Termin ten odnosi się również do samej Wielkiej Brytanii[2][3]. Wszystkie pozostałe państwa były dawniej częścią brytyjskiego imperium kolonialnego. Status Commonwealth realm posiadało dawniej 19 innych państw, które uzyskały niepodległość od Wielkiej Brytanii, jednak w późniejszym czasie przyjęły ustrój republikański[3] (w wielu przypadkach nastąpiło to w ciągu kilku lat od niepodległości[6]).
W każdym z tych krajów, z wyjątkiem Wielkiej Brytanii, reprezentantem monarchy jest gubernator generalny, który wypełnia w jego imieniu obowiązki konstytucyjne i ceremonialne. Gubernatorzy mianowani są przez monarchę za sugestią premiera danego państwa, a w niektórych przypadkach także organów władzy ustawodawczej[3].
Termin Commonwealth realm upowszechnił się wkrótce po zakończeniu II wojny światowej, wypierając pojęcie „dominium”, którym określano terytoria o dużym stopniu autonomii, niemniej jednak podporządkowane Wielkiej Brytanii[7][6].
Lista
Status Commonwealth realm mają następujące państwa:
↑ abcdDaty wejścia w życie statutu westminsterskiego (w Australii, Nowej Zelandii i Południowej Afryce – dopiero po jego ratyfikacji przez parlamenty tych krajów).
Przypisy
↑AndrzejA.PogłódekAndrzejA. (red.), Rady Sądownictwa w państwach Unii Europejskiej. Przegląd rozwiązań [online], 2019, s. 161.
↑ abCommonwealth realms. W: Trischa Mann (red.): Australian Law Dictionary. Wyd. 3. Oxford University Press, 2017. ISBN 978-0-19-186752-1. [dostęp 2024-01-17].brak strony w książce
↑Realms and Commonwealth. The Royal Family. [dostęp 2024-01-17]. (ang.).
↑Robert Jennings (red.), Arthur Watts (red.): Oppenheim's international law. Wyd. 9. T. 1: Peace. Longman, 1996, s. 246. [dostęp 2024-01-17].
↑ abcdefghijklmnopqrMara Malagodi, Luke McDonagh, Thomas Poole. The Dominion model of transitional constitutionalism. „International Journal of Constitutional Law”. 17 (4), s. 1284, październik 2019. Oxford University Press. DOI: 10.1093/icon/moz083. (ang.).