kypczakskoje pismiennoje nasljedie, Deszt-i-Kipczak, Ałmaty, 2002