Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach:
Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
W latach 70. była aktorką kina młodych gniewnych: zagrała w Dzikim Mesjaszu (1972) Kena Russella i w Szczęśliwym człowieku (1973) Lindsaya Andersona, w którym wcieliła się w postać Patricii, rozpieszczonej dziewczyny z bogatego domu, która wiąże się ze środowiskiem muzyków rockowych. Do jej największych atutów krytycy zaliczali bogactwo środków wyrazu, ekspresję i niejednoznaczność.
Nie unikała produkcji komercyjnych (thriller Długi Wielki Piątek z 1980 czy komedia Szatański plan doktora Fu Manchu także z 1980) oraz uznanych za skandalizujące, jak Kaligula (1979) Tinto Brassa czy Kucharz, złodziej, jego żona i jej kochanek (1989) Petera Greenawaya. Najważniejsze role stworzyła jednak w dramatach obyczajowych, głównie w Calu (1984) w roli doświadczonej włoskiej emigrantki, w której zakochuje się młody terrorysta, Wybrzeżu moskitów (1986) Petera Weira i Szaleństwie króla Jerzego (1994), w którym zagrała żonę obłąkanego króla Jerzego III – pierwszą z trzech ról królowych brytyjskich. W latach 1991–2006 wcielała się w rolę porucznik Jane Tennison w popularnym serialu telewizyjnym Główny podejrzany; za tę rolę została kilkakrotnie uhonorowana statuetkami Emmy i BAFTA.
Talent komediowy ujawniła w Dziewczynach z kalendarza (2003). Chętnie występuje również w ambitnych filmach telewizyjnych, jak Pasja Ayn Rand (1996), Losing Chase (1996), Rzymska wiosna pani Stone (2003) czy Elżbieta I (2006).
Jej ostatnie role filmowe charakteryzują się ascetyczną, zminimalizowaną formą; buduje postaci na drobnych gestach, spojrzeniu i tembrze głosu. W ten sposób stworzyła dwie najbardziej cenione kreacje: oschłej służącej w Gosford Park (2001) Roberta Altmana i nierozumianej przez swoich poddanych Elżbiety II w Królowej (2006) Stephena Frearsa.
↑D.B.E. To be Ordinary Dames Commander of the Civil Division of the said Most Excellent Order [online], The London Gazette. Supplement, 14 czerwca 2003 [dostęp 2022-09-24](ang.).
↑Helen Mirren wyszła za mąż dla pieniędzy – WP Film [online], film.wp.pl [dostęp 2020-05-11](pol.).