Badania w ramach indoeuropeistyki obejmują rozwój poszczególnych języków rodziny oraz jej grup językowych, zmiany językowe oraz związane z nimi reguły fonetyczne i prawa głosowe, analizę języków martwych oraz ich wymowy, konstruowanie drzewa rodowego języków indoeuropejskich oraz rekonstrukcję języka praindoeuropejskiego, będącego według jednej z teorii, przodkiem całej rodziny indoeuropejskiej[1]. W ramach dziedziny mieszczą się też inne, pomniejsze i bardziej specjalistyczne poddyscypliny, zajmujące się poszczególnymi grupami językowymi – takie jak językowe działy albanistyki, bałtystyki, celtologii, germanistyki, iranistyki, romanistyki czy slawistyki.
Początki językoznawstwa indoeuropejskiego
Podobieństwa między językiem greckim a łacińskim zostały zauważone już w starożytności[2]. Nie zwróciło to jednak szczególnej uwagi badaczy. Podobne obserwacje w początkach ery nowożytnej, poczynione przez Filippo Sassettiego, również nie zyskały rozgłosu; kupiec ów zauważył podobieństwa niektórych słów w języku włoskim i sanskrycie[3].
Idea, że języki indoeuropejskie (wówczas jeszcze tak nienazywane) pochodzą od wspólnego językowego przodka, była pomysłem Marcusa Zueriusa van Boxhorna, który połączył ze sobą łacinę, język grecki, perski, sanskryt, języki germańskie, słowiańskie i bałtyckie. Według niego wszystkie one wywodziły się z prajęzyka, który nazwał mianem scytyjskiego[4]. Jednak powszechnie odkrycie pokrewieństwa owych języków przypisywane jest Williamowi Jonesowi, który w 1786 r. zaprezentował zbieżności w słownictwie i gramatyce sanskrytu i języków europejskich[5]. W 1810 Conrad Malte-Brun zaproponował nazwę języki indogermańskie (używaną do dzisiaj w literaturze niemieckojęzycznej), a trzy lata później Thomas Young użył określenia języki indoeuropejskie[6].
Za początek indoeuropeistyki jako dziedziny naukowej uznawane są prace Franza Boppa: On the conjugational system of the Sanskrit language compared with that of Greek, Latin, Persian and Germanic (1816) oraz Comparative Grammar (wydawana od 1833, ukończona w 1852)[7]. W 1861 r. swoje dzieło – A Compendium of the Comparative Grammar of the Indo-European, Sanskrit, Greek and Latin Languages – wydał August Schleicher. Schleicher był również autorem pierwszego opowiadania w zrekonstruowanym języku praindoeuropejskim o tytule Owca i konie. Natomiast w kolejnej dekadzie (1878) Ferdinand de Saussure zaproponował istnienie w praindoeuropejskim laryngałów (głosek gardłowych lub krtaniowych)[8], które miały wyjaśniać istnienie pewnych nietypowych zjawisk fonetycznych w językach indoeuropejskich[9].
Na przełomie XIX i XX w. odkryto starożytne teksty, zapisane nieznanymi dotąd językami, które wkrótce odczytano i zidentyfikowano jako indoeuropejskie. Owe języki umieszczono w dwóch nowych, odrębnych gałęziach – anatolijskiej i tocharskiej[10]. W języku hetyckim, jednym z anatolijskich, w latach 20. XX w. Jerzy Kuryłowicz odkrył ślady głosek laryngalnych[11]. Na podstawie tego odkrycia rozwinięto teorię laryngalną, uważaną za najważniejsze osiągnięcie indoeuropeistyki[8]. W drugiej połowie lat 50. ukazały się L’Apophonie en indo-européen Kuryłowicza na temat przegłosu indoeuropejskiego (1956) oraz Indogermanisches etymologisches WörterbuchJuliusa Pokorny’ego, czyli słownik etymologiczny, zawierający zrekonstruowane rdzenie praindoeuropejskie.
Metody badawcze i teorie
Główną techniką badawczą w językoznawstwie indoeuropejskim jest metoda porównawcza[12], która polega na poszukiwaniu wzorców i regularności w strukturze fonetycznej i odmianie wyrazów. Następnie odtwarzany jest stan praindoeuropejski; przykład takiej rekonstrukcji końcówek gramatycznych według Roberta Beekesa – na podstawie czasownika „być” w sanskrycie i łacinie – przedstawia poniższa tabela[13].
