Eugeniusz Duraczyński
Data i miejsce urodzenia

2 stycznia 1931
Lichwin

Data i miejsce śmierci

28 października 2020
Warszawa

Zawód, zajęcie

historyk

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Eugeniusz Duraczyński (ur. 2 stycznia 1931 w Lichwinie, zm. 28 października 2020 w Warszawie[1]) – polski historyk dziejów najnowszych.

Życiorys

Ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Moskiewskim w 1955. Od 1955 do 1956 był asystentem na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Doktoryzował się w 1965 w Wyższej Szkole Nauk Społecznych przy KC PZPR[2], w której od 1960 do 1966 pracował na stanowisku adiunkta[2]. Od 1966 był zatrudniony w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk (od 1990 był kierownikiem Pracowni Drugiej Wojny Światowej). Habilitacja w 1974, profesor nadzwyczajny od 1982, profesor zwyczajny od 1990. W latach 1977–1990 pełnił funkcję redaktora naczelnego pisma „Mówią Wieki”, w latach 1999–2005 stałego przedstawiciela PAN przy Rosyjskiej Akademii Nauk.

W 1954 został przyjęty do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[2]. Od października 1956 do lipca 1957 był starszym instruktorem w Zarządzie Wojewódzkim Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w Szczecinie, a od lipca 1957 do lutego 1958 sekretarzem Zarządu Wojewódzkiego Towarzystwa Szkoły Świeckiej w tym mieście[2]. Od 1958 do 1959 był instruktorem, a od 1959 do 1960 kierownikiem Wojewódzkiego Ośrodka Propagandy Partyjnej przy Komitecie Wojewódzkim PZPR[2]. W latach 1968–1972 pełnił funkcję I sekretarza POP PZPR w Instytucie Historii PAN, a od 1980 do 1981 był I sekretarzem Komitetu Zakładowego PZPR w PAN[2]. Od 1981 do 1983 kierował Wydziałem Nauki i Oświaty KC PZPR[2][3]. W latach 1981-1983 był również zastępcą przewodniczącego Komisji KC PZPR powołanej dla wyjaśnienia przyczyn i przebiegu konfliktów społecznych w dziejach Polski Ludowej[4]. W październiku 1981 powołany przez Plenum Komitetu Centralnego PZPR w skład Zespołu dla przygotowania naukowej syntezy dziejów polskiego ruchu robotniczego[5]. W lutym 1989 wszedł w skład działającej przy Radzie Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa Komisji do spraw Upamiętnienia Ofiar Represji Okresu Stalinowskiego[6].

W 2003 został odznaczony przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[7].

Pochowano go na cmentarzu wojskowym na Powązkach (kwatera C31-1-6)[8].

Publikacje

  • Stosunki w kierownictwie podziemia londyńskiego 1939–1943, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1966.
  • Rewolucyjne tradycje PZPR, Warszawa 1967.
  • (współautor: Stanisława Lewandowska) Centralny katalog relacji i wspomnień z lat 1939–1945: indeksy nazwisk i pseudonimów, nazw geograficznych, organizacji konspiracyjnych, t. 1–2, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydawnictwo PAN 1972–1974.
  • Wojna i okupacja wrzesień 1939 – kwiecień 1943, Warszawa: „Wiedza Powszechna” 1974.
  • (współautor: Jerzy Janusz Terej) Europa podziemna 1939–1945, Warszawa: „Wiedza Powszechna” 1974.
  • Kontrowersje i konflikty 1939–1941, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1977.
  • Z myślą o niepodległej i sprawiedliwej, Warszawa: „Książka i Wiedza” 1980.
  • O przyszłość Polski 1939–1945, Warszawa: „Książka i Wiedza” 1985.
  • Między Londynem a Warszawą : lipiec 1943 – lipiec 1944, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1986.
  • Drogi narodu polskiego do niepodległości, 1918, Warszawa: „Książka i Wiedza” 1988.
  • Odbudowa państwa polskiego w 1918, Warszawa: „Książka i Wiedza” 1988.
  • Generał Iwanow zaprasza: przywódcy podziemnego państwa polskiego przed sądem moskiewskim, Warszawa: „Alfa” 1989.
  • Kronika XX wieku, Warszawa: Wydawnictwo „Kronika”, 1991 (kierownictwo zespołu historyków i dziennikarzy opracowujących hasła i kalendaria w publikacji)[9]
  • Rząd polski na uchodźstwie 1939–1945 : organizacja, personalia, polityka, Warszawa: „Książka i Wiedza” 1993.
  • (współautor: Romuald Turkowski) O Polsce na uchodźstwie : Rada Narodowa Rzeczypospolitej Polskiej 1939–1945, Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe 1997.
  • Polska 1939–1945. Dzieje polityczne, Warszawa: „Bellona” – „Wiedza Powszechna” 1999.
  • Sprawy polskie minionego wieku : szkice, Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas” 2011.
  • Stalin. Twórca i dyktator supermocarstwa, Warszawa – Pułtusk: Akademia Humanistyczna im. Aleksandra Gieysztora 2012.

Przypisy

  1. Eugeniusz Duraczyński, Warszawa, 31.10.2020 – kondolencje [online], nekrologi.wyborcza.pl [dostęp 2020-10-31].
  2. a b c d e f g Informacje w BIP IPN. [dostęp 2022-01-29].
  3. Tadeusz Rutkowski, Nauki historyczne w Polsce 1944–1970. Zagadnienia polityczne i organizacyjne, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2007, s. 514, przyp. 49, ISBN 978-83-235-0318-7
  4. "Trybuna Robotnicza", nr 177 (11.529), 4-6 września 1981, s. 2
  5. Trybuna Robotnicza, nr 208, 19 października 1981, s. 2
  6. Rzeczpospolita, 1989, nr 37 (2171), str. 1-2
  7. M.P. z 2003 r. nr 34, poz. 445
  8. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze [online], cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2021-07-01] (pol.).
  9. Kronika XX wieku. Warszawa: Wydawnictwo „Kronika”, 1991, s. 2. ISBN 83-900331-0-0.

Bibliografia


Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się