Igrzyska olimpijskie
ilustracja
Data

Poprzednie:

Następne:

Organizator

Międzynarodowy Komitet Olimpijski

Strona internetowa

Igrzyska olimpijskie – najstarsza i zarazem największa międzynarodowa impreza sportowa organizowana co 4 lata (zarówno letnie, jak i zimowe, ale w odstępie 2 lat od siebie) w różnych krajach, pod hasłem szlachetnego współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego.

Historia

Starożytne igrzyska olimpijskie

 Osobny artykuł: Starożytne igrzyska olimpijskie.

Pierwsze igrzyska olimpijskie odbywały się w Olimpii w Grecji co cztery lata, stąd w starożytnej Grecji termin olimpiada, który oznaczał czteroletni okres między kolejnymi igrzyskami. Pierwsze udokumentowane igrzyska odbyły się w roku 776 p.n.e. Na czas igrzysk olimpijskich zaprzestawano wojen. Podczas trwania konfliktów ogłaszano „pokój boży” i wojny wstrzymywane były na 2 miesiące. Igrzyska trwały 5 dni, reszta czasu była przeznaczona na wyruszenie i powrót z igrzysk przez widzów i zawodników. Pierwszym etapem uroczystości, jeszcze przed rozpoczęciem igrzysk, było złożenie przysięgi przed posągiem Zeusa. Mięso dzika cięto na kawałki, rozsypywano albo rozkładano przed posągiem i każdy uczestnik, wraz z ojcem i swymi braćmi składał przysięgę, że nie dopuści się żadnego oszustwa na zawodach, co potwierdzał drugą przysięgą, w której mówił, że ściśle przykładał się do ćwiczeń przez poprzednie 10 miesięcy. Oficjalnie otrzymywało się nagrodę – wieniec z gałązek z wawrzynu (laur olimpijski), lecz nagradzany był tylko zwycięzca. Zawodnik, który wygrał igrzyska, stawał się sławny i otrzymywał tytuł olimpionika. W jego rodzinnym mieście stawiano pomniki na jego cześć i pisano wiersze. W murze miasta wygranego zawodnika robiono dziurę, przez którą wchodził zwycięzca witany przez mieszkańców. Oznaczało to, że miasto nikogo już się nie obawia, ponieważ ma takiego obrońcę. Zwycięzca otrzymywał również nagrody materialne, ale nie dawane oficjalnie. Z czasem, oprócz wieńca z gałązek oliwnych, otrzymywano pieniądze i przedmioty wartościowe. Sławę zdobywało całe miasto, a nie tylko wygrany. Kary olimpijskie były bardzo surowe. Zawodnik, który dopuścił się oszustwa, zmuszony był postawić pomnik Zeusowi, na którym wyryto jego imię i nazwisko oraz występek, którego się dopuścił. Najpopularniejszym z oszustów jest Ateńczyk Kalliopos, który przekupił swoich niedoszłych przeciwników. Cała sprawa wyszła na jaw. Ateńczyk i inni musieli postawić pomniki dla Zeusa. Ateńczycy przestali brać udział w igrzyskach, gdyż wyrocznia delficka powiedziała, że jeśli zaczną ponownie brać udział, nie będzie im głosiła przepowiedni.

