Dialekt niestandardowy, dialekt nieliteracki[1] (ang. non-standard dialect)[1][a] – odmiana języka niepełniąca funkcji normy instytucjonalnej, nieuprzywilejowana w procesie standaryzacji językowej[2] i zwykle pozbawiona prestiżu przypisywanego dialektowi standardowemu[3]. Dialekty nieliterackie można wydzielać na podstawie takich czynników jak: lokalizacja geograficzna, powiązanie etniczno-klasowe, obecność stygmatyzowanych cech językowych[4]. Z reguły nie są stosowane w nauczaniu, gdzie preferuje się standardową odmianę języka[5]. Występują przede wszystkim w formie ustnej i są kojarzone z niższym statusem socjoekonomicznym[3].

Dialekty niestandardowe, choć pozbawione formalnej kodyfikacji, wyposażone są w pełnoprawne systemy gramatyki, umożliwiające sprawną komunikację wśród ich użytkowników[6][7]. Z perspektywy lingwistycznej nie są one kodami gorszymi ani mniej cennymi względem standardu[3][8][b], gdyż w jednakowym stopniu rządzą się zasadami językowymi[9]. W niektórych przypadkach są stosowane również w postaci pisanej, choć należy wówczas założyć, że są pozbawione wypracowanych przepisów ortograficznych[10]. Od języków standardowych odróżniają się zasadniczo nie walorami lingwistycznymi (np. wewnętrzną strukturą), lecz przypisywanym im prestiżem społecznym[11][12].

Dialekty niestandardowe są popularnie postrzegane jako „niepoprawne”, „nieczyste” lub „nielogiczne” formy języka[3][13], w odróżnieniu od języka standardowego, który podlega procesom kodyfikacyjnym[14] i jest kojarzony z wykształconymi warstwami społeczeństwa[2]. Niekiedy standard bywa utożsamiany z samym językiem[15]. Sądy te mają charakter post-hoc[3] i znajdują swoje oparcie w statusie społecznym osób posługujących się poszczególnymi odmianami języka[9]. W niektórych wspólnotach komunikatywnych wyrazem tego rozróżnienia jest zjawisko dyglosji, tj. jednoczesne występowanie dwóch odrębnych postaci tego języka. Dialekt niestandardowy służy wówczas jako narzędzie komunikacji codziennej (np. w rozmowach z przyjaciółmi i rodziną), dialekt standardowy jest zaś rezerwowany dla sytuacji bardziej formalnych[16]. Wykształceni przedstawiciele klasy średniej mogą całkowicie preferować język standardowy (np. w południowej Anglii) lub zachować dwudialektalność, w pewnych kontekstach nadal posługując się dialektem nieliterackim (np. w Holandii i Niemczech)[17]. Ponadto istnieje korelacja między językiem a klasą społeczną, szczególnie na terenach miejskich, gdzie dialekt niestandardowy jest kojarzony z klasą robotniczą, standard natomiast uchodzi za właściwy dla klasy średniej[18].

Niektórzy badacze jako „wernakularne” (vernacular) określają odmiany i cechy językowe, którym przypisuje się zauważalny stygmat społeczny. W odniesieniu do form odbiegających od języka standardowego, ale pozbawionych wyraźnego nacechowania społecznego, sugeruje się zaś stosować termin nonmainstream dialect. Autorzy publikacji Dialects at School: Educating Linguistically Diverse Students wychodzą przy tym z założenia, że termin „dialekt niestandardowy” (non-standard dialect) ma w sobie zawarty ładunek wartościujący, niewłaściwy w kontekście naukowym[19][20].

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ W anglojęzycznym piśmiennictwie językoznawczym występują również określenia: „dialekt wernakularny” (vernacular dialect), „dialekt potoczny” (colloquial dialect) (Calteaux 1996 ↓, s. 39) i „dialekt substandardowy” (substandard dialect) (Gregersen 1977 ↓, s. 13).
  2. ↑ Terminy naukowe „niestandardowy” i „substandardowy” ukazują odrębność opisywanych kodów względem standardu, nie zaś ich lingwistyczną niekompletność (Calteaux 1996 ↓, s. 38). Starsze określenie „substandardowy” zostało w znaczącej mierze wyparte przez termin „niestandardowy” (The American Heritage... 2005 ↓, s. 319). Nie ma on charakteru eufemistycznego, lecz odzwierciedla wiedzę empiryczną na temat obiegowych form języka (The American Heritage... 2005 ↓, s. 319).

