Funkcja metajęzykowa – funkcja wypowiedzi polegająca na przekazywaniu za pomocą pewnych wyrażeń językowych informacji o samym języku (kodzie), charakteryzujących jego poszczególne elementy lub cechy[1][2]. Znajduje również zastosowanie przy opisywaniu, parafrazowaniu środków innego języka[1]. Funkcja metajęzykowa przejawia się w sformułowaniach takich jak „«Bratysława» to słowo rodzaju żeńskiego, ma cztery sylaby”[1], „Wyraz «serce» może mieć kilka znaczeń”[3]. Obecna jest w definicjach słownikowych, wyjaśnieniach terminologicznych i przy parafrazowaniu znaczeń słowotwórczych[1]. Charakterystyczną cechą komunikatów metajęzykowych jest zastosowanie eksplikacyjnych środków językowych i obecność terminów z zakresu komunikacji językowej i lingwistyki[2].
Mianem metajęzyka określa się użycie języka mające na celu badanie określonego języka przedmiotowego[1]. W węższym rozumieniu metajęzyk to terminologia używana przez osoby specjalizujące się w pewnej dziedzinie, np. terminologia lingwistyczna, literaturoznawcza, fizyczna itp.[4]
Funkcję metajęzykową języka zauważył już grecki filolog Apollonios Dyskolos, który wyróżniał zaimki wskazujące, czyli takie odnoszące się do realiów pozajęzykowych, oraz zaimki anaforyczne, opisujące relacje wewnątrzjęzykowe[4].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.