Drugi gabinet Theresy May
 Wielka Brytania
Ilustracja
Premier Wielkiej Brytanii Theresa May
Premier

Theresa May

Partie

Partia Konserwatywna
(rząd mniejszościowy przy wsparciu Demokratycznej Partii Unionistycznej nie w formie koalicji)

Kadencja

od 11 czerwca 2017
do 24 lipca 2019

Poprzedni

pierwszy gabinet Theresy May

Następny

pierwszy gabinet Borisa Johnsona

Wielka Brytania
Godło Wielkiej Brytanii
Ten artykuł jest częścią serii:
Ustrój i polityka
Wielkiej Brytanii

Drugi gabinet Theresy May – gabinet Wielkiej Brytanii, urzędujący od 11 czerwca 2017 do 24 lipca 2019. Był jednopartyjnym gabinetem mniejszościowym Partii Konserwatywnej, wspieranym przez Demokratyczną Partię Unionistyczną (DUP) na zasadzie confidence and supply. Oznacza to, iż choć DUP nie był formalnym koalicjantem torysów i nie miał swoich przedstawicieli w składzie gabinetu, popierał rząd w kluczowych głosowaniach[1].

Utworzenie gabinetu

Gabinet powstał po wyborach parlamentarnych z 8 czerwca 2017[2], w których żadna partia nie uzyskała większości bezwzględnej w Izbie Gmin (sytuacja taka nazywana jest zawieszonym parlamentem). 9 czerwca 2017 premier Wielkiej Brytanii Theresa May ogłosiła swój zamiar utworzenia nowego rządu mniejszościowego przy wsparciu Demokratycznej Partii Unionistycznej[3]. 10 czerwca 2017 Theresa May spotkała się z przewodniczącą DUP Arlene Foster[4]. W wyniku prowadzonych rozmów postanowiono, iż DUP będzie wspierać rząd na zasadzie confidence and supply[5].

11 czerwca 2017 po południu premier May zakończyła kompletowanie składu swojego gabinetu[6].

Contempt of parliament

Z powodu odmowy ujawnienia analizy prawnej dotyczącej wynegocjowanej umowy o warunkach wystąpienia z Unii Europejskiej 4 grudnia 2018 kierowany przez nią rząd, jako pierwszy w historii Wielkiej Brytanii, stosunkiem głosów 311 do 293 został uznany przez Izbę Gmin winnym obrazy parlamentu (contempt of parliament)[7][8].

Wotum nieufności

16 stycznia 2019 Izba Gmin odrzuciła wniosek o wotum nieufności wobec rządu zgłoszony przez Partię Pracy stosunkiem głosów 325 do 306[9].

Okoliczności dymisji

W związku ze spadającym poparciem wśród posłów Partii Konserwatywnej, spowodowanym planami premier dotyczącymi wystąpienia z Unii Europejskiej, 24 maja 2019 Theresa May ogłosiła, że 7 czerwca zrezygnuje z funkcji lidera Partii Konserwatywnej, a po wyborze następcy zrezygnuje również ze stanowiska premiera, które następnie obejmie nowy lider partii[10]. Rezygnacja premiera pociąga za sobą dymisję całego gabinetu.

Skład[11]

