Gonzalo de Berceo (ur. ok. 1190[1], zm. 1240) – pierwszy znany z nazwiska poeta hiszpański[2], autor żywotów świętych, literatury maryjnej i utworów przeznaczonych do wykorzystania podczas nabożeństw.
Pochodził z okolic Calahorry i przez całe życie związany był jako świecki ksiądz z pobliskim klasztorem benedyktyńskim w San Millán de la Cogolla, gdzie mógł korzystać z biblioteki i zdobywać wiedzę. Jego twórczość przeznaczona była przede wszystkim dla ludzi prostych, sam twierdził, że jest "żonglerem świętych"[3]. Używał strofy cuaderna vía, swoją poezję określał jednak mianem prozy (hiszp. prosas)[3]. Tworzył utwory hagiograficzne, poświęcone m.in. św. Dominikowi oraz patronom swojego klasztoru – św. Millanowi i św. Orii[2]. Był także autorem liryki maryjnej, na którą składały się żale (hiszp. duelos), cuda (hiszp. milagros) i pochwały (hiszp. loores), m.in. zebranej w tomie Milagros de Nuestra Señora (tom ten powstał być może pod wpływem Les Miracles de la Sainte Vierge Gautiera de Coincy[1]). Przez długi czas Gonzalowi de Berceo przypisywano także błędnie autorstwo poematu Księga o Aleksandrze[3].
Jego utwory religijne podejmowały nie tylko tematykę chrześcijańską, ale zawierały ponadto obserwacje obyczajowe i opisy pejzażu. Język poetycki Gonzala de Berceo charakteryzował się prostotą i zawierał niejednokrotnie zwroty z języka potocznego[2].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.