| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data urodzenia | ||
| Data i miejsce śmierci | ||
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Inkardynacja | ||
| Prezbiterat |
1654 | |
Daniel Pawłowski herbu Jastrzębiec (ur. 24 XII 1627 na Wołyniu, zm. 21 VIII 1673 w Rawie) – polski jezuita, pisarz teologiczny.
Urodził się w rodzinie ruskiej. Na katolicyzm łaciński przeszedł w kolegium jezuitów w Ostrogu. Wstąpił do zakonu 10 IX 1642 w Krakowie. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1654 w Poznaniu. W latach 1655-1658 przebywał w prowincji niemieckiej: odbył trzecią probację w Oettingen, wykładał dialektykę i logikę w Eichstätt. Po powrocie do Rzeczypospolitej profesor kontrowersji w Kaliszu (1658-1659), filozofii i matematyki w Poznaniu (1659-1660), teologii polemicznej tamże (1660-1662) oraz teologii dogmatycznej we Lwowie (1662-1663) i Poznaniu (1663-1668), prefekt kolegium jezuitów w Kaliszu (1668-1669), profesor teologii dogmatycznej w Krakowie (1669-1672) oraz instruktor trzeciej probacji w Jarosławiu (1672-1673). Kasper Niesiecki pisze o nim: ślub uczynił, z żadnej się ani funkcji, ani miejsca starszym nie wymawiać; mąż świątobliwy.
Wybitny przedstawiciel polskiej szkoły duchowości, uczeń Kaspra Drużbickiego. Do jego dzieł należą:
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
