Fajum (arab. الفيوم, w transkrypcji ISO: Al-Fayyūm) – oaza w północnym Egipcie, na Pustyni Libijskiej, w muhafazie Fajum.
Stolicą regionu jest miasto Fajum, a w oazie są jeszcze 4 mniejsze miasta oraz liczne osiedla i wioski.
Jest to ważny obszar rolniczy, hodowlany i sadowniczy Egiptu: prowadzi się tu uprawę zbóż, bawełny, trzciny cukrowej, warzyw, owoców, kwiatów i tytoniu oraz hodowlę drobiu, bydła, kóz i owiec. Nad jeziorem rozwinęło się rybołówstwo i turystyka. Na południu oazy znajdują się złoża rud żelaza.
Oaza powstała na skutek przedostania się wody z Nilu do zagłębienia tektonicznego i utworzenia jeziora Karun (starożytne Moeris), do którego następnie wybudowano kanał Józefa dostarczający stale wodę z Nilu.
Najstarsze, odkryte ślady osadnictwa pochodzą z czasów paleolitu. Z okresu neolitu pochodzą kultury fajumskie określane jako Fajum A i Fajum B. Zorganizowany proces zagospodarowywania Fajum rozpoczął założyciel XII dynastii Amenemhat I około 1980 p.n.e.[1] W okresie Średniego Państwa, faraon XII dynastii Senuseret II polecił wykonać system kanałów nawadniających wokół oazy. Dzieło było kontynuowane przez jego następców, zwłaszcza przez Amenemhata III (Amenemes III). Dzięki temu, teren ten stał się najbardziej żyznym obszarem Egiptu. Zachowane zabytki pochodzą z czasów XII dynastii (piramidy, świątynie, zwoje papirusów). Ośrodek kultu boga Sobka.
Cenniejsze zabytki oazy to: piramidy władców XII dynastii (XX–XVIII w. p.n.e.) w Hawara i Al-Lahun, świątynie z tego okresu w Maadi (gr. Narmutis), świątynia grobowa - „labirynt” w Hawara, ruiny Szedet (gr. Krokodilopolis) z resztkami świątyni Sobka, Klasztor Archanioła Gabriela w Naqlun
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
