Hipotermia – obniżenie temperatury wewnętrznej organizmów stałocieplnych poniżej normalnego zakresu jej zmian[1][2].
Z energetycznego punktu widzenia, podczas obniżania temperatury ciała bilans cieplny jest ujemny, ilość ciepła wytwarzanego w wyniku przemian metabolicznych jest mniejsza niż ilość ciepła traconego przez organizm[1]. Stan taki może wystąpić w wyniku działania[1]:
Hipotermia towarzyszy estywacji (sen letni) i hibernacji (sen zimowy)[3].
| Hypothermia | |
 W czasie odwrotu Napoleona Bonaparte z Rosji w zimie 1812 roku wielu żołnierzy cierpiało na hipotermię. | |
| Klasyfikacje | |
| ICD-10 |
T68 |
|---|---|
| DiseasesDB |
6542 |
| MeSH |
D007035 |
Hipotermia u ludzi to stan, który charakteryzuje się obniżeniem temperatury mierzonej wewnątrz ciała poniżej 35 °C. Do pomiaru temperatury centralnej (wnętrza ciała) używa się termometrów z odpowiednio niskim zakresem temperatur. Zaleca się pomiar w dolnej 1/3 przełyku, ponieważ jest on najlepiej skorelowany z temperaturą serca. Alternatywą jest pomiar metodą termistorową na błonie bębenkowej, pod warunkiem dobrej izolacji od otoczenia i usunięcia z przewodu słuchowego mogącego się tam dostać śniegu czy lodu. W ciężkiej hipotermii nie zaleca się pomiaru temperatury centralnej w odbytnicy lub w pęcherzu moczowym, ponieważ mogą dawać zaniżone odczyty[4].
Przyczyną hipotermii jest zbyt szybkie ochładzanie organizmu w stosunku do jego zdolności wytwarzania ciepła. Najczęściej jest to spowodowane działaniem zimna w otoczeniu, np.: zimne, wilgotne powietrze, zanurzenie w zimnej wodzie czy też zahamowanie procesów przemiany materii. Przechłodzenia i odmrożenia zdarzają się również w temperaturze powyżej 0 °C.
Stała temperatura ciała utrzymuje się dzięki termoregulacyjnym zdolnościom organizmu. Woda przewodzi ciepło znacznie lepiej i ochładza organizm 25 razy szybciej niż powietrze. Organizm nie jest w stanie zniwelować tak wielkiej utraty ciepła. W literaturze spotyka się bardzo różne oszacowania czasu przeżycia w zimnej wodzie. Człowiek umiera po upływie ok. godziny, przebywając w temperaturze wody ok. 4 °C. Niezwykle istotna jest również ogólna kondycja organizmu, zahartowanie, zmęczenie (np. po przepłynięciu jakiegoś odcinka), głód, niedawno przebyta choroba, wiek (osoby w podeszłym wieku oraz najmniejsze dzieci mogą mieć trudności z utrzymaniem prawidłowej temperatury ciała w niskiej temperaturze otoczenia). Alkohol upośledzając działanie autonomicznego układu nerwowego sprzyja hipotermii[5]
Niska temperatura powietrza, szczególnie w połączeniu z silnym wiatrem, również przyczyniają się do wychłodzenia organizmu. Wiatr o sile 3 stopni w skali Beauforta daje ten sam efekt, co obniżenie temperatury o 5–10 °C, natomiast wiatr o sile ponad 7 stopni Beauforta daje ten sam efekt, co temperatura niższa nawet o 20 °C przy bezwietrznej pogodzie. Ponadto na wietrze występuje tzw. efekt „windchill”, polegający na przyspieszonym parowaniu wody przez powierzchnię skóry, co dodatkowo ochładza organizm. W komfortowych warunkach stała temperatura utrzymywana jest w obrębie całego organizmu, w sytuacji krytycznej system termoregulacji ogranicza się do „ochrony” najważniejszych organów wewnętrznych i głowy, ograniczając dopływ krwi do nadmiernie ochładzanych kończyn. Obrazuje to mechanizm powstawania odmrożeń, których początkowe fazy dotyczą zwykle nosa, uszu oraz palców nóg i rąk.
