Po raz pierwszy wystąpiła publicznie w trzynastym roku życia – wraz ze starszą siostrą Sarah (która w 1966 popełniła samobójstwo) śpiewała znane piosenki („C’est si bon” czy „C’est magnifique”) w londyńskichpubach.
Na początku swojej kariery, w wieku siedemnastu lat pracowała jako modelka[5], zanim przesłała swoje zdjęcie do agencji aktorskiej i została zaproszona do udziału w czarnej komedii Zepsuta do szpiku kości (Rotten to the Core, 1965). Brała udział w zajęciach nowojorskiego Actor's Studio. O mały włos znalazłaby się w obsadzie filmu Romana PolańskiegoMatnia (Cul-de-Sac, 1966), lecz jej oferta przyszła za późno. Następnie wystąpiła w niewielkiej roli narciarki wodnej w uhonorowanej Złotą Palmą komedii Richarda LesteraSposób na kobiety (The Knack...and How to Get It, 1965)[5] z Jane Birkin i Jacqueline Bisset. Potem pojawiła się w komedii Georgy Girl (1967) i jednym z odcinków serialu kryminalnego ABCRewolwer i melonik (The Avengers, 1967) z udziałem Donalda Sutherlanda.
Zwróciła na siebie uwagę rolą enigmatycznej Elisabeth Thallman w dramacie Luchina ViscontiegoZmierzch bogów (La caduta degli dei, 1969)[6]. W kryminalnym melodramacie wojennym Nocny portier (Il portiere di notte, 1974)[5] z Dirkiem Bogarde wywołała gwałtowne reakcje krytyków pojawiając się w szelkach na nagim ciele i w esesmańskiej czapce na głowie. W mrocznym filmie kryminalnym Patrice ChéreauCzar orchidei (La Chair de l'orchidée, 1974) z Simone Signoret zagrała zaszczutą dziedziczkę milionowej fortuny, która wykłuwa oczy zbliżającym się do niej mężczyznom. W ekranizacji powieści kryminalnej Raymonda ChandleraŻegnaj, laleczko (Farewell, My Lovely, 1975)[5] jako Helen Grayle u boku Roberta Mitchuma pojawiła się jako femme fatale.
Była czterokrotnie nominowana do nagrody Cezara; za postać Barbary Spark w dramacie kryminalnym Zmarły z otwartymi oczami (On ne meurt que 2 fois, 1984), za rolę Marie Drillon, profesor języka angielskiego w Paryżu w dramacie François OzonaPod piaskiem (Sous le Sable, 2000), za uhonorowaną Europejską Nagrodą Filmową kreację angielskiej autorki kryminałów w dreszczowcu psychologicznym François OzonaBasen (Swimming Pool, 2003)[6] oraz jako Alice Pollock w dramacie Leming (Lemming, 2005)[6].
Spotykała się z Fabiem Testim[7]. W 1972 poślubiła aktora Bryana Southcombe’a[7], z którym ma syna Barnaby’ego. Para żyła w trójkącie małżeńskim (ménage à trois) z modelem Randallem Laurence. W 1976 rozwiedli się[7]. Barnaby został reżyserem udanych produkcji telewizyjnych. W dniu 8 października 1978 wyszła za mąż za poznanego dwa lata wcześniej wybitnego kompozytora i muzyka francuskiego Jeana-Michela Jarre’a[7], z którym ma syna Davida Jarre, iluzjonistę (ur. 1978). Zajęła się także wychowaniem pasierbicy Émilie Jarre, projektantki mody. Małżonkowie od 1997/1998 roku byli w separacji, a związek małżeński został oficjalnie zakończony w 2002. Rozwód miał konfliktowy przebieg, kiedy ujawniono opowieści o romansach Jarre’a z innymi kobietami. Była związana z francuskim biznesmenem Jeanem-Noëlem Tassez (1998-2015)[7].
Filmografia
1965: Sposób na kobiety (The Knack ...and How to Get It) jako narciarka wodna
↑Garth Pearce (2016-02-26): Charlotte Rampling 'I hope my 70s will be sensational – why not?'. Daily Express. [dostęp 2018-06-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-15)]. (ang.).
↑ abcdeCharlotte Rampling (5 de Fevereiro de 1946). Filmow. [dostęp 2018-06-04]. (port.).
↑ abcAgata Michalak (2012-04-25): Aktorski diament, obiekt pożądania, ikona. 10 najlepszych ról Charlotte Rampling. NaTemat.pl. [dostęp 2018-06-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-15)]. (pol.).