| Data urodzenia |
XVII w. |
|---|---|
| Data śmierci |
przed 8 listopada 1759 |
| Narodowość | |
| Praca | |
| Budynki |
sobór św. Jura, ratusz w Buczaczu, kościół Przemienienia Pańskiego w Tarnogrodzie, kościół Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny i klasztor Teatynów w Horodence, kościół Wszystkich Świętych w Hodowicy, kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Nawarii |
Bernard Meretyn (ur. XVII w., zm. przed 8 listopada 1759) – lwowski architekt, prawdopodobnie pochodzący z terenów Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego. Prekursor form rokokowych na ziemiach polskich[2].
Brak jest danych o życiu Bernarda Meretyna przed jego przybyciem do Lwowa w 1738. Współpracował z architektem Marcinem Urbanikiem z Zamościa. Obydwaj nie należeli do lwowskiego cechu budowniczych, co stało się przyczyną nieustających konfliktów. Początkowo jego protektorem był radca miejski Carlo Garani, dla którego przebudował kamienicę i pałac we Lwowie, zwany później pałacem Biesiadeckich. Potem architekta zaprotegował starosta kaniowski Mikołaj Bazyli Potocki, który zlecił mu prace w Horodence i Buczaczu. Meretyn współpracował z rzeźbiarzem Johannem Georgiem Pinslem. Od 1745 był architektem nadwornym króla Augusta III.
W 1742 Meretyn zajmował się przebudową kościoła i klasztoru karmelitanek trzewiczkowych we Lwowie. Wiele projektów Meretyna zrealizowano dopiero po jego śmierci.
Twórczość jego oraz Franca Antona Pilgrama miały wspólną genezę[3].
Zdaniem dr. Agaty Dworzak, Bernard Meretyn zmarł przed 8 listopada 1759[4] (wcześniej Zbigniew Hornung twierdził, że w 1759[5], Orest Łylo – że 3 lub 4 stycznia[6]).
Wraz z żoną Anną Różą mieli syna Józefa, ochrzczonego 15 kwietnia 1742[4] w katedrze rzymskokatolickiej we Lwowie (świadkowie – dr medycyny Teodor Noel oraz Krystyna Ecksteinowa, żona malarza Sebastiana Ecksteina)[7] oraz córkę Franciszkę Rozalię[4], ochrzczoną 8 marca 1743 tamże (świadkowie – Karol Garani, dr medycyny, lwowski rajca oraz Anna Wieniawska, żona chorążego przemyskiego Marcina Aleksandra Wieniawskiego)[7]. Po śmierci Bernarda Meretyna jego wdowa 23 kwietnia 1761 poślubiła Wojciecha Szełkowskiego[8] (wcześniej Zbigniew Hornung twierdził, że jego nazwisko brzmiało – Szatkowski[9]).
Dzieła przypisywane
Dzieła przypisywane (z reguły bezpodstawnie)
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