Funkcja Zdjęcie Imię i nazwisko Partia polityczna Data powołania Data ustąpienia
Premier Theresa May Partia Konserwatywna 9 czerwca 2017 24 lipca 2019
Pierwszy lord skarbu
Minister służby cywilnej
Kanclerz skarbu Philip Hammond Partia Konserwatywna 11 czerwca 2017 24 lipca 2019
Główny minister Skarbu Państwa Elizabeth Truss Partia Konserwatywna 11 czerwca 2017 24 lipca 2019
Minister biznesu, innowacji i zdolności Greg Clark Partia Konserwatywna 11 czerwca 2017 24 lipca 2019
Minister ds. imigracji Brandon Lewis Partia Konserwatywna 11 czerwca 2017 24 lipca 2019
Minister ds. Irlandii Północnej James Brokenshire Partia Konserwatywna 11 czerwca 2017 24 lipca 2019
Minister ds. Szkocji David Mundell Partia Konserwatywna 11 czerwca 2017 24 lipca 2019
Minister ds. Walii Alun Cairns Partia Konserwatywna 11 czerwca 2017 24 lipca 2019
Minister ds. wystąpienia Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej David Davis Partia Konserwatywna 11 czerwca 2017 8 lipca 2018
Dominic Raab Partia Konserwatywna 9 lipca 2018[12] 24 lipca 2019
Minister edukacji Justine Greening Partia Konserwatywna 11 czerwca 2017 24 lipca 2019
Minister ds. kobiet i równości
Minister handlu międzynarodowego Liam Fox Partia Konserwatywna 11 czerwca 2017 24 lipca 2019
Przewodniczący Zarządu Handlu
Minister kultury, mediów i sportu Karen Bradley Partia Konserwatywna 11 czerwca 2017 24 lipca 2019
Minister obrony Michael Fallon Partia Konserwatywna 11 czerwca 2017 2 listopada 2017
Gavin Williamson Partia Konserwatywna 2 listopada 2017 24 lipca 2019
Minister pracy i emerytur David Gauke Partia Konserwatywna 11 czerwca 2017 8 stycznia 2018
Esther McVey Partia Konserwatywna 8 stycznia 2018 15 listopada 2018
Amber Rudd Partia Konserwatywna 16 listopada 2018 24 lipca 2019
Minister rozwoju międzynarodowego Priti Patel Partia Konserwatywna 11 czerwca 2017 24 lipca 2019
Minister społeczności i samorządów lokalnych Sajid Javid Partia Konserwatywna 11 czerwca 2017 30 kwietnia 2018
James Brokenshire Partia Konserwatywna 30 kwietnia 2018 24 lipca 2019
Minister spraw wewnętrznych Amber Rudd Partia Konserwatywna 11 czerwca 2017 29 kwietnia 2018
Sajid Javid Partia Konserwatywna 30 kwietnia 2018 24 lipca 2019
Minister spraw zagranicznych Boris Johnson Partia Konserwatywna 11 czerwca 2017 9 lipca 2018
Jeremy Hunt Partia Konserwatywna 9 lipca 2018 24 lipca 2019
Minister sprawiedliwości David Lidington Partia Konserwatywna 11 czerwca 2017 24 lipca 2019
Lord kanclerz
Minister środowiska, żywności i spraw wsi Michael Gove Partia Konserwatywna 11 czerwca 2017 24 lipca 2019
Minister transportu Chris Grayling Partia Konserwatywna 11 czerwca 2017 24 lipca 2019
Minister zdrowia Jeremy Hunt Partia Konserwatywna 11 czerwca 2017 9 lipca 2017
Matt Hancock Partia Konserwatywna 9 lipca 2017 24 lipca 2019
Minister – szef biura Gabinetu Damian Green Partia Konserwatywna 11 czerwca 2017 24 lipca 2019
Pierwszy sekretarz stanu
Generalny skarbnik
Kanclerz Księstwa Lancaster Patrick McLoughlin Partia Konserwatywna 11 czerwca 2017 24 lipca 2019
Prokurator generalny Jeremy Wright Partia Konserwatywna 11 czerwca 2017 24 lipca 2019
Przewodniczący Izby Gmin Andrea Leadsom Partia Konserwatywna 11 czerwca 2017 24 lipca 2019
Lord przewodniczący Rady
Przewodniczący Izby Lordów Natalie Evans Partia Konserwatywna 11 czerwca 2017 24 lipca 2019
Lord tajnej pieczęci

Przypisy

  1. Alan Travis Home, ‘Confidence and supply’: what does it mean and how will it work for the new government?, „The Guardian”, 11 czerwca 2017, ISSN 0261-3077 [dostęp 2017-06-12] (ang.).
  2. Relacja na żywo: Wybory parlamentarne w Wielkiej Brytanii – Polityka – rp.pl [online] [dostęp 2017-06-09].
  3. Fakt.pl, Theresa May zabrała głos. Zdradziła swoje plany [online], 9 czerwca 2017 [dostęp 2017-06-09] (pol.).
  4. Arlene Foster, szefowa DUP po rozmowie z May [online] [dostęp 2017-06-11].
  5. Election 2017: DUP agrees ‘confidence’ deal with Tories [online], bbc.co.uk [dostęp 2017-06-10] (ang.).
  6. Cabinet reshuffle: Theresa May praises Tory ‘talent’ [online], bbc.co.uk [dostęp 2017-06-12] (ang.).
  7. Jessica Elgot i in.: Full Brexit legal advice to be published after government loses vote. [w:] The Guardian [on-line]. theguardian.com, 4 December 2018. [dostęp 2019-01-31].
  8. Agata Gostyńska-Jakubowska. Wyjście awaryjne. „Polityka”, s. 50, 23 stycznia 2019. 
  9. How did my MP vote in the no-confidence motion?. [w:] The Guardian [on-line]. theguardian.com, 16 January 2019. [dostęp 2019-01-17].
  10. Theresa May steps down in emotional Downing Street speech [online], POLITICO, 24 maja 2019 [dostęp 2019-05-25].
  11. Second May ministry. [dostęp 2017-06-12]. (ang.).
  12. Wyborcza.pl [online], wyborcza.pl [dostęp 2018-07-09].

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się