Olimpia, Grecja – miejsce, w którym odbywały się starożytne igrzyska

Najstarszą dyscypliną starożytnych igrzysk był dromos – bieg krótki na dystansie jednego stadionu. Początkowo długość tego biegu nie była wyraźnie określona, dopiero od 6. igrzysk dystans ustalono na 600 stóp, to jest 192,67 m. W konkurencji tej wymagano od zawodników nienagannej postawy i odpowiedniego układu ciała w czasie biegu. Zwracano uwagę przede wszystkim na długi krok, silną pracę ramion wysuniętych do przodu i lekko pochylony tułów. Kolejną olimpijską dyscypliną był diaulos – bieg średni, który rozegrano po raz pierwszy na 14. Igrzyskach. Diaulos równał się dystansowi dwóch stadionów (385,34 m). Zawodnik pokonywał linię mety i wracał do punktu startu tą samą bieżnią. Na piętnastych z kolei Igrzyskach wprowadzono nową konkurencję – dolichos, czyli bieg długi. Rozgrywano go prawdopodobnie na długości 24 stadionów. Za pierwszego zwycięzcę uznaje się Akantosa ze Sparty. Inny Spartanin, Ladas, w czasie 85. igrzysk zwyciężył, jednak po pokonaniu mety padł na ziemię i skonał. Na 18 igrzyskach do nieustannie poszerzanego zestawu konkurencji dołączono zapasy. Walki w tej dyscyplinie były jednak bardziej zbliżone formą do współczesnego wrestlingu aniżeli znanych nam zapasów w stylu wolnym czy klasycznym. Dozwolone były podstawianie nogi, wyłamywanie palców, a nawet szarpanie za nos czy wargi. Zwycięstwo osiągano po trzykrotnym powaleniu przeciwnika na ziemię. Nie obowiązywał podział na kategorie wiekowe czy wagowe. Dopiero w późniejszym czasie wyróżniono także zapasy chłopców. Od 18. Igrzysk rozgrywano pentathlon – pięciobój. W jego skład wchodziły: rzut oszczepem (wykonanym z drewna świerkowego bądź jesionu o długości w granicach ludzkiego wzrostu), rzut dyskiem (dyskobole stali na specjalnym podeście zwanym balbis, skąd oddawali rzuty), skok w dal, bieg na dystansie jednego stadionu i zapasy. W czasie Igrzysk 23 Olimpiady pojawiła się walka na pięści, która z czasem stała się najbardziej krwawym widowiskiem zawodów. Poddający się unosił rękę i palec wskazujący ku górze lub uderzał zawodnika w bark. Na ten znak przerywano walkę. Na 25. Igrzyskach wprowadzono wyścigi rydwanów powożonych przez właścicieli zaprzęgów. W tej konkurencji startowali tylko najbardziej zamożni, gdyż utrzymanie koni było niezwykle kosztowne. Dopiero wiele lat później pojawiły się wyścigi biedniejszych, np. wozów zaprzężonych w muły. Do programu 33. Olimpiady dołączono pankration, skrzyżowanie zapasów i walki na pięści. Zawodnicy mieli prawo stosować wszystkie chwyty i uderzenia, wyłamywać palce, ręce, stopy, łamać nosy. Zwycięstwo osiągano przez poddanie się przeciwnika. Od 65 Igrzysk w 520 r. p.n.e. rozgrywano hoplites, czyli bieg w uzbrojeniu. Początkowo biegano z pełnym ekwipunkiem wojskowym, w hełmie, z włócznią, tarczą i w nagolennikach. Później stopniowo ograniczano uzbrojenie, rezygnując kolejno z nagolenników, włóczni, hełmu, by wreszcie bieg odbywał się z samą tylko tarczą. Pokonywano odległość równą dwóm stadionom. Najczęściej to właśnie hoplites był ostatnią dyscypliną Igrzysk. W późniejszych latach dodawano kolejne konkurencje, wśród nich zawody poetów i trębaczy.

W dziejach starożytnych igrzysk najbardziej wsławił się Leonidas z Rodos. Był on zwycięzcą czterech kolejnych Olimpiad (154., 155., 156. i 157.) w biegu krótkim na dystansie jednego stadionu – stadionie, w „biegu tam i z powrotem” – diaulosie oraz w biegu w zbroi – hoplitodromosie[1]. Grecy czcili wielokrotnych zwycięzców, trzykrotny zwycięzca otrzymywał tytuł Triastes[2]. Leonidas zdobył ten tytuł cztery razu z rzędu[1].

Innym znanym olimpionikiem był Remigios z Tusina. W czasie dziesięciu kolejnych igrzysk, w latach 328–292 p.n.e., zdobywał wieńce laurowe w zawodach trębaczy. Milon z Krotonu był sześciokrotnym zwycięzcą igrzysk w zapasach. Pierwszy laur olimpijski zdobył jeszcze w zawodach chłopców w 540 r. p.n.e. Od 62. do 66. igrzysk był już niepokonany w zawodach dorosłych. Wśród zwycięzców igrzysk kroniki podają także Filipa II Macedońskiego, który odniósł zwycięstwo w wyścigach konnych w 106. olimpiadzie w 356 r. p.n.e.