Okres obronny, gdy temperatura centrum ciała wynosi 34–36 °C, skóra jest blada i zimna, występuje „gęsia skórka”, wargi są sine, tętno i oddech przyspieszone. Podstawowym, najwcześniejszym objawem wychłodzenia są dreszcze. Organizm reaguje w ten sposób, gdy nie jest w stanie utrzymać normalnej temperatury ciała i stara się wygenerować więcej ciepła przez ruch. Pierwsze skutki wychłodzenia to stopniowe osłabienie całego ciała. Gdy dreszcze ustają, to sytuacja jest już poważna. Najpierw traci się siły w częściach ciała oddalonych od tułowia, w rękach i nogach. Stopniowo ogólne osłabienie przechodzi w zdrętwienie, któremu mogą towarzyszyć skurcze. W stanie hipotermii wszystkie procesy życiowe ulegają zwolnieniu (np. zmniejsza się zużycie tlenu w procesach biochemicznych, a tym samym maleje zapotrzebowanie na tlen) i następuje obniżenie efektywności mechanizmów obronnych. Zwiększa się też ryzyko zaistnienia wypadku. Intensywność fizycznych symptomów zależy od indywidualnej odporności człowieka, więc podane temperatury należy traktować orientacyjnie. Ogólnie, gdy temperatura ciała obniża się to objawy się nasilają.
Hipotermię dzielimy na:
Hipotermia wpływa na zdolność właściwej oceny sytuacji. Łatwo przeoczyć moment, kiedy tracimy orientację i wtedy musimy liczyć na inne osoby, które mogą zauważyć nasze irracjonalne zachowania i spowolnione reakcje. Jeżeli oziębianie postępuje dalej, dezorientacja przechodzi w zobojętnienie, szczególnie niebezpieczne, ponieważ ofiara przestaje interesować się własnym losem.
Stadium wyczerpania, gdy temperatura centrum ciała wynosi 27–34 °C, ustaje drżenie z zimna, pojawia się kurczowe drętwienie mięśni, oddech staje się wolniejszy i bardziej powierzchowny, występują przerwy w oddychaniu, zwalnia również tętno i pojawiają się zaburzenia rytmu, zanika odczuwanie bólu, następuje apatia, człowiek zapada w sen, poniżej temperatury 30 °C następuje utrata przytomności i całe ciało staje się zimne.
Letarg – przy obniżeniu temperatury o ok. 10 °C w stosunku do temperatury normalnej dochodzi do głębokiej utraty przytomności. Gdy temperatura ciała spadnie poniżej 25 °C, istnieje duże ryzyko zgonu w następstwie zbyt niskiej temperatury mózgu i serca. Kurczowe zdrętwienie mięśni ustępuje wiotkiemu porażeniu, brak przytomności, sztywne źrenice, brak ruchów oddechowych, tętno niewyczuwalne, jeżeli najpóźniej w tym okresie nie przystąpi się do reanimacji, następuje zgon.
Stadia hipotermii według klasyfikacji szwajcarskiej, która wykorzystywana jest do oceny stanu poszkodowanego już w miejscu zdarzenia:
Należy unikać wszelkich zbędnych ruchów poszkodowanego. Im wyższy stopień hipotermii, tym bardziej trzeba na to zwrócić uwagę. Przy obniżonej temperaturze ciała organizm pracuje mało wydajnie i ledwie utrzymuje krążenie krwi w sercu, płucach i mózgu. Nawet nieznaczne ruchy, powodują przepływ ciepłej jeszcze krwi z tułowia w wyziębione kończyny. Powrót zimnej krwi do środka ciała (tzw. „afterdrop”) może doprowadzić do ostatecznego załamania się czynności życiowych i zahamowania krwiobiegu.
