Elativus – przypadek w językach aglutynacyjnych i fleksyjnych oznaczający opuszczenie przez desygnat pewnego określonego obiektu[1]. Występuje w językach ugrofińskich, zwłaszcza języku węgierskim, języku estońskim i fińskim.

Język fiński

Końcówką elatiwu w języku fińskim jest -sta lub -stä. Wybór końcówki zależy od harmonii samogłosek. Ta sama końcówka obowiązuje w liczbie mnogiej. Z uwagi na to, że końcówka zaczyna się dwiema spółgłoskami, wywołuje zazwyczaj zjawisko wymiany stóp, w wyniku którego rdzeń wyrazu przyjmuje tzw. stopę słabą[2].

  • metsä (las) - metsästä (z lasu) metsistä (z lasów)
  • Puola (Polska) - Puolasta (z Polski)
  • he tulevat Puolasta - oni przyjeżdżają z Polski (także: pochodzą z Polski)

Język węgierski

Końcówką elatiwu jest -ból lub -ből. Podobnie jak w języku fińskim wybór końcówki zależy od harmonii samogłosek. Ta sama końcówka obowiązuje w liczbie mnogiej[3].

  • vonat (pociąg) - vonatból (z pociągu) vonatokból (z pociągów)
  • ezüst (srebro) - ezüstből (ze srebra)

Zobacz też

lista przypadków

Przypisy

  1. § 618 Sijana elatiivi: onnesta soikea, iloinen voitosta. [w:] Iso Suomen kielioppi [on-line]. [dostęp 2017-12-09].
  2. § 81 Sijat ja sijapäätteet. [w:] Iso Suomen kielioppi [on-line]. [dostęp 2017-12-09].
  3. Nouns in Different Cases, Part 1.. [dostęp 2017-12-09].

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się