W zawodach brali udział zamożni ludzie, których stać było na poświęcenie całego roku na ćwiczenia, później byli to tylko wybrani atleci. Występowano nago, dlatego igrzyska mogli oglądać tylko wolni mężczyźni. Kobietę przyłapaną na oglądaniu igrzysk czekała kara śmierci. Nie było konkurencji zespołowych.

W igrzyskach mogli brać udział wszyscy wolni Grecy płci męskiej.

Odbywały się one ku czci boga Zeusa.

Zrekonstruowany stadion Panateński w Atenach – miejsce pierwszych zawodów nowożytnych igrzysk w 1896

Nowożytne igrzyska olimpijskie

 Osobne artykuły: letnie igrzyska olimpijskie i zimowe igrzyska olimpijskie.

Nowożytne letnie igrzyska olimpijskie rozgrywane są od 1896 r. (Ateny), a zimowe od 1924 r. (Chamonix). Nawiązują one do głębokich tradycji antycznych igrzysk olimpijskich. Zdecydowana większość zawodników traktuje igrzyska olimpijskie jako najważniejsze zawody sportowe, a złoty medal olimpijski, jako najcenniejsze i najbardziej wyczekiwane trofeum. Wyjątkiem od wskazanej reguły są sportowcy uprawiający m.in. tenis, kolarstwo czy piłkę nożną, gdyż w tych dyscyplinach odbywa się wiele prestiżowych zawodów, turniejów i rozgrywek. Międzynarodowe federacje wskazanych dyscyplin sportowych starają się jednak sukcesywnie wpływać na podnoszenie rangi konkursów olimpijskich wśród swoich zawodników.

Ruch olimpijski

Po roku 393 n.e., kiedy to rozegrano ostatnie Igrzyska ery starożytnej, pamięć o greckim wychowaniu zamarła. Powrócono do niego w czasie odrodzenia – wzmianki o igrzyskach olimpijskich znajdują się w pismach takich twórców jak Matteo Palmieri, Hans Sachs i Thomas Kyd.

W 1833 r. w Szwecji powstało Towarzystwo Olimpijskie. Z inicjatywy tej organizacji rok później zorganizowano dla upamiętnienia starożytnych igrzysk greckich tzw. Igrzyska Skandynawskie. Pierwsza Olimpiada tego typu odbyła się 14 lipca 1834 r. w Ramlösa w Szwecji. W programie przewidziano biegi, skoki wzwyż, o tyczce i przez żywego konia, zapasy, ćwiczenia zręcznościowe, wspinanie się po linie i maszcie. Drugie i ostatnie Igrzyska Skandynawskie odbyły się 2 lata później.

Ideę wskrzeszenia starożytnych Igrzysk jako pierwszy zaproponował grecki filantrop i weteran wojen z Turkami, Evangelos Zappas w 1833 r. Dzięki jego hojności, od 1859 r. co 4 lata miały się odbywać „olimpijskie zawody gimnastyczne”. Doszło do rozegrania trzech Igrzysk – w 1859, 1870 i 1875 r. Były to zawody narodowe, w których startowali wyłącznie Grecy. W tym samym czasie trwały prace wykopaliskowe w Olimpii. Nasilała się fascynacja antyczną kulturą, co zaowocowało w postaci formułowania idei wskrzeszenia Igrzysk. Jako pierwszy pomysł odnowienia starożytnej rywalizacji sportowej z udziałem zawodników z całego świata postulował w 1888 r. Francuz Pascal Grousset. Powstała w ten sposób koncepcja, której orędownikiem stał się francuski baron Pierre de Coubertin. Z jego inicjatywy w czerwcu 1894 r. zwołano w Paryżu Międzynarodowy Kongres dla Wskrzeszenia Igrzysk Olimpijskich z udziałem 79 delegatów i 2000 zaproszonych gości. 23 czerwca 1894 r. powołano do życia Igrzyska Olimpijskie ery nowożytnej. Dla kontroli przebiegu I Igrzysk Olimpijskich, które początkowo miały odbywać się co 2 lata, powołano Międzynarodowy Komitet Olimpijski, w skład którego weszło piętnastu przedstawicieli dwunastu krajów biorących udział w posiedzeniu Kongresu. Pierwszym prezesem MKOl został wybrany Grek Dimitrios Wikielas, który zabiegał, by pierwsze igrzyska odbyły się w 1896 r. w Atenach, a nie, jak to początkowo zakładano, w 1900 r. w Paryżu. Komitet pozytywnie rozpatrzył jego postulaty. Początkowo prezesem MKOl miał być przedstawiciel kraju, którego miasto jest organizatorem igrzysk. Jednak gdy przed igrzyskami w Paryżu w 1900 r. wybrano barona de Coubertin, zmieniono ten zapis. Francuz był prezesem MKOl aż do 1925 r.

