Upaniszada Bṛyhadāraṇjaka (dewanagari बृहदारण्यक उपनिषद्, Bṛihadāraṇyaka upaniṣad, pol. Wielka leśna upaniszada) – upaniszada należąca do grupy najstarszych, pochodząca z 700 roku p.n.e.[1] Jej tekst zawiera zakończenie aranjaki w Śatapathabrahmanie (księga XIV ).[2]
Naucza o zasadzie ponownych narodzin (punardźanman) w rodzinie zgodnej z rachunkiem zasług i przewinień z poprzedniego wcielenia oraz o procesie wyzwolenia moksza.
[3]
Przekłady polskie
- Stanisław Franciszek Michalski (fragmenty), w: Upaniszady. Wiedza tajemna Wed indyjskich, wyd. I, Ultima Thule, Warszawa - Kraków 1913, s. 1-28; (wyd. II, 1924; wyd. III popr., 1929).
- Marta Kudelska (kompletny), w: Upaniszady, wyd. I, Oficyna Literacka, Kraków 1998, ISBN 83-7124-097-X, s. 179-275 (wyd. II, popr. i uzup., Wyd. UJ, Kraków 2006, ISBN 978-83-233-1912-2).
Linki zewnętrzne
- Brhadaranyaka-Upanisad (Brhadaranyakopanisad), Kanva recension with the commentary ascribed to Samkara. [dostęp 2009-01-16]. [zarchiwizowane z [1] tego adresu] (4 czerwca 2011)]. (ang.).
Przypisy
- ↑ Upanisads, Oxford World's Classics, Oxford, New York: Oxford University Press, 15 czerwca 2008, ISBN 978-0-19-954025-9 [dostęp 2021-05-30] .brak strony (książka)
- ↑ Eugeniusz Słuszkiewicz: Pradzieje i legendy Indii. Wyd. 1. Warszawa: Iskry, 1980, s. 300-303. ISBN 83-207-0122-8.; Eugeniusz Słuszkiewicz: Pradzieje i legendy Indii. Wyd. 2 popr. i uzup. Warszawa: Dialog, 2001, s. 266-267. ISBN 83-207-0122-8.
- ↑ Georg Feuerstein: Joga - Encyklopedia. Maria Kużniak (tłum.). Wyd. 1. Poznań: Wydawnictwo BRAMA, 2004, s. 59. ISBN 83-914652-5-X.
