Flaga marynarki | |
Państwo | |
---|---|
Siły zbrojne |
Egipskie Siły Zbrojne |
Bandera | |
Najwyższe dowództwa | |
Cywilne |
Ministerstwo Obrony |
Wojskowe |
Egipska Marynarka Wojenna (arab. القوات البحرية المصرية; trb. Al-Quwwāt al-baḥriyya al-miṣriyya) – siły morskie Egiptu, jeden z czterech rodzajów Egipskich Sił Zbrojnych. Marynarka posiada około 120 okrętów, oprócz nich Egipska Straż Wybrzeża, będąca częścią składową marynarki posiada około 100 łodzi patrolowych, personel liczy około 38 500 osób. Marynarka ma do dyspozycji 10 śmigłowców morskich SH-2G(E) Super Seasprite, 5 Westland Sea King Mk.47 i 9 Aérospatiale Gazelle, służących w barwach Egipskich Sił Powietrznych.
Nowożytna marynarka egipska powstała w drugiej połowie XIX wieku za czasów panowania kedywów, była jednak początkowo mała. Pierwsze kilka jednostek zakupiono za rządów Ismaila Paszy w latach 60 tego wieku, w tym dwie żelazne fregaty[1][2]. Zamówiono też wówczas cztery okręty pancerne w stoczniach francuskich, lecz zamówienia te przejęło Imperium Osmańskie, któremu formalnie podporządkowany był Egipt[1].
Od interwencji brytyjskiej w 1882 roku Egipt był pod faktycznym wpływem brytyjskim i w tym czasie jego marynarka oraz straż wybrzeża wzbogaciły się jedynie o kilka niewielkich jednostek patrolowych i jachtów, z których jedynym dużym był jacht królewski „Mahroussa”[2]. Zbudowano ponadto 10 kanonierek rzecznych do służby na Nilu, które, dowodzone przez oficerów brytyjskich, brały udział w latach 1896-1898 w zwalczaniu powstania Mahdiego w Sudanie oraz incydencie w Faszodzie[2]. Taki stan marynarki utrzymał się do I wojny światowej, w której Egipt formalnie nie uczestniczył. Jednostkami o największej wartości były wówczas trzy stare kanonierki morskie z lat 60 ubiegłego wieku[2]. Podczas tej wojny utracono m.in. patrolowiec straży wybrzeża „Abbas”, zatopiony w 1915 roku przez okręt podwodny U-35[2].
W okresie międzywojennym marynarka Egiptu pozostawała w wielkości szczątkowej. Obok nielicznych patrolowców, jednostek pomocniczych i transportowych, jedynymi większymi okrętami były dwa brytyjskie małe slupy, w tym jeden „Sollum” z I wojny światowej, a drugi „El Amir Farouk” nowo zbudowany[3][4]. Egipt nie brał formalnie udziału w II wojnie światowej, mimo że Aleksandria była główną bazą brytyjskiej Floty Śródziemnomorskiej i okręty patrolowe służyły na rzecz aliantów do ochrony portów. Slup „Sollum” został utracony w ataku niemieckich samolotów w 1941 roku[3].
Po wycofaniu się Brytyjczyków w 1947 roku, Królestwo Egiptu przystąpiło do rozbudowy floty, lecz nie udało się tego dokonać przed wojną izraelsko-arabską 1948 roku[4]. W 1948 roku nabyto jedynie 20 niewielkich jednostek desantowych[5]. W trakcie operacji Jo’aw 22 listopada 1948 roku Izraelscy komandosi zatopili slup „El Amir Farouk”[4]. W latach 1949-50 natomiast Egipt nabył w Wielkiej Brytanii cztery fregaty („El Tarik” typu Black Swan i trzy typu River), dwa niszczyciele eskortowe typu Hunt, cztery korwety i dziewięć trałowców typu YMS[5].
30 października 1956 roku, podczas kryzysu sueskiego, egipski niszczyciel Ibrahim el Awal typu Hunt (ex-HMS Mendip) skierowano do ostrzału instalacji naftowych w Hajfie, ale został ostrzelany przez francuski niszczyciel Kersaint typu T47, ochraniający port operacji Muszkieter. W pościg za egipskim okrętem ruszyły izraelskie niszczyciele INS Eilat i INS Jafo, którym udało się go uszkodzić rankiem 31 października, jednocześnie został zaatakowany przez izraelskie Dassault MD 450 Ouragan. Ostrzał unieruchomił napęd Ibrahima el Awal i zmusił do kapitulacji okrętu, który został odholowany do Hajfy. Po naprawie okręt wszedł do izraelskiej służby jako INS Haifa.
21 października 1967 dwa egipskie kutry projektu 183R (NATO: Komar) z Port Said ostrzelały i zatopiły pociskami P-15 Termit (NATO: SS-N-2 Styx) niszczyciel INS Eilat, ze 199 członków załogi 47 zginęło, a 41 zostało rannych. Było to pierwsze skuteczne użycie pocisku klasy woda-woda.
9 października 1973 w bitwie koło Damietty podczas wojny Jom Kipur, trzy egipskie kutry rakietowe projektu 205 (NATO: Osa) zostały zatopione przez rakietowce Sa’ar z izraelskiej marynarki.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.