Symbole olimpijskie

Flaga olimpijska

Najbardziej znany ze wszystkich symboli olimpijskich, flaga olimpijska odzwierciedla ideały Pierre’a de Coubertina – twórcy nowożytnych igrzysk. Pięć różnokolorowych przecinających się kół symbolizuje zarazem różnorodność, jak i jedność ludzi zamieszkujących Ziemię. Dodatkowo kolory te zostały dobrane tak, by każdy z nich pojawiał się przynajmniej raz na jakiejś fladze państwowej. Flaga olimpijska wciągana jest na maszt podczas ceremonii otwarcia igrzysk. Koła oznaczają też 5 dyscyplin sportowych w starożytności.

Hymn olimpijski

Hymnem olimpijskim, oficjalnie od 1958 roku, jest utwór muzyczny zatytułowany „Hymn Olimpijski”, skomponowany przez Spirosa Samarasa. Autorem słów był Kostis Palamas.

Motto olimpijskie

Oficjalnym mottem igrzysk jest łacińskie zdanie: Citius Altius Fortius – Together, czyli Szybciej, Wyżej, Mocniej – Razem. Innym znanym cytatem opisującym olimpiadę jest zdanie: Najważniejszą rzeczą w igrzyskach olimpijskich jest nie zwyciężyć, ale wziąć w nich udział, podobnie jak w życiu nie jest ważne triumfować, ale zmagać się z organizmem.

Ogień olimpijski

Włoski biegacz Giancarlo Peris z ogniem olimpijskim podczas ceremonii otwarcia Igrzysk Olimpijskich w Rzymie w 1960 roku.

Przy pomocy skupionych promieni słonecznych ogień olimpijski wzniecany jest w Grecji w ruinach świątyni Olimpii. Stamtąd sztafeta olimpijska przekazuje pochodnię olimpijską kolejnym biegaczom. Tradycja zapalania ognia sięga Igrzysk z 1928, a jego przenoszenia w sztafecie – 1936. Na koniec ogień niesiony w pochodni przybywa do miasta-gospodarza igrzysk. Tutaj w trakcie ceremonii otwarcia zapalany jest znicz olimpijski, który płonie przez cały czas trwania zawodów.

Do tej pory płomień olimpijski zgasł pięciokrotnie:

  • 1976 roku w Montrealu (powodem był ulewny deszcz)
  • 2004 na Igrzyskach w Atenach na starym stadionie z Igrzysk 1896 roku
  • 2008 w Pekinie (według oficjalnych komunikatów powodem były problemy techniczne)[3]
  • 2012 podczas podróży do Londynu (podczas przeprawy pontonowej)[4]
  • 2013 po starcie sztafety do Soczi, na Placu Czerwonym w Moskwie, prawdopodobnie z powodu silnego wiatru[5].

Przed Igrzyskami w Pekinie w 2008 r. sztafecie olimpijskiej we wszystkich miastach towarzyszyły liczne protesty przeciwników chińskiej polityki wobec Tybetu i Darfuru. Uczestnicy tych protestów starali się zakłócić bieg sztafety oraz zgasić płomień olimpijski.

