Czo Oju
Ilustracja
Czo Oju
Państwo

 Nepal
 Chiny

Położenie

Sagarmatha

Pasmo

Himalaje Wysokie, Himalaje

Wysokość

8188 lub 8201 m n.p.m.

Wybitność

2340 m

Pierwsze wejście

19 października 1954
H. Tichy, S. Jöchler, Pasang Dawa Lama

• zimowe

12 lutego 1985
M. Berbeka, M. Pawlikowski

Położenie na mapie Wyżyny Tybetańskiej
Mapa konturowa Wyżyny Tybetańskiej, na dole znajduje się czarny trójkącik z opisem „Czo Oju”
Położenie na mapie Azji
Mapa konturowa Azji, blisko centrum na dole znajduje się czarny trójkącik z opisem „Czo Oju”
Ziemia28°06′N 86°39′E/28,100000 86,650000
Położenie Czo Oju

Czo Oju[1][a] (8188[3][2][4] lub 8201[5][6][7] m n.p.m.) – ośmiotysięcznik w głównej grani Himalajów Wysokich, na północny zachód od Mount Everestu, na granicy chińsko-nepalskiej. W tłumaczeniu tybetańska nazwa oznacza Turkusową boginię[8].

Indyjska Służba Topograficzna, mimo wykonania przez Brytyjczyków ogromu prac geodezyjnych podczas pomiarów Indii, nie przypisała Czo Oju żadnego numeru. Wydawało się bowiem, że góra ta jest niższa w porównaniu z gigantami widniejącymi na horyzoncie Nepalu od Makalu aż po Dhaulagiri. Później szczyt ten oznaczono numerem T45.

Szczyt opada w kierunku południowo-wschodnim stromą ścianą o wysokości 2800 metrów[7]. Wysokość względna góry wynosi do około 3,5 kilometra.

Jest najłatwiejszym technicznie do zdobycia ze wszystkich czternastu ośmiotysięczników. Odsetek wypadków śmiertelnych jest na nim najniższy ze wszystkich gór ośmiotysięcznych.

Historia zdobycia

Pierwszymi zdobywcami Czo Oju byli Austriacy Herbert Tichy i Sepp Jöchler oraz Pasang Dawa Lama z Nepalu, którzy weszli na szczyt 19 października 1954. Pierwsze wejście kobiece miało miejsce 13 maja 1984, a dokonały go Vera Komárkova i Dina Stěrbova z Czechosłowacji[4].

Zimą szczyt zdobyto po raz pierwszy 12 lutego 1985, kiedy Maciej Berbeka i Maciej Pawlikowski dokonali pierwszego wejścia polskiego w ramach wyprawy polsko-kanadyjskiej pod kierownictwem Andrzeja Zawady (nową drogą, południowo-wschodnim filarem). Trzy dni później na wierzchołku stanęli także Andrzej Heinrich i Jerzy Kukuczka.

Pierwsze przejścia innych dróg na szczyt:

  • lewe żebro południowo-zachodniej ściany: Ryszard Gajewski, Maciej Pawlikowski oraz Konopka, Danielak, Osika, 1986
  • ściana północna: Victor Grošelj, Blaz Jereb, Rado Navesnik, Marko Prezelj, Roman Róbas, Jože Rozman, Iztok Tomazin, 2-9 listopada 1988
  • ściana południowo-zachodnia: Wojciech Kurtyka, Erhard Loretan, Jean Troillet, 1990

Wejścia Polaków

Uwagi

  1. Nazwy lokalne: chiń.: 卓奧有山, pinyin: Zhuó’àoyǒu Shān; tyb.: ཇོ་བོ་དབུ་ཡ, Wylie: jo bo dbu yag, ZWPY: Qowowuyag; nep.: चो यु – trb. Ćo Ju, trl. Co Yū, चो ओयु[2] – trb. Ćo Oju, trl. Co Ojū. Ang. nieof.: Cho Oyu.

Przypisy

  1. Polski egzonim według wykazu Nazewnictwo geograficzne świata. Zeszyt 9 Komisji Standaryzacji Nazw Geograficznych
  2. a b Index of Geographical names of Nepal – Eastern Development Region – Volume I, List of Passes, Goths, Kharkas, Peaks. www.ngiip.gov.np. [dostęp 2017-03-12].
  3. Tibet Ultra-Prominences. peaklist.org, 2006. [dostęp 2017-03-12].
  4. a b Cho Oyu. Climbing, Hiking & Mountaineering. Summitpost.org. [dostęp 2017-03-12].
  5. Czo Oju, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2017-03-12].
  6. Cho Oyu, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2017-03-12] (ang.).
  7. a b Dougald MacDonald: Urubko: New Route on Cho Oyu for 14th 8,000'er. www.climbing.com, 2009-05-15. [dostęp 2017-03-12].
  8. 12 lutego 1985. Czo Oju

Bibliografia


Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się