| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
12 marca 1924 |
| Data i miejsce śmierci |
19 grudnia 1994 |
| Profesor nauk filologicznych | |
| Specjalność: slawistyka | |
| Alma Mater | |
| Uczelnia |
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu |
| Okres zatrudn. |
1947–1952 |
| Uczelnia | |
| Okres zatrudn. |
1952–1994 |
| Odznaczenia | |
    
| |
Józef Magnuszewski (ur. 12 marca 1924 w Warszawie, zm. 19 grudnia 1994 tamże) – profesor nauk humanistycznych, slawista kulturoznawca, historyk literatur czeskiej, słowackiej i łużyckiej, wykładowca Uniwersytetu Warszawskiego.
Studia polonistyczne rozpoczął na Wydziale Humanistycznym tajnego Uniwersytetu Ziem Zachodnich, działającym w Warszawie, a ukończył je na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Po obronie pracy magisterskiej w 1947, podjął pracę w macierzystej uczelni. Początkowo był pracownikiem Katedry Historii Literatury Polskiej, a następnie Katedry Historii Literatur Zachodniosłowiańskich. W 1952 przeszedł na stanowisko adiunkta do Katedry Filologii Słowiańskiej Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie pracował do swojej śmierci osiągając kolejne szczeble kariery uniwersyteckiej (od 1955 na stanowisku docenta, od 1960 profesora nadzwyczajnego, od 1972 profesora zwyczajnego)[1].
Rozprawę doktorską Stosunki literackie polsko-czeskie w końcu XIX i na początku XX wieku obronił w 1949 (promotor: prof. Roman Pollak). W latach 1969–1978 kierował Instytutem Filologii Słowiańskiej UW. W latach 1962-1969 i 1991-1994 pełnił funkcję redaktora naczelnego Pamiętnika Słowiańskiego[1]. Prowadził badania z zakresu relacji kulturowych polsko-czeskich, ale także słowacko-polskich i łużycko-polskich.
Pochowany na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 15E, rz. 4, gr. 31).
Ponadto Magnuszewski był autorem syntezy dziejów literatury czeskiej[3].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
