| Obszar |
Indie (stany Assam i Tripura, Bangladesz, Birma | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
120 tys.[1] | ||||
| Pismo/alfabet | |||||
| Klasyfikacja genetyczna | |||||
| |||||
| Status oficjalny | |||||
| UNESCO | 2 wrażliwy↗ | ||||
| Ethnologue | 4 edukacyjny↗ | ||||
| Kody języka | |||||
| ISO 639-3 | bpy | ||||
| IETF | bpy | ||||
| Glottolog | bish1244 | ||||
| Ethnologue | bpy | ||||
| W Wikipedii | |||||
| |||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||
Język bisznuprija-manipuri (ইমার ঠার/বিষ্ণুপ্রিয়া মণিপুরী) – język z grupy indoaryjskiej języków indoeuropejskich, którym posługuje się około 120 tys. osób, zamieszkujących głównie indyjskie stany: Asam, Tripura, Manipur, oraz Bangladesz i Birmę.
Jest blisko spokrewniony z językami orija, asamskim i bengalskim[2].
Liczbę użytkowników na terenie Indii ocenia się na 77 tysięcy[3]. W Bangladeszu ma 40 tys. użytkowników (2003)[1]. W użyciu są też języki bengalski i meitei[1].
Historycznie (XIII–XIX w.) służył jako regionalna lingua franca[4]. Został poddany wpływom języka meitei[4].
Angielska nazwa języka, Bishnupriya Manipuri, została wprowadzona w końcu XIX wieku przez dr. G. A. Griersona.
Jest zapisywany pismem bengalskim[1].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