Przypisy

  1. ↑ a b Adam Weinsberg, O przekładzie angielskiej terminologii językoznawczej, „Poradnik Językowy”, zeszyt 9–10, Warszawa–Łódź: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1991, s. 633–639, ISSN 0551-5343, patrz s. 636.
  2. ↑ a b Mesthrie 1994 ↓, s. 182.
  3. ↑ a b c d e Calteaux 1996 ↓, s. 38.
  4. ↑ Ronald L. Jackson II, Michael A. Hogg (red.), Encyclopedia of Identity, t. 1, Thousand Oaks: SAGE Publications, 2010, s. 219, ISBN 978-1-4129-5153-1, OCLC 436031215 (ang.).
  5. ↑ Tegegne 2015 ↓.
  6. ↑ John H. McWhorter, The word on the street: debunking the myth of "pure" standard English, Cambridge: Perseus Books Group, 2001, ISBN 978-0-7382-0446-8 (ang.).
  7. ↑ Deborah Cameron, The Teacher’s Guide to Grammar, Oxford: Oxford University Press, 2007, s. 107–108, ISBN 978-0-19-921448-8, OCLC 77012143 [dostęp 2023-10-04] (ang.).
  8. ↑ István Lanstyák, Maďarčina na Slovensku – štúdia z variačnej sociolingvistiky / Hungarian in Slovakia – A Study in Variational Sociolinguistics, „Sociologický Časopis / Czech Sociological Review”, 38 (4), 2002, s. 409–427, ISSN 0038-0288, OCLC 9975512635, JSTOR: 41131826 (słow.), patrz s. 418.
  9. ↑ a b Tegegne 2015 ↓, s. 266.
  10. ↑ Stephen Pit Corder, Introducing applied linguistics, Harmondsworth: Penguin Education, 1973, s. 208, ISBN 0-14-081051-X, OCLC 263936160 (ang.).
  11. ↑ Mesthrie 1994 ↓, s. 182–183.
  12. ↑ Calteaux 1996 ↓, s. 38–39.
  13. ↑ Natalie Schilling-Estes, Dialect variation, [w:] Ralph W. Fasold, Jeff Connor-Linton (red.), An introduction to language and linguistics, Cambridge: Cambridge University Press, 2006, s. 311–341, ISBN 978-0-521-84768-1, OCLC 62532880 (ang.).
  14. ↑ Tegegne 2015 ↓, s. 265.
  15. ↑ James Milroy, The ideology of the standard language, [w:] Carmen Llamas, Louise Mullany, Peter Stockwell (red.), The Routledge Companion to Sociolinguistics, London–New York: Routledge, 2007, s. 133–139, DOI: 10.4324/9780203441497, ISBN 0-203-44149-4, OCLC 76969042 (ang.), patrz s. 136.
  16. ↑ Cheshire i in. 1989 ↓, s. 4.
  17. ↑ Cheshire i in. 1989 ↓, s. 4–5.
  18. ↑ Cheshire i in. 1989 ↓, s. 5.
  19. ↑ Jeffrey Reaser i inni, Dialects at School: Educating Linguistically Diverse Students, New York–Abingdon: Routledge, 2017, s. 8–9, ISBN 978-1-138-77744-6, ISBN 978-1-138-77745-3, ISBN 978-1-315-77262-2, ISBN 978-1-317-67898-4 (ang.).
  20. ↑ Walt Wolfram, Donna Christian, Dialects and education: issues and answers, Englewood Cliffs: Prentice Hall Regents, marzec 1989, s. 3, OCLC 18961039 (ang.).

Bibliografia

  • The American Heritage Guide to Contemporary Usage and Style, Boston: Houghton Mifflin Harcourt, 2005, ISBN 978-0-618-60499-9, OCLC 858902831 (ang.).
  • Karen Calteaux, Standard and non-standard African language varieties in the urban areas of South Africa: main report for the STANON Research Programme, Pretoria: HSRC Publishers, 1996, ISBN 978-0-7969-1754-6, OCLC 39361105 (ang.).
  • Jenny Cheshire i inni, Dialect and Education in Europe: A General Perspective, [w:] Jenny Cheshire i inni red., Dialect and Education: Some European Perspectives, Clevedon: Multilingual Matters, 1989 (Multilingual Matters 53), s. 1–12, ISBN 978-1-85359-035-1, OCLC 44961289 (ang.).
  • Edgar A. Gregersen, Language in Africa: An Introductory Survey, New York: Gordon & Breach, 1977, ISBN 978-0-677-04380-7, OCLC 3256139 (ang.).
  • Rajend Mesthrie, Standardisation and variation in South African English, „Stellenbosch Papers in Linguistics Plus”, 26, 1994, s. 181–201, DOI: 10.5842/26-0-128 (ang.).
  • Wondimu Tegegne, The Use of Dialects in Education and Its Impacts on Students’ Learning and Achievements, „Education Journal”, 4 (5), 2015, s. 263–269, DOI: 10.11648/j.edu.20150405.22 (ang.).

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się