Port w Dżibuti | |
Informacje ogólne | |
Waluta | |
---|---|
Bank centralny |
Banque Centrale de Djibouti |
Rok podatkowy |
Kalendarzowy |
Organizacje gospodarcze | |
Dane statystyczne | |
PKB (nominalny) | |
PKB (ważony PSN) |
3,3 mld dolarów międzynar. (2016)[1] |
PKB per capita |
3066 dolarów międzynar. (2016)[1] |
Wzrost PKB |
6,5% (2015)[2] |
Struktura PKB |
Rolnictwo 3,1% |
Inflacja |
3% (2017)[3] |
Wymiana handlowa | |
Eksport |
72,6 mln USD (2016) [4] |
Towary eksportowane |
zwierzęta 28% |
Główni partnerzy |
Arabia Saudyjska 41% |
Import |
3,7 mld USD (2016)[4] |
Towary importowane |
maszyny 17% |
Główni partnerzy | |
Zatrudnienie | |
Struktura zatrudnienia |
Rolnictwo 10% |
Stopa bezrobocia |
39% (2015)[5] |
Wskaźniki jakości życia | |
Ludność poniżej progu ubóstwa |
23% (2015) |
Współczynnik Giniego |
40 |
Wskaźnik rozwoju społecznego |
0,473 (2015)[6] |
Finanse publiczne | |
Dług publiczny |
64% (2015)[7] |
Gospodarka Dżibuti – gospodarka rynkowa w dużym stopniu oparta na usługach, związanych ze strategicznym położeniem kraju nad Morzem Czerwonym. Dzięki nowoczesnemu portowi (i strefie wolnocłowej otwartej 3 stycznia 2017[5]) zlokalizowanemu w stolicy kraju duże korzyści przynoszą opłaty tranzytowe, cła oraz podatki pośrednie[5][8]. Ogromne inwestycje chińskich firm przyspieszyły wzrost PKB, który od 2013 wynosi ponad 5%[9]. Duże znaczenie ma także nowa linia kolejowa łącząca Dżibuti z Etiopią. Według szacunków Międzynarodowego Funduszu Walutowego do 2020 wzrost gospodarczy ma wynosić ok. 7% rocznie[10].
Pomimo dużego wzrostu 23% ludności tego milionowego kraju żyje poniżej granicy ubóstwa, a 39% pełnoletnich obywateli państwa jest bezrobotnych[5][8]. Kraj uzależniony jest od importu żywności oraz produkcji energii z silników Diesla, a od kilku lat chińskie przedsiębiorstwa rozwijają w kraju hydroelektrownie[8].
Według rządowej strategii Vision of Djibouti 2035 w ciągu 20 lat kraj ma osiągnąć status gospodarki wschodzącej i ma się stać hubem handlowym dla całej Afryki Wschodniej[11]. Roczny wzrost gospodarczy ma wynosić między 7,5 a 10% rocznie[11].
W 2018 roku Dżibuti zajęło 154. miejsce (na 190) w rankingu Doing Business[12].
Ze względu na klimat podrównikowy suchy oraz niedostateczne zasoby słodkiej wody rolnictwo w Dżibuti jest słabo rozwinięte. Stanowi zaledwie 3% struktury PKB, ale zapewnia pracę 10% zatrudnionych[5][13]. Ponadto w kraju istnieje duże zagrożenie klęskami żywiołowymi (susze, trzęsienia ziemi, pustynnienie), co dodatkowo utrudnia rozwój rolnictwa[14]. W Dżibuti znajduje się 6 tys. ha ziemi uprawnej, z czego 3,6 tys. ha ziem wymaga stosowania systemów irygacyjnych[15]. Z powodu niewielkich możliwości prowadzenia upraw, większość ludzi zajmuje się hodowlą zwierząt (bydło, owce, kozy), które eksportuje się na rynki zagraniczne[15][16]. Z tych powodów ponad 78% ludności kraju mieszka w miastach[16]. Z powodu mało wydajnych gospodarstw większość potrzebnej żywności importuje się[8][14].
