Obszar |
dawniej ziemie polskie | ||
---|---|---|---|
Pismo/alfabet | |||
Klasyfikacja genetyczna | |||
Kody języka | |||
ISO 639-1 | pl | ||
ISO 639-2 | pol | ||
ISO 639-3 | brak | ||
Glottolog | brak | ||
SIL | POL | ||
W Wikipedii | |||
| |||
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
Język średniopolski – postać języka polskiego używana od początków XVI do XVIII wieku.
Od 1966 wydawany jest Słownik polszczyzny XVI wieku[1].
W XVI wieku, w początkach doby średniopolskiej, pojawiły się kolejne próby reformy ortograficznej, np. w wersji alfabetu zaproponowanej przez Jana Kochanowskiego występowało 48 liter odpowiadających głoskom istniejącym w ówczesnej polszczyźnie:
a á à ą b b́ c ć ç d θ θ´ θ˙ é è ę f g h ch i k l ł m ḿ n ń o ó p ṕ q r ŗ ſ σ ß t v w ẃ x y z ź ƶ
(znaki ç, θ, θ´, θ˙, ŗ, σ, ß odpowiadają odpowiednio cz, dz, dź, dż, rz, ś, sz)[2].
Głoski pochylone oznaczano zwykle a, é, ó, zaś jasne á, e, o (kreskowano a jasne).
Wiek XVI to okres, gdy w języku polskim zaczęły pojawiać się teksty prawne, uchwały, statuty. Łacińskie instrukcje królewskie na sejmiki nowokorczyński i kolski z 1503 zawierały polskie uzupełnienia[3]. Artykuły sejmiku w Środzie z 1534, czyli instrukcje dla posłów na sejm walny, sporządzone były w całości po polsku, zaś jeden z punktów instrukcji zawierał żądanie, aby duchowieństwo nie zabraniało drukowania w języku polskim Biblii, praw, kronik i innych książek[4]. W 1525 wyszedł pierwszy akt prawny po polsku – Mandat Jego Królewskiej Mości Pana naszego miłościwego ku popisowi wszystkich służebnych jezdnych i pieszych, zaś w 1543 na sejmie krakowskim ogłoszona została pierwsza w języku polskim konstytucja sejmowa[3]. Najstarszy zachowany fragment diariusza sejmowego w języku polskim pochodzi z sejmu w Piotrkowie w latach 1547–1548[3].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.