| Halobates | |
| Eschscholtz, 1822 | |
 Halobates keyanus | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina |
Halobatinae |
| Plemię |
Halobatini |
| Rodzaj |
Halobates |
Halobates – rodzaj owadów obejmujący ponad 40 gatunków z rodziny nartnikowatych. Wiele z nich żyje przy brzegu, jednak pięć jest zdolnych do przetrwania utrzymując się na powierzchni otwartego oceanu (jedne z nielicznych morskich owadów).
Są drapieżne, gatunki przybrzeżne żywią się głównie lądowymi owadami, które spadły do wody, a oceaniczne żywią się planktonem. Gatunki przybrzeżne składają jaja na skałach, zaś oceaniczne przyczepiają jaja do unoszących się na wodzie obiektów takich jak muszle mątw, pióra i plastikowe odpady[1]. Gatunki są spotykane na całym świecie, zwłaszcza w pobliżu równika[2]. Większość jest niewielka, o ciele długości około 5 mm, ale z rozpiętością nóg do 2 cm. Są bezskrzydłe, odwłok w porównaniu z tułowiem mają krótki, u ciężarnych samic może wydawać się wydłużony.
Pierwszy raz zostały zebrane i opisane przez Johanna Friedricha von Eschscholtza, doktora biorącego udział w rosyjskiej ekspedycji Rurika w latach 1815-1818.[3][4]
Niektóre gatunki nawałników aktywnie żywią się przedstawicielami Halobates, czasem rozbryzgując nogami wodę, aby przyciągnąć lub wykryć owady[5].
Pięć pelagicznych gatunków Halobates to: H. micans, H. germanus, H. sericeus, H. splendens i H. sobrinus. Jedynym szeroko rozpowszechnionym spośród nich jest Halobates micans spotykany w Oceanie Indyjskim i Atlantyku. Pozostałe cztery występują tylko w Pacyfiku[6].
Kopalny gatunek H. ruffoi jest znany z liczących 45 milionów lat osadów w Weronie[7].
Rodzaj, wraz z blisko spokrewnionymi Austrobates i Asclepios, należy do plemienia Halobatini[8][9].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
