 Józef Pajestka w latach 60. | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
ekonomista |
| Narodowość |
Polska |
| Odznaczenia | |
    
| |
Józef Pajestka (ur. 9 marca 1924 w Milówce, zm. 7 marca 1994 w Warszawie[1]) – prof. zw. dr hab., polski ekonomista, profesor Uniwersytetu Warszawskiego.
Absolwent I LO im. M. Kopernika w Bielsku-Białej. Studiował kolejno: prawo, filozofię i ekonomię na Uniwersytecie Warszawskim, który ukończył w 1949 r.
W latach 1945–1948 był członkiem ZWM, od 1953 roku należał do PZPR[2]. W latach 1949–1955 był pracownikiem naukowo-dydaktycznym w SGPiS, a od 1956 do 1979 r. na powstałym w 1953 jako Wydział Ekonomii Politycznej, obecnie Wydziale Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Warszawskiego. W 1960 roku na Wydziale tym uzyskał stopień naukowy doktora, zaś w 1965 r. doktora habilitowanego w zakresie nauk ekonomicznych. W latach 1958–1962 był dyrektorem Zakładu Badań Ekonomicznych Komisji Planowania przy Radzie Ministrów, a następnie w okresie 1962 –1968 dyrektorem Instytutu Planowania. W latach 1968–1981 członek Komitetu Centralnego PZPR. Rada Państwa uchwałą z dn. 9 października 1968 nadała mu tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego profesora nadzwyczajnego nauk ekonomicznych, a w 1973 r. profesorem zwyczajnym. W 1973 r. został również mianowany członkiem-korespondentem Polskiej Akademii Nauk. Od początku kariery naukowej związał się z ośrodkami myśli planistycznej, poczynając od Centralnego Urzędu Planowania. W 1968 r. powołany na stanowisko zastępcy przewodniczącego Komisji Planowania, z której funkcji zrezygnował w 1979 r. głównie aby skoncentrować się na działalności naukowej. Z jego inicjatywy i przy jego udziale w 1981 r. został utworzony Instytut Nauk Ekonomicznych PAN, którego był dyrektorem w latach 1981−1989.
Był aktywny na forum międzynarodowym. Już pod koniec lat 50. przebywał przez rok na stażu naukowym w Stanach Zjednoczonych. Był członkiem utworzonej w 1966 r. Komisji Planowania Rozwoju ONZ (Committee for Development Planning, przemianowanej w 1998 r. na Committee for Development Policy – Expert Group /CDPEG/[3]), związany z różnymi organami ONZ w Ugandzie i siedzibą główną w Nowym Jorku. Już na drugiej sesji tej Komisji (10–20 kwietnia 1967 w Santiago, Chile), jako sprawozdawca przedstawił dwa dokumenty: „Planning methods and procedures and plan implementation” (E/AC.54/L.l7) oraz „State budget in the planning system: observations from Polish experience”, przygotowany wspólnie z prof. Mirosławem Orłowskim z SGH[4], również członkiem Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego[5] (E/AC.54/L.22). W latach 1983–1986 przewodniczący tej komisji. W 1960 był doradcą rządu Iraku. Brał też udział w zespołach doradczych w Ugandzie i Afganistanie, a w 1977 r. został członkiem Prezydium Komitetu Wykonawczego |Międzynarodowego Stowarzyszenia Ekonomicznego. Wykładał w Egipcie, Indii, Meksyku, Algierii i Wenezueli oraz w wielu krajach europejskich. W 1962 r. opublikował „Capital Investment, Employment and Economic Development” (Inwestycje kapitałowe, zatrudnienie i rozwój ekonomiczny) i „Studies on Development Patterns of Developing Countries” (Badania nad modelami rozwoju krajów rozwijających się). W 1970 r. opublikował pod patronatem ONZ pracę „Social Dimensions of Development” (Społeczne wymiary rozwoju), ze słowem wstępnym ówczesnego Premiera Szwecji, Tage Erlandera. Professor Pajestka brał regularnie udział w spotkaniach Klubu Rzymskiego wraz ze swym polskim kolegą Adamem Schaffem[6].
Był wieloletnim członkiem Rady Redakcyjnej organu teoretycznego i politycznego KC PZPR „Nowe Drogi”. W latach 1967–1981 pełnił funkcję prezesa Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego. Prowadził badania nad wzrostem gospodarczym w Polsce.
Był głównym twórcą[7] koncepcji tzw. reformy WOG-owskiej (Wielkich Organizacji Gospodarczych) w latach sześćdziesiątych, podjętej przez władze PRL w ramach prób reformowania socjalistycznej gospodarki[8].
Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A3 tuje-2-49)[9].
W czasach PRL był odznaczony m.in.: Krzyżem Komandorskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy i Złotym Krzyżem Zasługi[2].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
