| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Szkoła | |
| Linia przekazu Dharmy zen |
Mi’an Xianjie |
| Nauczyciel | |
| Następca |
Jiqi Hongchu i inni |
| Zakon |
Hanyue Fazang (chiń. 漢月法藏, pinyin Hànyuè Fǎzāng; kor. 한월법장 Hanwŏl Pŏpchang; jap. Kangetsu Hōzō; wiet. Hán Nguyệt Pháp Tàng; ur. 1573, zm. 1635) – chiński mistrz chan z odgałęzienia yangqi szkoły linji, poeta. Znany także jako Hanyue Sanfeng. Był też mistrzem Winai oraz rytuałów ezoterycznych.
Urodził się w rodzinie intelektualistów w Wuxi. W wieku 9 lat postanowił wstąpić do zakonu buddyjskiego po przeczytaniu eseju Zhuhonga o uwalnianiu zwierząt. W wieku 15 lat został nowicjuszem w lokalnym klasztorze Deqing. W wieku 23 lat był już szeroko znanym mnichem, mającym olbrzymią wiedzę o klasyce konfucjańskiej oraz o Winai, którą zaczął studiować w wieku 29 lat. Wiadomo także, że zajmował się rytuałami buddyzmu ezoterycznego. W wieku 28 lat zorientował się, że studiowanie klasyki konfucjańskiej nigdy nie doprowadzi go do oświecenia. Od tej pory całkowicie poświęcił się praktyce medytacji i studiowaniu u znanych mistrzów buddyjskich[1].
Jako mistrz Winai był uczniem mistrza Guxina Ruxina (1541–1615). Propagował tzw. Potrójną Platformę Ordynacyjną[a], która była stosunkowo często wykonywana również w klasztorach chan.
Jego myśl ukształtowała się pod wpływem dwóch wczesnych mistrzów chan: Juefana Huihonga (1071–1128) i Gaofenga Yuanmiao (1238–1295). Jego „samotne ograniczenie” (chiń. biguan) jest imitacją praktyki Gaofenga. Z kolei dzieło Juefana Linji zongzhi (Zasada szkoły Linji), które skupia się na mistrza chan Fenyanga Shanzhao (947–1024) opracowaniu nauk mistrza Linji Yixuana o „trzech tajemnicach i trzech zasadach”, bezpośrednio zainspirowało Hanyuego do sformułowania jego poglądów o zasadach. Inna praca na ten sam temat – Zhizheng zhuan (Pisma o mądrości i urzeczywistnieniu) także mistrza Juefana – była ulubionym tekstem do nauczania. Przeczytał ten tekst w 1616 roku i natychmiast zaczął go używać w nauczaniu swoich uczniów[2].
Swoje pierwsze doświadczenie oświecenia przeżył w 1613 roku podczas intensywnego 100-dniowego samotnego odosobnienia medytacyjnego (chiń. biguan). Miał wtedy 40 lat. W tym czasie był już sławny, nawet tak znani intelektualiści jak Qianyi Qian prowadzili z nim rozmowy na tematy duchowe. Konfucjańscy uczeni, tacy jak np. Xiancheng Gu (1550–1612) i Yiben Qian (1539–1610), którzy należeli do politycznego kręgu szkoły Donglin, podziwiali go[1].
Podczas pobytu na górze Yushan w Suzhou przyciągnął do klasztoru dużą liczbę intelektualistów.
Jednym z jego unikalnych wkładów do historii chanu, był podział buddyzmu chan na Chan patriarchalny (chiń. zushi chan) i Chan Tathagaty (chiń. Rulai chan). Hanyue wskrzesił ten dawny, bo powstały w czasach Huinenga temat, i użył go jako polemicznego narzędzia, aby wypromować swoje zrozumienie buddyzmu chan. Jak powiedział:
|
Hanyue po raz pierwszy spotkał mistrza Miyuna Yuanwu w 1624 roku w klasztorze Jinsu. Hanyue miał wtedy 52 lata i był dużo bardziej znany od Miyuna, co ich relacje uczyniło mało harmonijnymi, bowiem dzieliło ich także podstawowe rozumienie nauk mistrza Linji. Ponieważ jego poglądy na temat chanu i praktyki różniły się od poglądów Miyuna Yuanwu, przyjął przekaz Dharmy od niego w latach 30. XVII wieku dość niechętnie[b]. Doszło między nimi do pierwszej XVII-wiecznej kontrowersji. Gdy Miyun wprowadził do chanu uderzenia i okrzyki w latach 20. XVII wieku, Hanyue zaczął podważać mistrza interpretację chanu linji. Uważał, iż doświadczenie oświecenia powinno być raczej przedmiotem uwierzytelnienia przez „zasadę” (chiń. zongzhi) nauk Linji Yixuana, a nie przez uderzenia i okrzyki. W 100 lat później, bo w roku 1733, cesarz Yongzheng (雍正, pan. 1722-1735) ostatecznie rozwiązał dyskusję na ten temat opowiadając się w swoim dziele Jianmo bianyi lu (揀魔辨異錄; Księga selekcji demonów i rozróżniania herezji) po stronie mistrza Miyuna[4][5]. Spowodowało to zdelegalizowanie linii przekazu Hanyuego i jej członkowie nie mogli piastować stanowisk opatów. Dopiero po śmierci cesarza w 1735 roku linia została uprawomocniona i przetrwała do lat 40. XX wieku[4].
Jego linia przekazu rozrastała się. Najwybitniejszym uczniem był Jiqi Hongchu (1605–1672). Cechą charakterystyczną tej linii była wielka liczba kobiet, które zostały mistrzyniami chan[4].
Mistrz chan Hanyue Fazang zmarł w 1635 roku.
Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.
Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.
Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
