 Koncert w mieście Tiumeń | |
| Rok założenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Gatunek | |
| Wydawnictwo |
Shanachie Records |
| Skład | |
| Kajgał-ooł Chowałyg Sholban Salchak Sajan Bapa Aleksiej Saryglar | |
| Byli członkowie | |
| Albert Kuwiezin, Aldyn-ool Sevek | |
| Strona internetowa | |
Huun-Huur-Tu (tuwiński Хүн Хүртү, Chün Chürtü) – grupa muzyczna z Tuwy. Jeden z najbardziej znanych na świecie zespołów z Azji i byłego Związku Radzieckiego wykonujących muzykę silnie inspirowaną tradycją. Charakterystycznymi elementami ich muzyki jest szeroki wachlarz stylów i profesjonalne wykonanie tuwińskiego śpiewu gardłowego (m.in. chöömej). Grupa wykorzystuje następujące instrumentarium: igil, chomus (jakucka drumla), doszpuluur (drewniana tuwińska lutnia o długim gryfie), dünggür (szamański bęben) i inne.
Kwartet śpiewu gardłowego (pod pierwotną nazwą Kungurtuk) został założony w 1992 roku przez Kajgała-ooł Kovalyg, braci Aleksandra i Sajana Bapę oraz Alberta Kuwiezina. Po pewnym czasie grupa zmieniła nazwę na Huun-Huur-Tu. Oznacza ona dosłownie słoneczne śmigło (ang. sun propeller), czyli, jak piszą muzycy, „pionowe rozdzielenie promieni światła, które pojawiają się często zaraz po wschodzie albo przed zachodem słońca. Dla członków Huun-Huur-Tu załamanie światła, które powoduje powstanie tych promieni wydaje się analogiczne do «załamania» dźwięku, który wytwarza harmonię artykulacyjną podczas tuwińskiego śpiewu gardłowego”[1].
Kierunkiem ich twórczości stało się odrodzenie pieśni tuwińskiej i muzycznej spuścizny w jej pierwotnej czystości.
Huun-Huur-Tu pozwalali sobie na eksperymenty z instrumentami i melodiami innych kultur, ale kategorycznie nie próbowali korzystać z unowocześnionych instrumentów tuwińskich.
W 1993 roku część Huun-Huur-Tu oraz zespołu Tuwa odbyła legendarną podróż do USA, gdzie wywarli wielkie wrażenie swoją muzyką, m.in. na Franku Zappie i Kronos Quartet. Wzięli udział w nagraniach tych muzyków.
W 1993 roku grupa wydała swój pierwszy album 60 Horses in My Herd. Nagrany został w studiu w Londynie i w Mill Valley w Kalifornii. W czasie gdy rozpoczęto pracę nad kolejnym albumem, Albert Kuwiezin porzucił grupę, by połączyć tuwiński śpiew gardłowy i poezję szamańską z bardziej "współczesnym" elektronicznym brzmieniem, co znalazło odbicie w projekcie elektronicznym, a następnie grupie rockowej Yat-Kha. Kuwiezina zastąpił Anatolij Kullar. Nowy album został nagrany w Nowym Jorku i w Moskwie, i wydany w 1994 roku.
W 1995 roku Aleksandr Bapa, który wyprodukował dwa pierwsze albumy, odszedł z grupy. Na jego miejsce wszedł Aleksiej Saryglar, były członek rosyjskiego państwowego zespołu Sibirskij suwienir. Trzeci album, If I'd Been Born an Eagle, nagrywany w Holandii, ukazał się w 1997 roku. Tym razem poza tradycyjną muzyką ludową grupa wykonała również tuwińskie pieśni z drugiej poł. XX wieku.
Na początku 1999 roku grupa nagrała album czwarty, Where Young Grass Grows. W nagraniach do tej płyty znaczący udział wzięli muzycy grający na instrumentach nie należących do kultury tuwińskiej: harfie, małych dudach szkockich i syntezatorze.
W 2000 roku grupa wzięła udział w BBC Live Music, grając na żywo na początku i pod koniec festiwalu. Rok później grupa wydała swój pierwszy album koncertowy.
W 2003 roku Kullar odszedł z grupy, a jego miejsce zajął Andriej Mongusz, doświadczony nauczyciel śpiewu chöömej i gry na tuwińskich instrumentach. W 2005 roku do formacji dołączył Radik Tolouche (Tiuliush).
(z 2006)
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
