Dopełnienieczęść zdania oznaczająca przedmiot czynności wyrażonej orzeczeniem zdania w stronie czynnej w sposób bezpośredni bądź pośredni[1].

W języku polskim występuje dopełnienie bliższe (zwykle w bierniku lub w zdaniach przeczących w dopełniaczu, rzadziej w narzędniku) oraz dopełnienie dalsze (w celowniku, narzędniku lub miejscowniku)[2].

Przykłady:

  • Kot pije wodę – dopełnienie bliższe w bierniku.
  • Pies nie pije mleka – dopełnienie bliższe w dopełniaczu.
  • Dziecko daje mamie prezent – «prezent» to dopełnienie bliższe w bierniku, «mamie» to dopełnienie dalsze w celowniku.
  • Marcin kieruje ciężarówką – dopełnienie bliższe w narzędniku.
  • Adam zjada dużo chleba – dopełnienie bliższe w dopełniaczu.

Przy zamianie zdania na stronę bierną, dopełnienie bliższe staje się podmiotem, a dotychczasowy podmiot jest wprowadzany przez konstrukcje przez(e) + biernik[3], np.:

  • prezent jest dawany mamie przez dziecko
  • ciężarówka jest kierowana przez Marcina

Zdania takie nie mają dopełnienia bliższego, dopełnienie dalsze nie ulega zmianie.

W zależności od wzajemnego położenia podmiotu (S), orzeczenia (V) i dopełnienia (O) w typowym zdaniu, klasyfikuje się języki do jednej z sześciu grup[4]:

Przypisy

  1. Klemensiewicz 1953 ↓, s. 27.
  2. Klemensiewicz 1953 ↓, s. 28.
  3. Nagórko 2007 ↓, s. 105.
  4. Murray Gell-Mann, Merritt Ruhlen: The origin and evolution of word order. [w:] Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America [on-line]. [dostęp 2017-12-05].

Bibliografia


Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się