Gian-Carlo Rota (ur. 27 kwietnia 1932 w Vigevano, zm. 18 kwietnia 1999 w Cambridge) – amerykański matematyk i filozof pochodzenia włoskiego, profesor matematyki stosowanej i filozofii w Massachusetts Institute of Technology i konsultant w Los Alamos National Laboratory.
Do Stanów Zjednoczonych przybył na studia w 1950 i podjął naukę na Uniwersytecie w Princeton. W 1953 uzyskał tytuł BA i rozpoczął studia na Uniwersytecie Yale, gdzie uzyskał tytuł magistra (1954) i stopień doktora (1956). Promotorem jego pracy doktorskiej (pt. Extension Theory of Differential Operators) był Jacob T. Schwartz. W 1959 zatrudnił go Massachusetts Institute of Technology.
Rota był zaprzyjaźniony ze Stanisławem Ulamem, z którym współpracował matematycznie oraz nad projektami w Los Alamos National Laboratory (gdzie był konsultantem od 1966).
W latach 1995–1997 był wiceprezesem Amerykańskiego Towarzystwa Matematycznego.
Na początku swojej kariery zawodowej Gian-Carlo Rota pracował nad zagadnieniami analizy funkcjonalnej, później zajmował się problemami kombinatoryki. Był autorem ponad 200 artykułów matematycznych, szeregu monografii, podręczników akademickich i esejów, w tym:
W 1988 został nagrodzony Nagrodą Steele’a przez Amerykańskie Towarzystwo Matematyczne.
John J. O'Connor; Edmund F. Robertson: Gian-Carlo Rota w MacTutor History of Mathematics archive (ang.)Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.