Benjamin Britten (1968) | |
Imię i nazwisko |
Edward Benjamin Britten |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Instrumenty | |
Gatunki | |
Zawód |
muzyk (kompozytor, dyrygent, pianista) |
Wydawnictwo | |
Współpracownicy | |
Peter Pears | |
Odznaczenia | |
Strona internetowa |
Sir Edward Benjamin Britten (ur. 22 listopada 1913 w Lowestoft, zm. 4 grudnia 1976 w Aldeburghu) – angielski kompozytor, dyrygent i pianista, uchodzący za najwybitniejszego kompozytora brytyjskiego XX wieku[1].
Urodził się na wschodzie Anglii w Lowestoft w hrabstwie Suffolk jako najmłodsze dziecko w rodzinie dentysty[1][2]. Pierwsze lekcje gry na fortepianie i zapisu nutowego prowadziła matka, spędzal też weekendy z Frankiem Bridgem, kompozytorem i pedagogiem[2]. Później grywał również na altówce. Wykształcenie odebrał w Gresham’s School w Holt. Studiował w Royal College of Music w Londynie – był jednak rozgoryczony latami tam spędzonymi – mimo iż umiał już „prawie wszystko”, czuł się ograniczony przez klasyczną metodę edukacji swojego profesora Johna Irelanda, który chciał zapoznać go z kontrapunktem i fugą[2]. Podczas studiów zapoznał się z muzyką Igora Strawińskiego, Gustava Mahlera i Dmitrija Szostakowicza. Po ukończeniu studiów wrócił do rodzinnej miejscowości na dwa lata, później zarabiał opracowując muzykę filmową. Był wtedy już znanym pianistą i akompaniatorem[2]. Choć pierwsza kompozycja (Our Hunting Fathers) wywołała zdziwienie i poruszenie, kompozytor dopiero w 1945 zyskał międzynarodową sławę operą Peter Grimes.
W latach 1939-1942 przebywał i komponował w Stanach Zjednoczonych.
W 1968 został laureatem prestiżowej duńskiej Nagrody Fundacji Muzycznej Léonie Sonning.
Niedługo przed śmiercią, bo 2 lipca 1976, otrzymał tytuł szlachecki „barona Aldeburgha”. Zmarł z powodu niewydolności serca. Pochowany został przy kościele świętych Piotra i Pawła w Aldeburghu. W 1978 odsłonięto jego tablicę pamiątkową w opactwie westminsterskim w Londynie.
Był osobą homoseksualną[3] i pacyfistą, a także indywidualistą i samotnikiem[2]. Przez całe dorosłe życie pozostawał w związku z poznanym w roku 1937 tenorem Peterem Pearsem, który był pierwszym wykonawcą głównych ról we wszystkich jego najważniejszych dziełach operowych; dla niego powstała też większość jego innych utworów wokalnych.
(na podstawie materiałów źródłowych[2][1])
(na podstawie materiałów źródłowych[1]
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.