wieś | |
Pałac | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (26.10.2018) |
1690[2] |
Strefa numeracyjna |
59 |
Kod pocztowy |
76-220[3] |
Tablice rejestracyjne |
GSL |
SIMC |
0744427 |
Położenie na mapie gminy Główczyce | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa pomorskiego | |
Położenie na mapie powiatu słupskiego | |
54°37′10″N 17°22′07″E/54,619444 17,368611[1] | |
Strona internetowa |
Główczyce (kaszb. Główczëce[4], niem. Glowitz[5]) – wieś o charakterze małomiasteczkowym w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie słupskim, w gminie Główczyce, przy trasie komunikacyjnej ze Słupska do Łeby (droga wojewódzka nr 213), nad Pustynką, mającą ujście w jeziorze Łebsko. Wieś jest siedzibą sołectwa, które obejmuje również miejscowości Święcino i Klęcinko.
Miejscowość jest siedzibą gminy Główczyce.
W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Główczyce. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa słupskiego.
Nazwa, wzmiankowana po raz pierwszy w formie Glovectz w 1252, ma genezę słowiańską i charakter patronimiczny. Powstała przez dodanie do nazwy osobowej formantu -ice[6] Zapisy źródłowe nie są jednoznaczne w kwestii ustalenia nazwy osobowej, która była podstawą nazwy miejscowości:
Friedrich Lorentz odnotował formę nazwy w lokalnych gwarach słowińskich: Glȯ́u̯fčicä wraz z nazwami mieszkańców: Glʉ̀ɵ̯fčičȯu̯n, Glʉ̀ɵ̯fčičȯu̯nkă „główczyczanin, główczyczanka”[7]. Niemiecka nazwa Glowitz jest adaptacją fonetyczną pierwotnej nazwy słowiańskiej[6]. Za podstawę nazwy polskiej przyjęto nazwę osobową Główka, w przypadku nazwy Głowa spodziewaną formą byłyby *Głowice[6].
Rada Języka Kaszubskiego proponuje kaszubską formę nazwy Główczëce[8].
Główczyce wzmiankowane były już w 1252, dobra główczyckie od drugiej połowy XV wieku do końca 1945 roku znajdowały się w rękach rodu von Puttkamer. Jeszcze w pierwszej połowie XIX wieku Główczyce były zdominowane przez żywioł kaszubski. Postępująca i intensywnie propagowana przez administrację pruską germanizacja tutejszych Kaszubów doprowadziła do zupełnego wynarodowienia i utraty odrębnej tożsamości (zniesienie kaszubskiego jako języka wykładowego w tutejszej szkole w 1842). Ostatnie kazanie po kaszubsku odbyło się tu w roku 1886. Do 1945 Główczyce znajdowały się na trasie linii kolejowej Słupsk-Dargoleza (zdemontowanej przez Armię Czerwoną). W czasach Polski Ludowej powstała wytwórnia wód gazowanych, żwirownia, zakłady zbożowe oraz kombinat łąkarski PGR. Działał wiejski dom towarowy, kino, powstały ośrodek zdrowia i dom kultury[9].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.