Język amoryckijęzyk semicki (północnosemicki w klasyfikacji E. Lipińskiego[1]), obejmujący grupę dialektów używanych przez Amorytów w drugiej połowie III tysiąclecia i w pierwszej połowie II tysiąclecia p.n.e. na terenach północnej Syrii i północnej Mezopotamii[2]. Dialekty te są blisko ze sobą spokrewnione, choć nie ma dowodów, iż wywodziły się one z jednolitego języka[2].

Nazwa amorycki pochodzi z języka akadyjskiego, w którym kraje położone na zachód od Eufratu określano mianem Amurru; nazwę tę przeniesiono później na ludność koczowniczą i półosiadłą, która pojawiła się około roku 2300 p.n.e. w Syrii, Palestynie i Mezopotamii[2].

Język ten poświadczony jest w licznych imionach własnych (wraz z charakterystycznymi formami gramatycznymi), zapisanych w tekstach klinowych, a ponadto w zapożyczeniach używanych przez pisarzy starobabilońskich oraz jako pewne szczególne cechy językowe obecne w tekstach starobabilońskich (zwłaszcza w tekstach z Mari). Amoryckie imiona własne pojawiają się także w niektórych tekstach egipskich okresu Średniego Państwa (XIX–XVIII w. p.n.e.), tzw. tekstach złorzeczących[2].

W klasyfikacji E. Lipińskiego najbliższe amoryckiemu są języki paleosyryjski (eblaicki) oraz ugarycki[3]. Język amorycki został poświadczony przez zabytki z Ebli, Ur, Mari, Ugarit i Emar. Ponieważ Amoryci byli ludem półkoczowniczym, nie stworzyli sposobu zapisu własnego języka. Po zdobyciu dominacji w regionie przejęli pismo i język akadyjski.

Przypisy

  1. Lipiński 2001 ↓, s. 44.
  2. a b c d Lipiński 2001 ↓, s. 47.
  3. Lipiński 2001 ↓, s. 44–49.

Bibliografia


Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się