Ceremonia otwarcia

Tradycyjnie igrzyska otwiera trwająca kilka godzin ceremonia otwarcia, której celem jest m.in. zaprezentowanie miasta i państwa, w którym odbywają się igrzyska. Stałym elementem tej ceremonii jest defilada państw biorących udział w zawodach. W defiladzie maszerują zawodnicy oraz działacze sportowi z danego kraju. Każde z państw wyznacza jednego sportowca. Od 2021 roku (Tokio) dwoje sportowców, kobietę i mężczyznę, którzy jako chorąży (flagowy) reprezentacji niosą flagę państwa. Sportowcy wchodzą na stadion według alfabetu języka używanego w państwie, które gości igrzyska. Z uwagi na szacunek dla ojczyzny igrzysk defiladę otwiera Grecja, a kończy gospodarz. Po wejściu wszystkich krajów na stadion olimpijski głowa państwa organizującego zawody dokonuje oficjalnego otwarcia igrzysk, wypowiadając formułę:

  • dla letnich igrzysk: Ogłaszam otwarcie Igrzysk w ... (nazwa miasta gospodarza) dla uczczenia... (numer Olimpiady).. Olimpiady ery nowożytnej,
  • dla zimowych igrzysk Ogłaszam otwarcie ...(numer Zimowych Igrzysk Olimpijskich) Zimowych Igrzysk Olimpijskich w ....(nazwa miasta gospodarza).

Wcześniej, w trakcie odgrywania hymnu olimpijskiego, na maszt wciągana jest flaga olimpijska, którą wnoszą na arenę wybitne osobistości. Wszyscy flagowi zbierają się w kole, a jeden wybrany zawodnik, jeden trener oraz jeden wybrany sędzia składają, w imieniu wszystkich zawodników, trenerów i sędziów, przysięgę olimpijską. Na koniec przedostatni biegacz sztafety olimpijskiej wbiega na stadion niosąc ogień olimpijski. Przekazuje go ostatniemu biegaczowi sztafety, zazwyczaj z goszczącego igrzyska kraju, który zapala znicz olimpijski. Często wypuszczane są gołębice – symbol pokoju.

Ceremonia zamknięcia

W części artystycznej ceremonii zamknięcia oprócz spektaklu przygotowanego przez gospodarzy swoją prezentację przedstawia również miasto następnych igrzysk. Sportowcy wkraczający na stadion nie są już podzieleni wedle państw, a wszystkie flagi państw uczestniczących w „festiwalu sportów” są niesione razem. Podczas ceremonii zamknięcia odgrywa się hymny oraz wciąga na maszt 3 flagi: państwa obecnie goszczącego igrzyska, przyszłego gospodarza oraz Grecji. Nowym zwyczajem jest ceremonia dekoracji zwycięzców ostatniej konkurencji: w przypadku LIO maratonu, a podczas ZIO biegu narciarskiego na 50 km. Przemawiają ponownie Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego oraz Przewodniczący MKOl. Przewodniczący MKOl wypowiada formułę: Igrzyska Olimpijskie w ... uważam za zamknięte oraz „wzywa młodzież całego świata do stawienia się za 4 lata w mieście przyszłych igrzysk”, po czym opuszcza się flagę olimpijską oraz gasi znicz. Stałym elementem jest również przekazanie flagi olimpijskiej przez mera (burmistrza, prezydenta) obecnego miasta-gospodarza przyszłemu organizatorowi igrzysk.

Inne symbole

Współcześnie przy okazji igrzysk powstaje oficjalna piosenka olimpijska. Promocji igrzysk służy też przygotowanie oficjalnych maskotek igrzysk. Do każdych igrzysk jest również układane specjalne hasło odzwierciedlające ideę olimpijską.

Dyscypliny olimpijskie

Letnie dyscypliny olimpijskie

Obecnie rozgrywane

Liczby w tabeli oznaczają liczbę konkurencji rozgrywanych w ramach danej dyscypliny. Kropka oznacza, że dyscyplina była rozgrywana jako pokazowa.

     Gimnastyka –      Kajakarstwo –      Kolarstwo –      Siatkówka –      Sporty wodne

