 Dżakarta, stolica Indonezji | |
| Informacje ogólne | |
| Waluta | |
|---|---|
| Rok podatkowy | |
| Organizacje gospodarcze | |
| Dane statystyczne | |
| PKB (nominalny) | |
| PKB (ważony PSN) |
1121 mld $ (2011) |
| PKB per capita |
4 700 $ (2011)[1] |
| Wzrost PKB |
6,4% (2011)[1] |
| Struktura PKB | |
| Inflacja |
5,7% (2011) |
| Wymiana handlowa | |
| Eksport |
208,9 mld $ (2011)[1] |
| Import |
172,1 mld $ (2011)[1] |
| Zatrudnienie | |
| Siła robocza |
117 milionów |
| Struktura zatrudnienia | |
| Stopa bezrobocia |
6,7% (2011)[1] |
| Wskaźniki jakości życia | |
| Ludność poniżej progu ubóstwa |
13,33% (2010) |
| Współczynnik Giniego | |
| Finanse publiczne | |
| Dług publiczny |
24,5% PKB (2011) |
| Deficyt budżetowy |
1,2% (2011) |
| Przychody budżetowe |
134,3 mld $ (2011) |
| Wydatki budżetowe |
144,1 mld $ (2011) |
Gospodarka Indonezji jest największą gospodarką regionu Azji Południowo-Wschodniej. Opiera się głównie na przemyśle (46% PKB w 2011), choć rolnictwo także odgrywa dużą rolę (38% zatrudnienia w 2011). Indonezja, jako jedna z największych gospodarek wschodzących, jest członkiem G20[3]. Wchodzi także w skład regionalnych ugrupowań gospodarczych Azji Południowo-Wschodniej: ASEAN i APEC. Indonezja była członkiem OPEC, jednak w styczniu 2009 zawiesiła członkostwo, gdyż w 2004 stała się importerem netto ropy naftowej i wciąż rośnie jej uzależnienie od importu tego surowca. Wydobycie ropy naftowej i gazu ziemnego prowadzą koncerny międzynarodowe i państwowa firma Pertamina, głównie na Sumatrze, Borneo i Jawie. Eksport gazu ziemnego do Japonii (w formie gazu skroplonego). Produkcja ropy naftowej na poziomie 934 kb/d (2007) i cyny.
Ze względu na wysoki poziom wzrostu gospodarczego, Indonezja zaliczana jest do grupy azjatyckich tygrysów.
Na wyspach indonezyjskich panują warunki wilgotne, tworzące lasy równikowe, stąd możliwości rozwiniętej uprawy są dość ograniczone.
Indonezja jest krajem raczej rolniczym, odgrywającym ważną rolę w gospodarce światowej jako dostawca kauczuku, kakao (w czwórce największych producentów na świecie), pieprzu, chininy. Gospodarka rolno-plantacyjna daje około 60% dochodu narodowego. Trudny teren do zagospodarowania daje Indonezji możliwości uprawy niecałych 15% powierzchni kraju. Głównymi uprawami są ryż, drzewo kauczukowe, herbata, tytoń, różne egzotyczne przyprawy, palma oleista itp.
Emisja równoważnika dwutlenku węgla z Indonezji wyniosła w 1990 roku 425,285 Mt, z czego tylko 162,749 Mt stanowił dwutlenek węgla. W przeliczeniu na mieszkańca emisja wyniosła wówczas 0,897 t dwutlenku węgla, a w przeliczeniu na 1 dolar PKB 194 kg. Od tego czasu emisje gazów cieplarnianych rosną, a emisja dwutlenku węgla pod koniec XX w. przekroczyła emisje metanu i potem stanowiła mniej więcej połowę całej emisji. Na trzecim miejscu są emisje podtlenku azotu. Wzrost emisji dwutlenku węgla nastąpił we wszystkich grupach źródeł. W latach 90. główną branżą odpowiedzialną za nią było spalanie przemysłowe inne niż energetyczne, ale w drugiej dekadzie to właśnie energetyka stała się głównym emitentem, a niewiele ustępował jej transport. W 2018 emisja dwutlenku węgla pochodzenia kopalnego wyniosła 557,528 Mt, co odpowiadało za 1,5% światowej emisji, a w przeliczeniu na mieszkańca 2,09 t i w przeliczeniu na 1 dolar PKB 179 kg[4].
Indonezyjskimi towarami eksportowymi są: surowce energetyczne (ropa naftowa, gaz ziemny, węgiel), tworzywa sztuczne, kauczuk i wyroby z kauczuku, maszyny i urządzenia mechaniczne i elektryczne, materiały i wyroby włókiennicze, produkty przemysłu chemicznego obuwie i galanteria, drewno i wyroby z drewna[5].
|
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.