W zaprezentowanych przykładach duża litera V oznacza samogłoskę, *h₁ zaś jeden z laryngałów. Podane formy przedstawiają współczesne rekonstrukcje, etap odtwarzania początkowej głoski laryngalnej został pominięty.
masowa komparacja leksykalna – porównująca słownictwo wielu języków w celu odkrycia powiązań filogenetycznych pomiędzy różnymi rodzinami językowymi[16].
Do teorii opracowanych przez językoznawstwo indoeuropejskie należą m.in.:
teoria laryngalna – według której w praindoeuropejskim istniały trzy spółgłoski o wymowie gardłowej lub krtaniowej[8];
teoria glottalna – dawniej bardziej popularna, współcześnie mająca niewielu zwolenników hipoteza, według której w praindoeuropejskim zamiast spółgłosek dźwięcznych istniały spółgłoski ejektywne[17].
Natomiast do głównych współczesnych hipotez dotyczących pierwotnej ojczyzny języków indoeuropejskich należą[18]:
teoria anatolijska – sytuująca język praindoeuropejski w Anatolii na terenach dzisiejszej Turcji.
Jednym z zagadnień indoeuropeistyki jest również kwestia pokrewieństwa rodziny indoeuropejskiej z innymi rodzinami językowymi. Do postulowanych makrorodzin i fyli językowych należą m.in. (uporządkowane według rosnącego zakresu, obejmującego coraz więcej języków):
Do osiągnięć językoznawstwa indoeuropejskiego należą m.in.:
stworzenie teorii istnienia rodziny indoeuropejskiej – czyli takiego zbioru różnych języków, w którym najbardziej podstawowe podobieństwa wynikają ze wspólnego pochodzenia (prajęzyka), a nie z wzajemnych zapożyczeń[23] (z wyjątkiem opozycyjnych teorii Nikołaja Trubieckoja oraz Schimidta i Lechmanna, dopuszczających języki IE jako ligę językową dwóch, lub więcej grup[24]);
odkrycie, a następnie odczytanie starodawnych tekstów w nieznanych wcześniej językach, które współcześnie klasyfikowane są w dwóch odrębnych, wymarłych indoeuropejskich grupach językowych – anatolijskiej i tocharskiej[10];
zidentyfikowanie w starożytnym języku hetyckim z grupy anatolijskiej śladów głosek laryngalnych, co przyczyniło się do opracowania teorii laryngalnej i bywa uważane za największe dokonanie w historii językoznawstwa indoeuropejskiego[8];
daleko posunięta rekonstrukcja języka praindoeuropejskiego;
zrekonstruowanie i opracowanie systemu wymiany samogłosek (przegłosu) w praindoeuropejskim[25].
Indoeuropeistyka może pochwalić się również odkryciem wielu praw głosowych w językach rodziny indoeuropejskiej – są nimi np.[26]:
Journal of Language Relationship (różne rodziny językowe)
Tocharian and Indo-European Studies
Niektóre z powyższych czasopism są publikowane bezpłatnie i w wolnym dostępie, odnośniki do nich oraz do innych darmowych materiałów umieszczone zostały na końcu, w sekcji linki zewnętrzne.
Zobacz też
Zobacz multimedia związane z tematem: Indoeuropeistyka
↑History of the language sciences. Sylvain Auroux (red.). Berlin, Nowy Jork: Walter de Gruyter, 2001, s. 1156. ISBN 3-11-016735-2. (ang. • niem. • fr.).
↑William Jones: The Third Anniversary Discourse delivered 2 February 1786. Electronic Library of Historiography. [dostęp 2020-10-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-08-02)]. (ang.).
↑Jared Klein, Brian D. Joseph, Matthias A. Fritz: Handbook of Comparative and Historical Indo-European Linguistics. Walter de Gruyter, 2018, s. 181. ISBN 978-3-11-054036-9. (ang.).
↑Magdalena Danielewiczowa. Myśl de Saussure’a w polskim przekazie lingwistycznym. Promotorzy i oponenci. „Linguistica Copernicana”. 2 (10), s. 32, 2013. DOI: 10.12775/LinCop.2013.019. ISSN 2391-7768.