Dyscypliny 96 00 04 08 12 20 24 28 32 36 48 52 56 60 64 68 72 76 80 84 88 92 96 00 04 08 12 16
Badminton • • 4 5 5 5 5 5 5
Boks 7 5 8 8 8 8 8 8 10 10 10 10 11 11 11 11 12 12 12 12 12 11 11 13 13
Gimnastyka artystyczna 1 1 1 2 2 2 2 2 2
Gimnastyka sportowa 8 1 11 2 4 4 9 8 11 9 9 15 15 14 14 14 14 14 14 14 14 14 14 14 14 14 14 14
Skoki na trampolinie 2 2 2 2 2
Golf 2 2 2
Hokej na trawie 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 2 2 2 2 2 2 2 2 2 2
Jeździectwo 3 5 7 5 6 5 6 6 6 6 5 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6
Judo 4 6 6 8 8 7 14 14 14 14 14 14 14
Kajakarstwo górskie 4 4 4 4 4 4 4 4
Kajakarstwo regatowe • 9 9 9 9 7 7 7 7 11 11 12 12 12 12 12 12 12 12 12
BMX 2 2 2
Kolarstwo górskie 2 2 2 2 2 2
Kolarstwo szosowe 1 2 2 2 2 2 2 2 2 2 2 2 2 2 2 2 3 3 3 4 4 4 4 4 4
Kolarstwo torowe 5 2 7 6 4 4 4 4 4 4 4 4 4 5 5 5 4 4 5 6 7 8 12 12 10 10 10
Koszykówka • 1 1 1 1 1 1 1 1 2 2 2 2 2 2 2 2 2 2 2
Lekkoatletyka 12 23 25 26 30 29 27 27 29 29 33 33 33 34 36 36 38 37 38 41 42 43 44 46 46 47 47 47
Łucznictwo 6 6 3 10 2 2 2 2 4 4 4 4 4 4 4 4
Pięciobój nowoczesny 1 1 1 1 1 1 1 2 2 2 2 2 2 2 2 2 2 2 1 2 2 2 2 2
Piłka nożna 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 2 2 2 2 2 2
Piłka ręczna 1 1 2 2 2 2 2 2 2 2 2 2 2
Podnoszenie ciężarów 2 2 5 5 5 5 5 6 7 7 7 7 7 9 9 10 10 10 10 10 15 15 15 15 15
Rugby 7 2
Siatkówka (halowa) 2 2 2 2 2 2 2 2 2 2 2 2 2 2
Siatkówka plażowa 2 2 2 2 2 2
Piłka wodna 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 2 2 2 2 2
Pływanie 4 7 9 6 9 10 11 11 11 11 11 11 13 15 18 29 29 26 26 29 31 31 32 32 32 34 34 34
Pływanie synchroniczne 2 2 2 1 2 2 2 2 2
Skoki do wody 2 2 4 5 5 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 8 8 8 8 8
Strzelectwo 5 9 15 18 21 10 2 3 4 7 7 6 6 7 8 7 7 11 13 13 15 17 17 15 15 15
Szermierka 3 7 5 4 5 6 7 7 7 7 7 7 7 8 8 8 8 8 8 8 8 8 10 10 10 10 10 10
Taekwondo • • 8 8 8 8 8
Tenis stołowy 4 4 4 4 4 4 4 4
Tenis ziemny 2 4 2 6 8 5 5 • • 4 4 4 4 4 4 5 5
Triathlon 2 2 2 2 2
Wioślarstwo 5 5 4 4 5 7 7 7 7 7 7 7 7 7 7 7 14 14 14 14 14 14 14 14 14 14 14
Zapasy 1 8 10 5 10 13 13 14 14 16 16 16 16 16 16 20 20 20 20 20 20 20 16 18 18 18 18
Żeglarstwo 10 4 4 14 3 3 4 4 5 5 5 5 5 5 6 6 6 7 8 10 10 11 11 11 10 10
Łączna liczba konkurencji 43 89 96 110 102 156 126 109 116 129 136 149 151 150 163 172 195 198 203 221 237 257 271 300 301 302 302 306

Rozgrywane w przeszłości

W tabeli wymieniono dyscypliny będące w oficjalnym programie Letnich Igrzysk Olimpijskich w przeszłości. Pominięto dyscypliny rozgrywane wyłącznie jako pokazowe, w całej historii igrzysk.

Liczby w tabeli oznaczają liczbę konkurencji rozgrywanych w ramach danej dyscypliny. Kropka oznacza, że dyscyplina była rozgrywana jako pokazowa.

