Elativus – przypadek w językach aglutynacyjnych i fleksyjnych oznaczający opuszczenie przez desygnat pewnego określonego obiektu[1]. Występuje w językach ugrofińskich, zwłaszcza języku węgierskim, języku estońskim i fińskim.
Końcówką elatiwu w języku fińskim jest -sta lub -stä. Wybór końcówki zależy od harmonii samogłosek. Ta sama końcówka obowiązuje w liczbie mnogiej. Z uwagi na to, że końcówka zaczyna się dwiema spółgłoskami, wywołuje zazwyczaj zjawisko wymiany stóp, w wyniku którego rdzeń wyrazu przyjmuje tzw. stopę słabą[2].
Końcówką elatiwu jest -ból lub -ből. Podobnie jak w języku fińskim wybór końcówki zależy od harmonii samogłosek. Ta sama końcówka obowiązuje w liczbie mnogiej[3].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.