↑Sheila Embleton: Historical Linguistics: Mathematical concepts. W: International Encyclopedia of Linguistics. William Bright (red.). Nowy Jork, Oxford: Oxford University Press, 1992. ISBN 978-0-19-505196-4. (ang.).brak strony w książce
↑Lyle R. Campbell: Beyond the Comparative Method?. W: Barry J. Blake, Kate Burridge, Jo Taylor: Historical Linguistics 2001. Amsterdam: John Benjamins Publishing, 2003, s. 35–39. DOI: 10.1075/cilt.237.05cam. ISBN 90-272-4749-8. (ang.).
↑Tamaz Gamkrelidze, Wiaczesław Iwanow. Sprachtypologie und die Rekonstruktion der gemeinindogermanischen Verschlüsse. „Phonetica”. 27.3, s. 150–156, 1973. DOI: 10.1159/000259433. ISSN 0031-8388. (niem.).
↑Agnieszka Krygier-Łączkowska. Europejczycy, Słowianie, Polacy. Na czym polega pokrewieństwo językowe?. „Kwartalnik Językoznawczy”. 1 (5), s. 98, 2011. ISSN 2081-5441.
↑Jared Klein, Brian D. Joseph, Matthias A. Fritz: Handbook of Comparative and Historical Indo-European Linguistics. Walter de Gruyter, 2018, s. 2281–2283. ISBN 978-3-11-054036-9. (ang.).
↑Joseph Harold Greenberg: Indo-European and Its Closest Relatives: The Eurasiatic Language Family. Volume 1. Grammar. Stanford: Stanford University Press, 2000, s. 279–281. ISBN 0-8047-3812-2.
↑Grzegorz Jagodziński: Reguły fonetyczne i prawa językowe. Językoznawstwo, 2014-10-15. [dostęp 2020-10-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-06)].
SylvainS.AurouxSylvainS. (red.), History of the language sciences, Berlin, Nowy Jork: Walter de Gruyter, 2001, ISBN 3-11-016735-2(ang. • niem. • fr.).brak strony (książka)
SheilaS.EmbletonSheilaS., Historical Linguistics: Mathematical concepts, [w:] WilliamW.Bright (red.), International Encyclopedia of Linguistics, Nowy Jork, Oxford: Oxford University Press, 1992, ISBN 978-0-19-505196-4(ang.).brak strony (książka)
Harold C.H.C.FlemingHarold C.H.C., A New Taxonomic Hypothesis: Borean / Boralean, „Mother Tongue. Newsletter”, 14, 1991, s. 51–65(ang.).
TamazT.GamkrelidzeTamazT., WiaczesławW.IwanowWiaczesławW., Sprachtypologie und die Rekonstruktion der gemeinindogermanischen Verschlüsse, „Phonetica”, 27.3, 1973, s. 150–156, DOI: 10.1159/000259433, ISSN 0031-8388(niem.).
WilliamW.JonesWilliamW., The Third Anniversary Discourse delivered 2 February 1786 [online], Electronic Library of Historiography [dostęp 2020-10-06] [zarchiwizowane z adresu 2020-08-02](ang.).
Jared S.J.S.KleinJared S.J.S., Brian D.B.D.JosephBrian D.B.D., Matthias A.M.A.FritzMatthias A.M.A. (red.), Handbook of Comparative and Historical Indo-European Linguistics, Walter de Gruyter, 2018, ISBN 978-3-11-054036-9(ang.).brak strony (książka)
AgnieszkaA.Krygier-ŁączkowskaAgnieszkaA., Europejczycy, Słowianie, Polacy. Na czym polega pokrewieństwo językowe?, „Kwartalnik Językoznawczy”, 1 (5), 2011, s. 88–119, ISSN 2081-5441.
GrzegorzG.JagodzińskiGrzegorzG., Językoznawstwo [online], Grzegorz Jagodziński – Język polski – Ewolucjonizm [dostęp 2020-10-06] [zarchiwizowane z adresu 2020-09-16].
Linki zewnętrzne
Czasopismo Indo-European Linguistics – wolny dostęp na stronie wydawnictwa Brill Publishers(ang.)
Czasopismo Journal of Language Relationship – wolny dostęp (ang. • ros. • niem. • fr.)
Publikacje językoznawcze Frederika Kortlandta na stronie autora(ang.)
Glottothèque: wprowadzenie do dawnych języków indoeuropejskich – wolny dostęp do nagrań wykładów na stronie Uniwersytetu w Getyndze(ang.)