Dyscypliny 96 00 04 08 12 20 24 28 32 36 48 52 56 60 64 68 72 76 80 84 88 92 96 00 04 08 12 16
Baseball • • • • • • 1 1 1 1 1
Hokej na lodzie 1 włączone w program Zimowych Igrzysk Olimpijskich
Jeu de paume • 1
Krokiet 3
Krykiet 1
Lacrosse 1 1 • • •
Łyżwiarstwo figurowe 4 3 włączone w program Zimowych Igrzysk Olimpijskich
Pelota 1 • • •
Polo 1 1 1 1 1
Przeciąganie liny 1 1 1 1 1
Rackets 2
Roque 1
Rugby union 1 1 1 1
Softball 1 1 1 1
Sport motorowodny • 3

Zimowe dyscypliny olimpijskie

Liczby w tabeli oznaczają ilość konkurencji rozgrywanych w ramach danej dyscypliny. Kropka oznacza, że dyscyplina była rozgrywana jako pokazowa.

Pominięto dyscypliny rozgrywane wyłącznie jako pokazowe. Łyżwiarstwo figurowe i hokej na lodzie były rozgrywane na letnich igrzyskach olimpijskich (kolumny niebieskie), zanim zorganizowano pierwsze igrzyska zimowe.

     Bobsleje –      Łyżwiarstwo –      Narciarstwo

Dyscypliny 08 20 24 28 32 36 48 52 56 60 64 68 72 76 80 84 88 92 94 98 02 06 10 14
Biathlon     1 • • • 1 1 2 2 2 3 3 3 6 6 6 8 10 10 11
Bobsleje     1 1 2 2 2 2 2 2 2 2 2 2 2 2 2 2 2 3 3 3 3
Skeleton     1 1 2 2 2 2
Curling     1 • • • 2 2 2 2 2
Hokej na lodzie   1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 2 2 2 2 2
Łyżwiarstwo figurowe 4 3 3 3 3 3 3 3 3 3 3 3 3 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 5
Łyżwiarstwo szybkie     5 4 4 • 4 4 4 4 8 8 8 8 9 9 9 10 10 10 10 10 12 12 12
Short track     • 4 6 6 8 8 8 8
Biegi narciarskie     2 2 2 3 3 4 6 6 7 7 7 7 7 8 8 10 10 10 12 12 12 12
Kombinacja norweska     1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 2 2 2 2 3 3 3 3
Narciarstwo alpejskie     2 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 10 10 10 10 10 10 10 10
Narciarstwo dowolne     • 2 • 4 4 4 4 6 10
Skoki narciarskie     1 1 1 1 1 1 1 1 2 2 2 2 2 2 3 3 3 3 3 3 3 4
Snowboarding     4 4 6 6 10
Saneczkarstwo     3 3 3 3 3 3 3 3 3 3 3 3 3 4
Łączna liczba konkurencji 16 14 14 17 22 22 24 27 34 35 35 37 38 39 46 57 61 68 78 84 86 98

Dyscypliny pokazowe

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b Bill Mallon, Jeroen Heijmans: Historical Dictionary of the Olympic Movement. Scarecrow Press, 2011, s. 205. ISBN 978-0-8108-7522-7. [dostęp 2016-08-09].
  2. ↑ Edward S. Sears: Running Through the Ages. McFarland, 2015, s. 29. ISBN 978-1-4766-2086-2. [dostęp 2016-08-08].
  3. ↑ Onet.pl, 8 kwietnia 2008. wiadomosci.onet.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-04-11)].
  4. ↑ CNN Sports News Video – Olympic Torch Accidentally Put Out While Whitewater Rafting [online], writingshares.com, 29 września 2013 [dostęp 2021-04-17] [zarchiwizowane z adresu 2013-09-29].
  5. ↑ Wpadka przy przekazywaniu ognia olimpijskiego. onet.pl. [dostęp 2013-10-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-03)]. (pol.).

Linki zewnętrzne

  • Międzynarodowy Komitet Olimpijski
  • Zapomniana Idea Olimpizmu
Igrzyska olimpijskie
Symbole
Dewiza
Flaga
Hymn
Maskotka
Order
Znicz
Letnie igrzyska olimpijskie
Zimowe igrzyska olimpijskie
Alternatywne

Flaga olimpijska

  • Wikimedia Commons
  • Wikicytaty
  1. ↑ Odbyły się w 2021

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się