Z powodu dużej zależności państwa od handlu międzynarodowego oraz niewielkich zasobów surowców mineralnych, przemysł odgrywa niewielką rolę w gospodarce Dżibuti[17]. Od kilku lat rząd stara się rozwijać tę gałąź gospodarki poprzez liberalizację prawa, a co za tym idzie przyciąganiem inwestycji z zagranicy. W latach 2010–2014 wzrost inwestycji zagranicznych wyniósł 32%[17]. W kraju działa 30 dużych przedsiębiorstw handlowych, które stanowią 1% wszystkich zarejestrowanych w Dżibuti firm. Koncentrują się one głównie na rynku wewnętrznym[17]. Najwięcej firm działa w branżach budowlanych, spożywczych oraz produkcji plastiku i papieru[17]. Pomimo występowania złóż gipsu, miki, siarki, ametystów, granitu i marmuru nie są eksploatowane[18].
W 2015 roku 50% mieszkańców Dżibuti posiadało dostęp do energii elektrycznej, na obszarach wiejskich było to 14%[19]. Całkowita ilość wytworzonej energii wyniosła 100 MW[19]. W 2015 roku miks energetyczny kraju w 75% opierał się na energii importowanej z hydroelektrowni w Etiopii[20], 17% energii pochodziło z elektrowni wiatrowych, a pozostałe 8% z elektrowni geotermalnych[20]. Prawie cała sieć energetyczna kraju skupiona jest wokół stolicy i pobliskich miast, jednak często dochodzi do przerw w dostawach prądu z powodu przestarzałych linii energetycznych[21].
Według rządowej strategii Vision of Djibouti 2035 do 2020 roku 100% energii elektrycznej ma pochodzić z odnawialnych źródeł energii[20][21]. Wymaga to ogromnych inwestycji, a pieniądze na nie mają pochodzić od zagranicznych firm i organizacji międzynarodowych, które mocno wspierają rozwój OZE w Afryce Wschodniej[21]. Ponadto sieć energetyczna Dżibuti ma zostać w większym stopniu zintegrowana z Etiopią[21].
Dzięki parkom narodowym, piaszczystym plażom, licznym wyspom i jeziorom, Dżibuti ma duży potencjał do rozwoju turystyki[22]. Przeszkodą jest jednak słabo rozwinięta sieć hotelowa i infrastruktura drogowa, lecz sukcesywnie poprawia się ona dzięki inwestycjom[22]. W stolicy kraju znajduje się hotel Sheraton i Kempinski, jednak brakuje ofert dla osób o średnich i niskich dochodach[22]. Prawie połowa turystów przybywa z Francji (48%)[23], a 21% z innych krajów europejskich[23]. 6% ruchu turystycznego pochodzi z innych państw Afryki, z czego większość z Etiopii[23]. Dynamicznie przybywa również turystów z Chin oraz USA[22][23].
Dżibuti ma ujemny bilans handlu zagranicznego. W 2015 roku wyeksportowała towary o wartości 72,6 mln dolarów, a importowała towary za 3,7 mld dolarów[24]. Największymi partnerami handlowymi Dżibuti są Chiny, Arabia Saudyjska, Etiopia oraz Jemen[24].
W 2015 głównymi towarami eksportowanymi były zwierzęta (28%), węgiel drzewny (18%) oraz kawa (16%). Importowano głównie maszyny (17%), metale (16%), odzież (12%) oraz produkty spożywcze (11%)[24].
Dżibuti jest członkiem kilku międzynarodowych organizacji handlowych takich, jak Liga Państw Arabskich, Unia Afrykańska, Światowa Organizacja Handlu oraz Międzyrządowa Władzy ds. Rozwoju.
W 2013 roku w Dżibuti działało 13 lotnisk, z czego 3 miały asfaltowe pasy startowe[25]. Największym portem lotniczym w kraju jest Dżibuti–Ambouli, które jako jedyne obsługuje loty międzykontynentalne[26]. W kraju działają 3 linie lotnicze: Air Djibouti, Daallo Airlines oraz Warsan Airlines.
W Dżibuti znajduje się jedna linia kolejowa o długości 97 km, która łączy stolicę kraju z Adids Abeba[25].
W Dżibuti znajduje się 3065 km dróg, z czego 1379 km to drogi asfaltowe[25]. W kraju nie ma autostrad[25].
W 2016 roku 13,1% ludności Dżibuti posiadało dostęp do Internetu[25]. Z telefonów komórkowych korzysta ponad 345 tys. mieszkańców kraju[25].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.