Bernardo Bertolucci
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

16 marca 1941
Parma

Data i miejsce śmierci

26 listopada 2018
Rzym

Zawód

reżyser, scenarzysta

Współmałżonek

Adriana Asti
Maria Paola Maino (1967–1972)
Clare Peploe
(od 1978)

Odznaczenia
Order Zasługi Republiki Włoskiej II Klasy (1951-2001) Medaglia d’oro ai benemeriti della Cultura e dell’Arte
Multimedia w Wikimedia Commons
Gwiazda w Hollywood Walk of Fame

Bernardo Bertolucci (ur. 16 marca 1941 w Parmie[1], zm. 26 listopada 2018 w Rzymie[2][3]) – włoski reżyser i scenarzysta filmowy[4].

Życiorys

Syn poety Attilia Bertolucciego, starszy brat reżysera Giuseppe Bertolucciego. Studiował na Uniwersytecie Rzymskim, ale porzucił studia tuż przed uzyskaniem dyplomu. Jako samodzielny reżyser debiutował filmem Kostucha (1962), według scenariusza Piera Paola Pasoliniego, którego był wcześniej asystentem.

Jego film Konformista został w 1971 nominowany do Oscara za scenariusz adaptowany. Nakręcony w 1972 film Ostatnie tango w Paryżu z Marlonem Brando w roli głównej wywołał skandal z powodu śmiałych scen erotycznych. Ostatni cesarz (1987) zdobył 9 Oscarów, w tym za najlepszy film roku, reżyserię[5] i scenariusz[6].

Przewodniczył jury konkursu głównego na 43. MFF w Cannes (1990). Będąc już na wózku inwalidzkim, pełnił funkcję przewodniczącego jury na 70. MFF w Wenecji (2013).

Zmarł 26 listopada 2018 w Rzymie, w wieku 77 lat, na raka płuc[5].

Filmografia

  • 1962: Kostucha (La commare secca)
  • 1964: Przed rewolucją (Prima della rivoluzione)
  • 1966: Droga nafty (La via del petrolio) (dok.)
  • 1968: Partner
  • 1969: Agonia – nowela w filmie Miłość i wściekłość (Amore e rabbia)
  • 1970: Strategia pająka (Strategia del ragno)
  • 1970: Konformista (Il conformista)
  • 1971: Zdrowie jest chore, czyli biedni umrą wcześniej (La salute e malata) – dokumentalny
  • 1972: Ostatnie tango w Paryżu (Ultimo tango a Parigi)
  • 1976: Wiek XX (Novecento)
  • 1979: Księżyc (La Luna)
  • 1981: Tragedia człowieka śmiesznego (La tragedia di un uomo ridicolo)
  • 1987: Ostatni cesarz (L’ultimo imperatore)
  • 1990: Pod osłoną nieba (The Sheltering Sky)
  • 1993: Mały Budda (Little Buddha)
  • 1996: Ukryte pragnienia (Stealing Beauty)
  • 1998: Rzymska opowieść (Besieged)
  • 2002: Histoire d’eaux – nowela w filmie Dziesięć minut później – Wiolonczela (Ten Minutes Older: The Cello)
  • 2003: Marzyciele (The Dreamers)
  • 2012: Ja i ty (Io e te)

