ISO 639-2 – standard trzyliterowych kodów językowych, część serii standardów ISO 639. Ostatnia wersja została opublikowana w październiku 1998 roku[1]. Organem rejestrującym, który odpowiada za zmiany w tabeli kodów, jest Biblioteka Kongresu[2]. Tabela kodów została ostatni raz uzupełniona w listopadzie 2012 roku[3].
Pierwsza część standardu stosowała oznaczenia dwuliterowe; można było w ten sposób zakodować 676 języków (262), co sprawiło, że przestrzeń okazała się zbyt mała. Standard ISO 639-1, po przemapowaniu na kody trzyliterowe, stał się podzbiorem standardu ISO 639-2. Pierwsza i druga część skupia się na głównych językach, nie rozróżniając odmian, a zamiast tego wprowadzając kody dla grup języków[4]. Przykładowo językom słowiańskim został przypisany kod sla
i może być on użyty dla niezawartych w standardzie języków[5]. Trzecia część - ISO 639-3 - ma za zadanie zebrać wszystkie języki naturalne[4].
ISO 639-2, poza kodami językowymi, zawiera też kody zarezerwowane oraz specjalnego użytku. Zostały one bezpośrednio przeniesione do trzeciej części standardu[6].
qaa
– zarezerwowane dla lokalnego użytku, np. prywatne językiqtz
– jw.mis
– używany dla języków niezawartych w standardziemul
– materiał wielojęzyczny, któremu może być przypisany tylko jeden kodund
– dla materiałów o niezidentyfikowanym językuzxx
– materiał bez lingwistycznej zawartościUczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.