Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Zawód |
reżyser, scenarzysta, producent filmowy, operator, scenograf |
Lata aktywności |
od 2005 |
Strona internetowa |
Brillante Mendoza (ur. 30 lipca 1960 w San Fernando) – filipiński reżyser, scenarzysta, producent, operator i scenograf filmowy. Jeden z czołowych twórców współczesnego azjatyckiego kina artystycznego. Laureat nagród na najważniejszych międzynarodowych festiwalach filmowych (Cannes, Wenecja, Berlin, Locarno)[1].
Urodził się i wychował w San Fernando na wyspie Luzon, w największej prowincji Filipin - Pampandze. Absolwent Uniwersytetu św. Tomasza w Manili, gdzie ukończył studia na Wydziale Sztuk Pięknych i specjalizował się w reklamie. Karierę zaczynał jako scenograf w teatrze, filmie i telewizji. Tworzył też reklamy telewizyjne[2].
W 1990 związał się z branżą reklamową, projektując scenografię dla takich firm, jak m.in. McDonald’s, Asia Brewery, Globe Telecom czy Procter & Gamble. W 2005 założył własną firmę produkcyjną Centerstage Productions, wspierającą rozwój kina niezależnego[3].
Wkrótce potem zadebiutował jako reżyser filmem Masażysta (2005), który przyniósł mu Złotego Lamparta w sekcji filmów wideo na MFF w Locarno. Kolejne projekty Mendozy również spotkały się z uznaniem na międzynarodowych festiwalach filmowych: realistyczny dramat o życiu w wielkomiejskich slumsach Proca (2007) zdobył Nagrodę Caligariego na 58. MFF w Berlinie, brutalny kryminał Kinatay (2009) wyróżniono nagrodą za reżyserię na 62. MFF w Cannes, a opowieść o losach bezdzietnej pary z wyspiarskiego plemienia Bajau Druga żona (2012) nagrodzono na 69. MFF w Wenecji[4].
Kolejny film Mendozy, Mama Rosa (2016), opowiadał o aresztowanej kobiecie prowadzącej kiosk w slumsach Manili i sprzedającej tam też narkotyki. Reżyser obnażył w nim powszechną korupcję, obłudę i brak empatii[5], a kreację głównej aktorki Jaclyn Jose wyróżniono nagrodą aktorską na 69. MFF w Cannes.
Jest pierwszym filipińskim reżyserem uhonorowanym przez Francję tytułem Kawalera Orderu Sztuki i Literatury[6]. Szczyci się też tym, że jego filmy są w jego ojczyźnie wyświetlane w szkołach[7].
Większość swoich filmów kręci w slumsach Manili. W sposób paradokumentalny portretuje życie najbardziej marginalizowanych grup społecznych na Filipinach[7], najczęściej koncentrując się na najciemniejszych stronach ich niełatwej egzystencji (narkotyki, gangi, korupcja, zabójstwa na zlecenie). Surowy styl jego filmów, kręconych zawsze w autentycznych plenerach roztrzęsioną kamerą z ręki, przybliża jego twórczość do spuścizny włoskich neorealistów[1].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.