Poza tym w zależności od stopnia wychłodzenia należy:
Skrajna hipotermia bardzo często utrudnia pewne stwierdzenie zgonu[6]. Wtedy tętno jest bardzo zwolnione, słabo napięte i czasem dodatkowo niemiarowe, a ciśnienie tętnicze zwykle jest nieoznaczalne. Głęboka hipotermia wywiera ochronne działanie na struktury ośrodkowego układu nerwowego i innych ważnych dla życia narządów. Przy temperaturze głębokiej 18 °C, czas kiedy resuscytacja może być skuteczna ulega nawet 10-krotnemu wydłużeniu w porównaniu do osoby o prawidłowej temperaturze ciała (ok. 36,6 °C). Wynika stąd zmiana postępowania u poszkodowanych w ciężkiej hipotermii z zatrzymaniem krążenia i oddychania. Nie wolno stwierdzać zgonu i odstępować od resuscytacji przed przeprowadzeniem czynności mających na celu ogrzanie ciała poszkodowanego (zasada „jest martwy, kiedy jest ciepły i martwy”). Nie reanimuje się tylko wtedy, gdy stwierdza się śmiertelne obrażenia lub gdy ciało jest zamarznięte[6]. Istotne jest też, aby nie rozpoczynać reanimacji zbyt wcześnie, to znaczy, zanim nie stwierdzi się zatrzymania oddechu lub krążenia[7][8].
Chory w takim stadium hipotermii musi być koniecznie przewieziony do szpitala, najlepiej na oddział intensywnej opieki medycznej lub szpitalny oddział ratunkowy.
Dla ofiar hipotermii w wychłodzeniu w stadium III i IV według klasyfikacji szwajcarskiej z klinicznie jawną niestabilnością krążeniową i/lub oddechową oraz temperaturą poniżej 28 °C, standardy przewidują leczenie przy pomocy ECMO lub krążenia pozaustrojowego. Zastosowanie metody ciągłego pozaustrojowego natleniania współistniejące ze wspomaganiem krążenia i aktywnym ogrzewaniem, pozwala na ratowanie chorych w ciężkim stanie zdrowia.
Ze względu na to, że hipotermia znacznie spowalnia metabolizm, znalazła zastosowanie w medycynie. Kontrolowana hipotermia umożliwia przeprowadzanie operacji takich jak przeszczep serca. Obniżenie temperatury ciała do 32–34 °C na 12–24 godzin stosuje się w przypadku zatrzymania akcji serca[4]. Zwiększa to przeżywalność pacjentów i poprawia ich stan neurologiczny. Taką terapię coraz częściej stosuje się w szpitalnych oddziałach ratunkowych oraz na oddziałach intensywnej opieki medycznej.
Mając na celu zmniejszenie zapotrzebowania na tlen praktycznie do zera, badano możliwość poddania zwierząt ciepłokrwistych głębszej hipotermii i stwierdzono, że możliwe jest oziębienie małych zwierząt do 0 °C, a nawet poniżej, z późniejszym powrotem do stanu prawidłowego. Andius (1951) stwierdził, że 20% szczurów odzyskiwało świadomość po oziębianiu do temperatur nieco powyżej 0 °C. W późniejszych badaniach uzyskał powrót do świadomości u 75–100% szczurów po oziębieniu ich do temperatury nieco powyżej 0 °C oraz zatrzymaniu akcji serca i czynności oddechowych na ok. godzinę. Chomiki lepiej tolerowały ten stan – co pozwalało na utrzymanie ich w hipotermii przez ok. 7 godzin.
Możliwość stosowania głębokiej hipotermii u ludzi, potwierdzili badacze Drew, Keen i Benazon (1959). Stwierdzili oni, że niedokrwienie mózgu u ludzi znoszone było przez 45 minut w temperaturze 18 °C[potrzebny przypis].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
