Imię i nazwisko |
Emmanuel Tito Ricoca Nunes |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
31 sierpnia 1941 |
Pochodzenie | |
Data i miejsce śmierci |
2 września 2012 |
Instrumenty | |
Gatunki | |
Zawód | |
Odznaczenia | |
Emmanuel Tito Ricoca Nunes (ur. 31 sierpnia 1941 w Lizbonie, zm. 2 września 2012 w Paryżu)[1] – portugalski kompozytor i pedagog.
W latach 1959-1963 studiował kompozycję w Academia de Amadores de Música w Lizbonie u Francine Benoît[1][2], a następnie w latach 1962–1964 na Uniwersytecie Lizbońskim muzykologię pod kierunkiem Fernanda Lopesa-Graçy[1] oraz filologię grecką i germańską[2]. W 1962 i 1964 uczestniczył w kursach mistrzowskich prowadzonych w ramach Darmsztadzkich Międzynarodowych Letnich Kursów Nowej Muzyki przez Henriego Pousseura i Pierre’a Bouleza[2]. W 1964 zamieszkał na stałe w Paryżu[1][2].
Od 1965 kontynuował naukę w Hochschule für Musik und Tanz Köln, gdzie studiował kompozycję u Henriego Pousseura, muzykę elektroniczną u Jaapa Speka i fonetykę u Georga Heikego. W latach 1965–1967 uczestniczył także w kursach mistrzowskich prowadzonych przez Karlheinza Stockhausena[1][2]. Po powrocie do Paryża studiował estetykę muzyki w Paryskim Konserwatorium pod kierunkiem Marcela Beaufilsa i w 1971 otrzymał nagrodę Premier Prix d'Esthetique Musicale[1][2].
Od lat 80. działał jako pedagog muzyczny, wykładając kompozycję m.in. w Fundacji Galusta Gulbenkiana w Lizbonie, na Harvardzie, w Konserwatorium Paryskim i podczas Letnich Kursów Darmsztadzkich[1][2][3].
Został odznaczony francuskim Orderem Sztuki i Literatury w stopniu Oficera (1986)[3] oraz portugalskim Orderem Świętego Jakuba od Miecza w stopniu Komandora (1991)[3][4].
Twórczość Nunesa można podzielić na trzy okresy[5] :
W całej jego twórczości widoczne są dwie stałe tendencje. Pierwszą z nich jest łączenie dzieł parami, w których jeden utwór jest niejako pozytywnym lub negatywnym dopełnieniem drugiego, na przykład Purlieu i Dawn Wo lub Fermata i Ruf. Drugą tendencją jest rewizja lub rozbudowa ukończonych już dzieł, co z jednej strony powoduje powstawanie nowych wersji, a z drugiej – nową komplementarność utworu. Przykładem jest 73 Oeldorf 75 – I i 73 Oeldorf 75 – II , gdzie powiększenie instrumentarium modyfikuje dyskursywny zarys dzieła, tworząc nową kompozycję ściśle związaną z pierwszą, a nie tylko zmodyfikowaną jej wersję[5] .
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.