Płetwa ogonowa diugoniowatych ma półksiężycowate wycięcie w środku. Kończyny przednie są przekształcone w płetwy bez szczątków kopytek. W szkielecie występuje 7 kręgów szyjnych. Uzębienie różni się u poszczególnych gatunków. Diugonie, w przeciwieństwie do manatów, które odżywiają się zarówno trawą morską jak i mieszaniną prawdziwych traw (Graminae), spasają wyłącznie podmorskie łąki trawy morskiej, która z trawą sensu stricto nie ma nic wspólnego. Jest to mieszanka wodnych roślin okrytozalążkowych o małej zawartości krzemionki. Diugonie poruszają się wolno w ciepłych i płytkich wodach, dzięki czemu oszczędzają energię i odżywiają się pędami wodnych roślin, które są bogate w węglowodany. Żerują nocą, na głębokości 1-12 m. Ich przednie kończyny są krótsze niż kończyny manatów, nie występują na nich charakterystyczne dla manatów szczątkowe kopytka. Różnią się również kształtem płetwy ogonowej.
Diugonie do późnego miocenu występowały u zachodnich wybrzeży Atlantyku i Morza Karaibskiego, zwykle jednak nie zasiedlając estuariów, gdzie o prawdziwą trawę morską było trudniej. W tym samym czasie manaty posiadły już prawdopodobnie umiejętność korzystania z różnych roślin przybrzeżnych (traw) i zaczęły wypierać słabiej dostosowane diugonie. Być może była to jedna z przyczyn wymarcia diugoniów karaibskich z Atlantyku i Karaibów. Obecnie występują wyłącznie w tropikalnej strefie Oceanu Indyjskiego i Spokojnego.
↑J.E. Gray. On the Natural Arrangment of Vertebrose Animals. „The London Medical Repository”. 15, s. 309, 1821. (ang.).
↑J.V. Carus: Handbuch der Zoologie. Cz. 1: Wirbelthiere, Mollusken und Molluscoiden. Leipzig: Wilhelm Engelmann, 1868, s. 168. (niem.).
↑T.N. Gill. Arrangement of the Families of Mammals; with Analytical Tables. „Smithsonian Miscellaneous collections”. 11, s. 13, 1872. (ang.).
↑O. Abel. Die eocänen Sirenen der Mittelmeerregion. Erster Teil: Der Schädel von Eotherium aegyptiacum. „Palaeontographica”. 59, s. 358, 1913. (niem.).
↑O. Abel: Die vorzeitlichen Säugetiere. Jena: Gustav Fischer, 1914, s. 217. (niem.).
↑ abNazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 24. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
↑D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Family Dugongidae. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2020-10-30].
↑N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-08-24]. (ang.).
↑C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 120. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
↑L Kordos. Fontosabb szórványleletek a MÁFI Gerinces gyűjtémdnyében (4. közlemény) / Major finds of scattered fossils in the Palaeovertebrate Collection of the Hungarian Geological Institute (Communication No. 4). „Magyar Állami Földtani Intézet Jelentése”. 1977, s. 313, 1979. (węg. • ang.).
↑Ch.W. Andrews. Preliminary note on some recently discovered extinct vertebrates from Egypt. (Part III.). „The geological magazine, or, Monthly journal of geology”. New series. Decade IV. 9 (4), s. 293, 1902. (ang.).
↑T.S. Palmer. Catalogus Mammalium tam viventium quam fossilium. By Dr. E. L. Trouessart. Berlin, R. Friedländer & Sohn. New ed., fasciculus VI., Appendix and Index, 1899, 8o pp. 1265–1469. Price of complete work 66 Marks. „Science”. Second series. 10 (249), s. 494, 1899. (ang.).
↑J.J. Kaup. [Notka bez tytułu]. „Neues Jahrbuch für Mineralogie, Geognosie, Geologie und Petrefaktenkunde”. Jahrgang 1838, s. 536, 1838. (niem.).
↑G.H.R. von Koenigswald. Fossil sirenians from Java. „Proceedings of the Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen”. Series B. 55 (5), s. 611, 1952. (ang.).
↑M. Voss, B. Berning & E. Reiter. A taxonomic and morphological re-evaluation of „Halitherium” cristolii Fitzinger, 1842 (Mammalia, Sirenia) from the late Oligocene of Austria, with the description of a new genus. „European Journal of Taxonomy”. 256, s. 6, 2016. DOI: 10.5852/ejt.2016.256. (ang.).
↑J. de Christol. Nouvelles recherches sur le Metaxytherium. „Comptes rendus hebdomadaires de l’Académie des Sciences”. 12, s. 119, 1841. (fr.).
↑P.E.P. Deraniyagala. Some aspects of the Tertiary Period in Ceylon. „Journal of the Ceylon Branch of the Royal Asiatic Society”. New series. 12, s. 97, 1969. (ang.).
↑L. Kordos. Új Felsőeocen sziréna (Paralitherium tarkanyense n.g.n.sp.) Felsőtárkányból / A new Upper Eocene sirenian (Paralitherium tarkanyense n.g.n.sp.) from Felsotarkdny, NE Hungary. „Magyar Állami Földtani Intézet Jelentése”. 1975, s. 350, 1977. (hebr. • ang.).
↑J. Vélez-Juarbe & D.P. Domning. Fossil Sirenia of the West Atlantic and Caribbean region: X. Priscosiren atlantica, gen. et sp. nov. „Journal of Vertebrate Paleontology”. 34 (4), s. 951, 2014. DOI: 10.1080/02724634.2013.815192. (ang.).
↑L. Flot. Note sur le Prohalicore Dubaleni. „Bulletin de la Société géologique de France”. Troisième série. 15, s. 135, 1887. (fr.).
↑A. de Zigno. Quelques observations sur les siréniens fossiles. „Bulletin de la Société géologique de France”. Troisième série. 15, s. 731, 1887. (fr.).
↑M. Kretzoi. Sirenavus hungaricus n. g. n. sp., ein neuer Prorastomide aus dem Mitteleozän (Lutetium) von Felsögalla in Ungarn. „Annales Musei historico-naturalis hungarici”. 34, s. 147, 1941. (niem.).
↑D.P. Domning & B.L. Beatty. Fossil Sirenia of the West Atlantic and Caribbean region. XII. Stegosiren macei, gen. et sp. nov. „Journal of Vertebrate Paleontology”. 39 (3), s. 2, 2019. DOI: 10.1080/02724634.2019.1650369. (ang.).
Bibliografia
M. Kretzoi. Sirenavus hungaricus n. g. n. sp., ein neuer Prorastomide aus dem Mitteleozän (Lutetium) von Felsögalla in Ungarn. „Annales Musei historico-naturalis hungarici”. 34, s. 146–156, 1941. (niem.).
R.H. Reinhart. A review of the Sirenia and Desmostylia. „University of California Publications in Geological Sciences”. 36 (1), s. 1–146, 1959. (ang.).
Kazimierz Kowalski: Ssaki, zarys teriologii. Warszawa: PWN, 1971.brak strony w książce
Kazimierz Kowalski: Ssaki, zarys teriologii. Warszawa: PWN, 1971.brak strony w książce
Zwierzęta : encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 166-167. ISBN 83-01-14344-4.
Caryn Self-Sullivan, Evolution of the Sirenia, Sirenian International (format pdf) (en)