Nagrody i nominacje

Rok Nagroda Kategoria Za Wynik
1988 Nagroda Akademii Filmowej Najlepsza reżyseria Ostatni cesarz Wygrana[7]
1988 Nagroda Akademii Filmowej Najlepszy scenariusz adaptowany Ostatni cesarz Wygrana[7]
1974 Nagroda Akademii Filmowej Najlepsza reżyseria Ostatnie tango w Paryżu Nominacja[7]
1972 Nagroda Akademii Filmowej Najlepszy scenariusz adaptowany Konformista Nominacja[7]
1991 Złoty Glob Najlepszy reżyser Pod osłoną nieba Nominacja[8]
1988 Złoty Glob Najlepszy reżyser Ostatni cesarz Wygrana[8]
1988 Złoty Glob Najlepszy scenariusz Ostatni cesarz Wygrana[8]
1974 Złoty Glob Najlepszy reżyser Ostatnie tango w Paryżu Nominacja[8]
1972 Złoty Glob Najlepszy film nieangielskojęzyczny Konformista Nominacja[8]
1989 Nagroda Brytyjskiej Akademii Filmowej Najlepszy film Ostatni cesarz Wygrana[9]
1989 Nagroda Brytyjskiej Akademii Filmowej Najlepsza reżyseria Ostatni cesarz Nominacja[9]
1996 Festiwal Filmowy w Cannes Złota Palma Ukryte pragnienia Nominacja
1968 Festiwal Filmowy w Cannes Złota Palma Tragedia człowieka śmiesznego Nominacja
1970 Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie Nagroda Interfilm im. Otto Dibeliusa Konformista Wygrana
1970 Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie Nagroda Interfilm – rekomendacja na forum „Nowe Kino” Konformista Wygrana
1970 Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie Złoty Niedźwiedź Konformista Nominacja
1969 Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie Złoty Niedźwiedź Miłość i wściekłość Nominacja
1988 César Najlepszy film zagraniczny Ostatni cesarz Wygrana
2007 Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Wenecji Honorowy Złoty Lew Wygrana
1968 Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Wenecji Złoty Lew Partner Nominacja

Przypisy

  1. ↑ Bernardo Bertolucci. trovacinema.repubblica.it. [dostęp 2012-09-13]. (wł.).
  2. ↑ Andrew Pulver, Bernardo Bertolucci, Last Tango in Paris director, dies aged 77 [online], the Guardian, 26 listopada 2018 [dostęp 2018-11-26] (ang.).
  3. ↑ Bernardo Bertolucci of "Last Tango" fame, dies in Rome. reuters.com. [dostęp 2018-11-26]. (ang.).
  4. ↑ Bernardo Bertolucci (16 de Março de 1940). Filmow. [dostęp 2018-11-28]. (port.).
  5. ↑ a b Jacek Szczerba: Bernardo Bertolucci, mistrz włoskiego kina, nie żyje. "Dla mnie kino jest kwestią życia i śmierci. Kręcę każdy film tak, jakby był moim ostatnim". wyborcza.pl, 2018-11-26. [dostęp 2018-11-28].
  6. ↑ Bernardo Bertolucci. MYmovies. [dostęp 2018-11-28]. (wł.).
  7. ↑ a b c d Search Results – Academy Awards Search | Academy of Motion Picture Arts & Sciences [online], awardsdatabase.oscars.org [dostęp 2018-12-27].
  8. ↑ a b c d e Bernardo Bertolucci [online], www.goldenglobes.com [dostęp 2018-12-27] (ang.).
  9. ↑ a b BAFTA Awards Search | BAFTA Awards [online], awards.bafta.org [dostęp 2018-12-27].

Linki zewnętrzne

  • Bernardo Bertolucci w bazie IMDb (ang.)
  • Bernardo Bertolucci w bazie Filmweb
Filmy w reżyserii Bernardo Bertolucciego
1960-69
  • Kostucha (1962)
  • Przed rewolucją (1964)
  • Partner (1968)
  • Miłość i gniew (1969, segment)
1970-79
1980-99
2000-19

David di Donatello za najlepszą reżyserię
Honorowy Złoty Lew
1969–1989
1990–2009
2010–
Nagroda Akademii Filmowej za najlepszą reżyserię
1928–1940
1941–1960
1961–1980
1981–2000
2001–2020
2021–2040
Nagroda Akademii Filmowej za najlepszy scenariusz adaptowany
1928–1950
1951–1975
1976–2000
2001–2025
Złoty Glob za najlepszą reżyserię
1940–1959
1960–1979
1980–1999
2000–2019
2020–2039

Złoty Glob za najlepszy scenariusz

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się