Indyjska Służba Topograficzna, mimo wykonania przez Brytyjczyków ogromu prac geodezyjnych podczas pomiarów Indii, nie przypisała Czo Oju żadnego numeru. Wydawało się bowiem, że góra ta jest niższa w porównaniu z gigantami widniejącymi na horyzoncie Nepalu od Makalu aż po Dhaulagiri. Później szczyt ten oznaczono numerem T45.
Szczyt opada w kierunku południowo-wschodnim stromą ścianą o wysokości 2800 metrów[7]. Wysokość względna góry wynosi do około 3,5 kilometra.
Jest najłatwiejszym technicznie do zdobycia ze wszystkich czternastu ośmiotysięczników. Odsetek wypadków śmiertelnych jest na nim najniższy ze wszystkich gór ośmiotysięcznych.
Historia zdobycia
Pierwszymi zdobywcami Czo Oju byli AustriacyHerbert Tichy i Sepp Jöchler oraz Pasang Dawa Lama z Nepalu, którzy weszli na szczyt 19 października 1954. Pierwsze wejście kobiece miało miejsce 13 maja 1984, a dokonały go Vera Komárkova i Dina Stěrbova z Czechosłowacji[4].
Zimą szczyt zdobyto po raz pierwszy 12 lutego 1985, kiedy Maciej Berbeka i Maciej Pawlikowski dokonali pierwszego wejścia polskiego w ramach wyprawy polsko-kanadyjskiej pod kierownictwem Andrzeja Zawady (nową drogą, południowo-wschodnim filarem). Trzy dni później na wierzchołku stanęli także Andrzej Heinrich i Jerzy Kukuczka.
Pierwsze przejścia innych dróg na szczyt:
lewe żebro południowo-zachodniej ściany: Ryszard Gajewski, Maciej Pawlikowski oraz Konopka, Danielak, Osika, 1986
ściana północna: Victor Grošelj, Blaz Jereb, Rado Navesnik, Marko Prezelj, Roman Róbas, Jože Rozman, Iztok Tomazin, 2-9 listopada 1988
Ta sekcja od 2014-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w sekcji mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach:
Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.
↑ abIndex of Geographical names of Nepal – Eastern Development Region – Volume I, List of Passes, Goths, Kharkas, Peaks. www.ngiip.gov.np. [dostęp 2017-03-12].
Janusz Kurczab: Leksykon polskiego himalaizmu. Warszawa: Agora SA – Biblioteka Gazety Wyborczej, 2008, s. 28-29, seria: Polskie Himalaje. ISBN 978-83-7552-383-6.